ჯიუტი და მისი სვანი (თავი 6)

-რა გჭირს? მკითხა და თავი ამაწევინა, როგორც კი ჩემი ცრემლები დაინახა ეგრევე სახე შეეცვალა და უარესად გაღიზიანება დაეტყო -რამოგივიდა იტვყი ბოლოს და ბოლოს? მის ხმაში აშკარად სითბოც იგრძნობოდა წამით არვიცი რა დამემართა მივედი და ჩავეხუტე რაზეც მანაც

ჩემი ქვეყნის გადაღმა

-რატომ ტირი ქეთო? - ოჯახი მომენატრა ტასია... - დიდი ხანია აქეთ ხარ? - 11 წელი სრულდება... - დაიღალე?

გაყინული სულიდან..

ყოველთვის მინდოდა ადამიანი ვყოფილიყავი.. სიმშვიდის შეგრძნება შემძლებოდა.. ბოლო პერიოდია ნაბიჯარეული დავდივარ.. ვერაფერს ვგრძნობ.. ხელები მეყინება.. ცივა..

გაიღიმე! მას სხვა უყვარს...

-დამიბრუნე! დამიბრუნემეთქი! მერამდენედ უნდა გითხრა?_ბრაზდება, მაგრამ მაინც იცინის. _მეც გთხოვე მომიყევი და დაგუბრუნებმეთქი!_ჯიუტად არც მე ვეშვები. _ჰოდა არ მოგიყვები! _ჰოდა არ დაგიბრუნებ! _დამიბრუნე და გეტყვი ჩემი მომავალი შეყვარებულის სახელ. _ჯერ

მეგობრობიდან წყვილამდე

თავიდანვე შენზე ვგიჟდებოდი-მეთქი რომ გითხრა მოგატყუებ,პირიქით,ვერ გიტანდი. ვერც შენ და ვერც შენს სამეგობროს. ახლაც მახსოვს,წლების წინ,მე მერვე კლასელი ღლაპი როგორ დავუდექი წინ, ჩემზე ბევრად უფროსებს,შენს ძმაკაცებს.იმის მერე წლები გავიდა,ბევრი რაღაც

უმისამართო ლექსი

რაღაც საუცხოოდ, ჩუმად მიილტვიან ლურჯ ფერ ველ-მინდვრებზე ღრუბლის ნაჩრდილები, მსგავსად ამ ჩრდილების, თვალწინ დამირბიან ქარზე წამოშლილი თმების აჩრდილები...

ჩემი დაიკო

ისე მომენატრე რომ მე მომელანდე ჩემო საყვარელო ჩემო სანატრელო მე შენს გვერდით ვდგავარ მაგრამ მე არ ვჩანვარ ძალიან მიყვარხარ ჩემი ფერია ხარ ჩემი ბედნიერება ჩემი ქვეყნიერება ჩემი ცხოვრების არსი ჩემი ვენერა, მარსი

უხილავად შემაყვარე თავი (თავი19)

საღამოს ნინიმ სალი და ლილე სიჯიუტითა და ძალდატანებით სახლში გაუშვა რომ დაესვენათ. გოგონებს სთხოვა გეგასთვის ეთქვათ რომ სახლში წასულიყო მაგრამ იცოდა რომ არ წავიდოდა.მართალიც იყო გეგას ფეხი არ მოუცვლია კლინიკიდან.იგი ჯიუტად იჯდა ნინის პალატის კართან

ჩვენ მეგობარო ))

მერე კი გავქრებით, ასე გავფრინდებით დედამიწაზე მარად ვერ ვიქნებით მაგრამ ჩვენ ამ ქვეყნად მაინც ვიარსებებთ ვიღაც მოგვიგონებს და არ წავიშლებით.

მანძილი.

აეროპორტი. მე განშორება და შენ! ****** ვერ ვიტყვი ყველაფერი მაშინ დაიწყო,როცა დავინახე-მეთქი,მაგრამ დიდი დრო არიყო გასული რაც აღმოვაჩინე,რომ მის გარეშე არ შემეძლო,უფროსწორად ვერ.