ჯიუტი და მისი სვანი (თავი 10)

-და იქნებ უბრალოდ ჩუმად გავეყაროთ და არაფერი შევიმჩნიოთ? რა საჭიროა ასეთი აყალმაყალი?! -არანაირად! როგორც ვთქვი ისე იქნება და აქ დასრულდეს ამაზე ლაპარაკი! ახლა კი მოემზადე მე დაბლა ჩავალ და დაგელოდები, ჯერ შენთან გავიდეთ და შემდეგ ჩემებთან წაგიყვან

მძიმე გზა (პირველი ნაწილი) მეხუთე თავი

–სად მიდიხარ?_ჰკითხა მკაცრად– –სახლში მინდა_თვალები ცრემლებით აევსო სოფიას. –წახვალ,მაგრამ ჯერ მე მომისმენ.

''ის, რაც შენს მიმართ გამაჩნია, გრძნობაზე ბევრად მაღლა დგას''

ყოველდღე როდესაც ვიღვიძებ, ყოველდღე როცა ცარიელ ოთახებს ვხედავ და ირგვლივ არავინაა, მხოლოდ მე, მე და სიმარტოვე ვართ, მიჩნდება მხოლოდ ერთი სურვილი რომ ჩემთან იყო, მიჩნდება სურვილი რომ ჩაანაცვლო მარტოობა და ამ ოთახებსაც ხალისი შესძინო..

როგორ შევუყვარდი მაფიოზს თავი 7

-მნახავდი აბა რა, იმ გასაბერი ქალის მერე ნატურალის დანახვა მოგენატრებოდა, მაგრამ საერთოდ არ მაქვს სურვილი მაინცდამაინც ჩემზე დაიკმაყოფილო შენი სურვილები. კაცი ზანტად წამოიწია საწოლიდან. გასწორდა ცოტა ხანს შეისვენა. ეტყობა რაღაც სტკიოდა, მხრებში

პატარა ბიჭის ისტორია

ზამთარი დაიწყო, აცივდა, ამ პატარა სოროში კი სიცოცხლის მეტი ყველაფერი გველოდება, დედა თანდათან უფრო ავად ხდება, ალბათ ამ ზამთარს ვერ გადაიტანს, როცა შეეძლო ცოტას მუშაობდა, პურს დაატარებდა ეზო ეზო გასაყიდლად, რომ ცოტა საჭმელი მოეტანა ჩემთვის, თუ ამის

ჯაშუში მაღალ ქუსლებზე ( ნაწილი ცხრამეტი )

ყურადღება აღარ მიუქცევია, ზურგი აქცია და ლიფტისკენ წავიდა. სიბრაზისგან მთელი სხეული დაჭიმული ჰქონდა. მასთან შეხვედრისას ყოველთვის მტკივნეული წარსული ახსენდებოდა. ნანობდა მაშინ იმ წუთებში საკუთარი ხელებით რომ არ გამოასალმა სიცოცხლეს.

ჰანა (თავი6)

მე კარა და ეშლი მივედით იქ სადაც სემმა დაგვიბარა მე კეტები ნაცრისფერი სპორტული შარვალი თეთრი ტოპი და ჟაკეტი მეცვა როდესაც მივედით ბიჭებმა სემს მხარი გაკრეს და ჩვენსკენ გამოაგდეს მოვიდა და მოგვესალმა მე კარა გავაცანი ეშლის უკვე იცნობდა მან კი თავისი

მოპარული საქმრო [სრულად]

ძალიან ბევრი ვიფიქრე როგორ დამესათაურებინა ჩემი ისტორია. ამის გამო წერასაც ვერ ვიწყებდი და ვერც სხვა დანარჩენს ვაბამდი თავს. ერთ მშვენიერ ღამეს როდესაც წესით ნორმალურ ადამიანს უნდა ეძინოს მე ვფიქრობდი და გამახსენდა ყველაზე მნიშვნელოვანი დეტალი,

ღამის სამიზნე [6] დასასრული

დღის მეორე ნახევარში გიგიშა ესტუმრა, ყავა დალიეს და მერე დემეტრე წაიყვანა სასეირნოთ. ბავშვის არ ყოფნით ისრაგებლა და სახლის დალაგება დაიწყო. ვითომ ხომ არავინ ურევს ამხელა სახლს, მაგრამ ყოველ კვირა დასალაგებელია და წელში წყდება. თან ბიბიც არ ასვენებს

დაკარგული სიმშვიდე ( 7 )

მეჩვენება თუ დამცინი?? ან ეჭვიანობა რა შუაშია? თუ არ იცი გეტყვი რომ იმ ადამიანზე ეჭვიანობენ რომელიც უყვართ... რომელიც უყვართ გაიგე? მე კი შენს მიმართ მხოლოდ სიბრალულს ვგრძნობ, სიბრალულს რადგან არ შეგიძლია ერთ ქალს დაჯერდე შენ ეს ალბათ კაცობა გგონია