მივედი, ვნახე, შევიყვარე (თავი მერვე)

სრულიად მარტო დარჩა. მკაცრად გადაწყვიტა, რომ ხვალვე თბილისში დაბრუნდებოდა. დიდ ხანს იჯდა სანაპიროზე და ფიქრობდა ყველაფერზე, წვიმას ერთიანად ჩამოერეცხა მთელი ცა. სულ სველი ლანა კი საერთოდ არ ფიქრობდა სახლში წასვლაზე. საათი უკვე დილის ოთხს უჩვენებდა.

შემომიშვი V

ვუყურებდი მომღიმარ ხომერიკს და ვგრძნბდი,როგორ მიდუღდებოდა სისხლი.ათასობით ქალიდან რაღა მაინც დ ამაინც ის.აქამდე მეგონა,რომ ძველი იარები მოვიშუშე და წინ წავიწიე,მაგრამ ასე არ ყოფილა.ვერასდროს დაივიწყებ იმ ტკივილს რაც გამოიარე.იმ ცრემლიან

მოსწავლის ნათლია (თავი 4)

-სულელო, სულელო ბავშვო. აქ ვარ, არ წავალ არსად, შენთან დავიძინებ. ნუ ღელავ.- შიომ წამში აიყვანა გოგონა ხელში და ისევ საწოლში ჩააწვინა, თვითონ კი სველი მაისური გადაიძრო, სველი შარვალიც მის გზას გაუყენა. კარადიდან სპორტული შარვალი გამოიღო და ნენეს

1998 #ქაოსი

ჩოლოყაშვილი? მაგრად იცემა. იცემა, კი არა, გაილახა. გაილახა კი არა, დალილავდა. დანარჩენი ოთხი ბიჭი? ეგენი გამოწერეს ნეტა დღემდე? ჰო, მიხვდი ალბათ.

აფროდიტას ბრალია(თავი მეორე)

-რა გაღრიალებს შვილო!-ბლინების ჯამით გამოვარდა ქეთო. -რატომ არ მითხარი ასეთი კანფეტი შვილი თუ ჰყავდათ იმ ჩვენს შტერ ნათესავებს?!-ქაქანით ჩამოჯდა სამზარეულოს სკამზე. -რა კანფეტი?!-თვალები გადმოკარკლა დედამ. -რადა...-გოგომ ერთი ღრმად ჩაისუნთქა და მერე

დაუმორჩილებელი (თავი 19 )

-გისმენთ, აქ იმიტომ ხართ რიმ უნდა ილაპარაკოთ. -ჩვენ ერთად ვცხოვრიბთ. ჩაერთო ლიზა სანამ რამე საზიზღრობას იტყოდა ლევანი. -მშვენიერია . მერე როგორ მიდის თქვენი თანაცხოვრება? -დღეს პირველი დღეა. უხერხულად გაიღიმა ლიზამ.

ფერები ?! ...12...

-ვინ იყო?-წკრიალა ხმით ეკითხება გოგონა ბიჭს რომელმაც ახლახანს გათიშა ტელეფონი -ამას წინათ რომ გითხარი ერთი გოგოათქო, ბრმაა და მეცოდება -აუ თავი დაანებე რა ნიკა. . . -უბრაზდება გოგონა -ეკა ხომ იცი რომ მიყვარხარ, ნუ ბავშვობ-ისმის თბილი,ბოხი ხმა

საუკეთესო მეგობრები (თავი მეორე)

მათი მარშუთი სადღაც ლამაზ ბუნებაში იყო. სალომე და ანი გაოცებულები იყვნენ ბუნებით. ლამაზი გადამწვანებული წიწოვანი ხებიით და ყვითელგულა გვირილებით. - ვაიმეე ღმერთო რალამაზია სალომე.

შეუმჩნეველი (სრულად)

საწოლში შიშველი ვწევარ, ხელში სიგარეტი მიჭირავს და მას ვუყურებ. კულულები სახეზე აქვს ჩამოყრილი და ყოველ წამს ყურს იქეთ იწევს, თუმცა თმებს მაინც ვერ იმორჩილებს. დიდი, ვარდისფერი ტუჩები ჩვეულებრივზე მეტად დაბერილი აქვს, ალბათ სუსხიანი ამინდების

სიყვარული... ეს სიტყვაა

სიყვარული ეს სიტყვაა სადაც სევდას განიტევენ ეს ისაა სადაც ყველა თავსა ჰპოვებს საიც გული მიეძგერით, მაგრამ რა ვქნა თუ ეს სიტყვა ჩემში ისევ გულს ათრთოლებს და მე რა ვქნა თუ უსიტყვოდ გრძნობის მორევს მივეცემი.