შემთხვევით დაქორწინებული (11-12-13-14-15-16-თავები)

-ელენე!-მესმოდა ჯერ კიდევ ბურანში მყოფს, ჩუმი ძახილი-გაიღვიძე, რძალო! -აუუუუ!-ავწუწუნდი და თვალები არ გამიხელია, ისე ავიქნიე ხელი და საბანში შევძვერი. -აუ, კი არა ადექი, დროზე!-ისევ არ მომეშვა აბეზარი ხმა და საბანს დასწვდა, წასართმევად,-ელენე, ნუ

როსკიპი(ნაწ1)

დარია შევჩენკო რვა წლის იყო დედ-მამა რომ თვალწინ ჩაუცხრილეს, 1995 წელს ბნელ საქართველოში უსამართლობის სუნი იდგა, მტირალი და ფეხშიშხელი გოგონა, რომელმაც სარდაფში დამალვა მოახერხა გამოქცეული დარბოდა იქამდე, სანამ ფეხებთან მანქანამ არ გაუჩერა.

ჯიუტი! 5

იქით კვირას მივდიოდით და მე და ელენეს მეტი რაგვინდოდა მზადება დავიწყეთ სია ჩამოვწერეთ რაც უნდა წაგვეღო მოვიდა ის ბედნიერი დღე დილით 12 საათზე გავდიოდით და უნდა ჩაგველაგა ბარგი დიდი ჩემოდანი გავავსე და წავიღე:4 შარვალი,6 სვიტრი,მაისურები,ჩემი

თოვს

გარეთ თოვს და ვუცქერ თოვლის ფანტელებს სილამაზეს მაღლიდან რომ მოდის ეს თოვლი ხომ მე ჩემ სატრფოს მახსენებს მეღირსება ნეტავ ის მე როდის

ანუკი(4)

-მართლა, ძაან მიყვარხარ. სანდრო წამით გაჩუმდა... დაიბნა, ვერ ხვდებოდა ანუკი როგორ სიყვარულს გულისხმობდა. ამიტომ არაფერი უპასუხია და უბრალოდ ხელი მოხვია წელზე. ანუკი და სანდრო... თან ერთად იყვნენ, თან არა...

ყველაფერი სიყვარულის გარდა (დასასრული)

მაგრამ მე ვგსაოცარი გრძნობა იყო ჩემს ცხოვრებაში ილია.ვგრძნობდი მის სიმშვიდეს. ის არ იყო ახლოს რძნობდი მის მიახლოვეს.იყო რაღაც რაც მაგრძნობინებდა რომ ის ძალიან ახლოს იყო.ჩვენ ხშირად ვსაუბრობდით და ვწერდით ერთთმანეთს.

სექსუალური განათლება -ნაწილი 2 (თავი2)

მაგრამ... არ იყო... მივიხედე გადავათვალიერე იქნება ადგილი მეშლებათქო მაგრამ არა.. კარგად მივქექე იქაურობა მაგრამ არ იყო... დიდხანს ისედაც ვერ გავჩერდებოდი ამიტომ გარშემო საგულდაგულო ძებნის შემდეგ მაინც ვერ აღმოვაჩინე და სასწრაფოდ დავტოვე იქაურობა...

მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) მეორე თავი (14)

-მანქანაში დაეგდე-უყვირა მიხეილმაც -მამა_აცრემლებული ხმით უპასუხა სესილიმ ლუიზა თმებში წვდა გოგონას.სოფიამ ვეღარ მოითმინდა და ლუიზას მივარდა.გოგონაზე ხელი გააშვებინა.

როცა ფიქრებში უშენობამ ხელი დამრია

და ალბათ, ერთხელ მივაკითხავ მტვრიან თაროებს მეხსიერების მივიწყებულ (გამქრალ) კუთხეში ან ნაღვლიანი მზერით გავცვლი უცვლელ პირობებს, რომ აღარავის მოვეჩვენო ისევ უხეში, მაგრამ ყალბია უსახელო გრძნობების დევნა, ფიქრებს გადააქვთ ოცნებებში ეჭვთა დუმილი,

ცოტა.. ო, ძლიერ ცოტა დარჩა...

ცოტა.. ო, ძლიერ ცოტა დარჩა ჭეშმარიტებას, რომ გაიაროს ცხოვრებიდან გზა დიდ მითამდი.. ცოტაღა დამრჩა და ნუ ჩათვლით გადამეტებად, რომ ბოლო კარის მიხურვამდეც ძლიერ მიყვარდით..