მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) მეორე თავი (14)

-მანქანაში დაეგდე-უყვირა მიხეილმაც -მამა_აცრემლებული ხმით უპასუხა სესილიმ ლუიზა თმებში წვდა გოგონას.სოფიამ ვეღარ მოითმინდა და ლუიზას მივარდა.გოგონაზე ხელი გააშვებინა.

როცა ფიქრებში უშენობამ ხელი დამრია

და ალბათ, ერთხელ მივაკითხავ მტვრიან თაროებს მეხსიერების მივიწყებულ (გამქრალ) კუთხეში ან ნაღვლიანი მზერით გავცვლი უცვლელ პირობებს, რომ აღარავის მოვეჩვენო ისევ უხეში, მაგრამ ყალბია უსახელო გრძნობების დევნა, ფიქრებს გადააქვთ ოცნებებში ეჭვთა დუმილი,

ცოტა.. ო, ძლიერ ცოტა დარჩა...

ცოტა.. ო, ძლიერ ცოტა დარჩა ჭეშმარიტებას, რომ გაიაროს ცხოვრებიდან გზა დიდ მითამდი.. ცოტაღა დამრჩა და ნუ ჩათვლით გადამეტებად, რომ ბოლო კარის მიხურვამდეც ძლიერ მიყვარდით..

„გახდი ჩემი სვანი“ (დასასრული)

ტუჩები ისე მაგრად მომაკრო , რომ ხმის ამოღების საშვალებას არ მაძლევდა. ყველაზე ბედნიერი ვიყავი ამ ქვეყნად . სვანის ქალი ვიყავი მე სვანის ქალი. არ ვიცი ეს რა იყო. ენით აღუწერელი ემოცია რომელსაც სიტყვებით ვერ გადმოვცემ ვერასდროს. ყველაფრი ისე მალე

სიმპათიური სტუმარი (სრულად)

უკვე აგვისტოა... ღმერთო, როგორ არ მინდა სკოლის დაწყება. სესილი–ეს არის ჩემი სახელი. 17 წლის ვარ. დიახ, მომავალი აბიტურიენტი. „აბიტურიენტობა არეტიანებსო“ – მართალია. ჯერ არ ვარ აბიტურიენტი, მაგრამ უკვე ღამეეს ვათენებ ეროვნულებზე ფიქრით.

შემთხვევებისგან შემდგარი ცხოვრება. ნაწილი პირველი

მატარებლის ხმა გულის ცემასავით ესმის, მუხლებზე გაშლილი წიგნი უდევს, ხმაურის გამო კითხვას გულს ვერ უდებს, ყურადღება ეფანტება, ან უბრალოდ წიგნმა არ დააინტერესა, თვალები პეიზაჟების გარჩევას ცდილობენ... ამაოდ... ისე როგორც ის ცხოვრების გარჩევას

შემთხვევით დაქორწინებული (1,2,3,4,5,6,7,8,9,10-თავები)

ყოველთვის მეგონა, რომ ცხოვრება, რაღაც განსაკუთრებულს მიმზადებდა. რაღაც წარმოუდგენელს და საოცარს. ყოველთვის ყველაზე ძლიერი მეგონა თავი. ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ ეს "განსაკუთრებული" მოვლენა მთელ ჩემ ცხოვრებას თავდაყირა დააყენებდა,

Asáfeia

მის გარეშე გავიღვიძე,მის გარეშე ვისაუზმე,მის გარეშე გამოვედი სახლიდან.ჯერ კიდევ გუშინ ვიყავი გადაწყვეტილების სისწორეში დარწმუნებული,დღეს კი აღარ ვიცი რატომ არ მაძლევენ ფიქრები მოსვენებას.

წვიმა

წვიმდა...ნისლითა და ბურუსით მოცულ ქუჩაში მიაბიჯებდა გოგონა,თავდახრილი...ხშირად ისწორებდა წვიმისგან დასველებულ თმებს კიდევ უფრო სველი და ცივი ხელებით...უმისამართოდ მოავლებდა თვალს არემარეს,მერე კი ისევ ქვაფენილს უბრუნდებოდა

წერილი ჩემს შეყვარებულს

თორნიკე როგორ ხარ ? იმედია მანდაც ჩემი ერთგული ხარ ... შენ ხორციელად გაქრი მაგრამ ჩემს გულში სამუდამოდ დარჩი...თვეები გადის და რას ემსგავსება ჩემი ცხოვრება ვერ ვხვდები შენმა წასვლამ ნადრევად დამაბერა დამაჭკნო ამ ტკვილის ვერავინ მომაყენებდა