ერთხელ (თავი მეხუთე)

ხელს უხერხულად ვიქნევ, ბოთლი ყირავდება და ზედ მესხმება. მთლიანად გასაწური ვხდები. წარმოდგენა არ მაქვს რანაირად ვახერხებ ასე დასველებას. ფაქტი კი სახეზეა. გუბეში ნაფორთხიალები ქეთინო. -ფუუუ! ახლა მოვკდები! -გაიხადე! -რა?!

მძიმე გზა (მეორე ნაწილი) პირველი თავი (8)

სოფია მობრუნდა და თვალებს არ უჯერებდა მის წინ დათო იდგა.თვალებზე ბინდი გადაეკრო.გულიც სწრაფად უცემდა.ერთმანეთს უყურებდნენ,ჩუმად სიტყვის უთქმელად,თუმცა მათი გულები ყვიროდნენ.ერთმანეთთან მიახლოება უნდოდათ,მაგრამ ორივე თავს იკავებდა,მაგრამ ვეღარ შეძლეს.

მე არ დამისრულებია..(XIV თავი)

თვითონაც უკვირდა გაბრიელს დიზაინერს, რომ უარი უთხრა. ქეთას სახის დანახვისას სულ სხვა ემოციები იბადებოდა მასში. თუნდაც მთელი დღე იჯდებოდა და უყურებდა მის ყავისფერ თვალებს, ფერმკრთალ ტუჩებს და ნატიფ თითებს. ღამე კი რაღაც საოცარი იყო, იმდენად

სარკის მიღმა

თეთრი სხივები... მატარებლის ხმაური... თვალისმომჭრელი განათება... გაშლილი სივრცის შუაგულში სადაც უამრავი სარკეა ახლაგაზრდა ქალი დგას.ალისფერი თმები მხრებზე აქვს მიმოფანტული.სახეს ვერ ვხედავ,მხოლოდ ზურგს

მე(გულები)

„ყველა ფიქრი თვალებში ჩახედვით იწყება, მაგრამ ზოგიერთი ცრემლით მთავრდება, ზოგი კი ღიმილით… ქვეყნად ისე არაფერი იკარგება, როგორც ჩუმი და უთქმელი ფიქრი, თუმცა რაღაც საიდუ

შავი ღმერთი

ახლა მოდაშია შავი ფერი, უსასრულო სევდიანი ღმერთი. გარყვნილების ანაფორა ამკობთ, ისევ, შავი ფერით მოსილ კეთრნი. აღარაა მარად ქრისტე ღმერთი, წარსულია ლუციფერის კვერთხი.

კენტის არომატი

ჩემს სამყაროში ფერები გახუნდა, არ ვიცი ფრი დაუბრუნდება თუ არა, მაგრამ თუ გავითვაისწინებთ იმას, რომ მე არ მსურს ისევ ფერადი გავხდე, მაშინ სავარაუდოდ არასდროს გახდებიან ისეთები როგორებიიც წარსულში იყვნენ, თქვენ ფერებში ვინც გინდათ ის იგულისხმეთ ან

იცი ადრე...

იცი ადრე შენზე რომ ვწერდი მენატრებოდი და მჭირდებოდი რასაც გიძღვნიდი წვავდი და ხევდი მე კიდე უშენოდ ვიტანჯებოდი!

ტყუილი მომავლისთვის 3 თავი

ნიტას გული თუ არ გაუსკდებოდა არ ეგონა, მის წინ მდგარ ერეკლეში არღვლიანი რომ ამოიცნო, მამაკაცსაც არანაკლებ გაოცებული სახე ჰქონდა. აშკარად არ ელოდა ნიტას აქ ნახვას, მით უფრო რეზისთან ერთად.

ცოდვების გამო?..(28)

ვერ მოვითმინე და გიგის გაბრაზებული გავხედე: -ახლა უნდა ამბობდე ამას?! ჩაეღიმა და ცდილობდა სერიოზული სახე მიეღო, ისე გამცა პასუხი: -არ ვიცოდი და როდის უნდა მეთქვა?!