შენ ჩემი ყოველთვის იქნები 4

ზუსტად ვიცი ზეწარი არ გადამიფარებია, არა და მეფარა…ოთახიც რაგაც სხვანაირი სუნით იყო გაჟღენთილი, მთელი სხეულით შიშმა მომიცვა, საწოლის კუთხეში ისე მოვიკეცე თითქოს შეუმჩნეველი გავხდებოდი, ოთახს თვალი მოვავლე, კარებიც უცნაურად იყო ღია და უცებ კივილი

# 117

ნელა მივიწიე მის სახესთან, ხელები მუშტად მოვკუმე, თვალები აემღვრა ჩემს დანახვაზე და ვნების ცეცხლი აუთამაშდა. სახესთან კიდევ უფრო ახლოს მივედი, ოდნავ ავიწიე წვერებზე და ტუჩებზე ტუჩებით შევეხე. მოულოდნელად მომხვია ცალი ხელი წელზე, მეორე თმებში

ფერები?! ...20...

მაგიდიდან თეფშები ერთმანეთზე დავახვავე. ხელში ავიღე და სამზარეულოსკენ შემოვტრიალდი, შემოსასვლელ კარებში მდგარი სილუეტისკენ, რომ გამექცა თვალი. ერთი დავიკივლე და ჭურჭელიც მთელი ინერციით დაენარცხა იატაკს.

მე არ დამისრულებია..(II თავი)

-რის მიღწევას ცდილობ?_მშვიდი ტონით ვუთხარი და ისევ მის თვალებს დავუბრუნდი. თითქოს გამოფხიზლდაო, ხელები უცებ მომაშორა და გვერდით გადგა. სულ სხვანაირად მიყურებდა, აი ისე თითქოს პირველად შეეხო ადამიანს და არ იცოდა ეს გრძნობა როგორ აეხსნა.

მაისის ხოჭო (5)

ელენე 22:13 -მაიგნორებ -ვცდილობ -თუ კარგად გამიცნობ შეგიყვარდები. -შენ თავში ძალიან დარწმუნებული ხარ

ბედისწერა V თავი (+ 18)

უფრო ქვემოთ ჩადის, მუცელზე მკოცნის, შემდეგ ბარძაყზე გადადის. ყველაფერს სპეციალურად ნელა აკეთებს.თელი ლექციის განმავლობაში ყურადღებას არ მაქცევს. ცოტა ვბრაზდები. როგორ შეუძლია ერთ დღეს მეტაკოს და მაკოცოს, ხოლო მეორე დღეს დამაიგნოროს. ხასიათი

ჭორფლებიანი და მე

მე ბაბი ვარ, წითური გოგონა რომელიც ჩუმად უსმენს სამი საუკეთესო მეგობრის ლაქლაქვს და თან facebook-ის ნიუსფიდზე დაბორიალობს. სანდრო- ნევროზაა, გუგა (ჩემი ჭორფლებანი)-შარიანი, აკა- ნევროზასა და შარიანის გამანეიტრალებელი, მე-წითური.

" ანნას უაზრო ცხოვრება"

გამარჯობა, მე მქვია ანი და ვარ 13 წლის. უკვე შუალედს მიუახლოვდა არდადეგები და მე კიდევ არსად არ წავსულვარ, ვგდივარ ლოგინზე და ვითვლი ბუზებს (როგორც ლუარსაბი). ხანდახან ისე მოვიწყენ, რომ თქვენ წარმოიდგინეთ და ბუზებსაც კი ვესაუბრები ხოლმე. ვუყვები თუ

ახლახანს მე

მე ახლახანს მივატოვე ყველა, მე ახლახანს გადვუდექი ღმერთს, მე ხანდახან მეტნაკლებად მახსოვს, რომ ერთმანეთს ჩვენ, შევფიცეთ დღე, ვითომ არც და უგზოუკლოდ დამთმო, თითქოს არსად არ ვიყავით ჩვენ!?.

Lunae Lumen #9

-ხოო. შენი ბრალია... სახეზე აფარებულ ხელებს მიკოცნიდა. -მაპატიე, რა. აღარ ვიტყვი ეგეთს არაფერს. არასდროს. ხელები სახიდან ჩამოვიღე.