სინათლის სხივი წყვდიადში (6)

მე და დანიელმა დალევა დავიწყეთ, ღია ზღვაში ჩვენი შეშლილი ოჯახებისგან შორს თავს თვისუფლად ვგრძნობდით, თუმცა ჩვენი დალევის საღამო მშვიდი არ გამოდგა. ჩვენი ნიშნობის საჯაროობამ ახალ ორლეანში არა მარტო ჩემი საუკეთესო მეგბარი ელის მილერი მოიყვანა, არამედ

პირველად რომ დაგინახე... (7)

ხვალ... კაბის ასარჩევად მივდივართ. -კაი. -ხო, კიდე ყვავილები ქორწილისთვის... -შავი ვარდი. -შავი ვარდი? ქორწილში?

ნაბიჯები (თავი 1 - ბეტანი)

რომ გადავთვალო მხოლოდ სამი ნაბიჯი მაშორებს ყველაფერს, ალბათ იმ დასასრულსაც, რომელიც ყველაფერს ბოლოს მოუღებს და იმ დასაწყისსაც, რაც ამ ცხოვრების დასრულების შემდეგ დაიწყება. ამის შემდეგ რა იქნება? სავარაუდოდ დაუსრულებელი შავი ფერი, არაფრისმთქმელად,

მოვაწყობ ჯოჯოხეთს!

შიშველ ფეხებით მივუყვები ცხოვრების ბილიკს, მე დავიღალე, გადავიწვი, გადავიღალე... ბოროტი ხმები გზაზე ეკლებად მიგლეჯენ ტერფებს!, გამოვიფიტე , გავუცხოვდი და შევიშალე!...

ჩვენ

-ალო, ნია არ მითხრა რომ ჯერ კიდევ არ ხარ მზად -აუ რუს მოვდივარ -მალეე გოგო მალეე -რუსა ბოდიში რა დიდხანს გალოდინე -რა გჭირს რა ფერი ხარ გაოცებული მიყურებდა რუსა -ძალიან ცუდად ვარ და მემგონი ვერ წამოვალ დღეს საღამოს, მოდი მალე ვუყიდოთ საჩუქარი და

რაც არ უნდა ვქნა მაინც მიყვარხარ

ყოველდღე ვცდილობ შენს დავიწყებას ყოველღამე კი თვალწინ მიდგახარ ამაოდ ვცდილობ მე გაღვიძებას რაც არ უნდა ვქნა მაინც მიყვარხარ მე ვერ ვივიწყებ შენს ლამაზ ღიმილს და მისი ცქერა კვლავაც მინდება ეს სილამაზე მანდომებს ტირილს როგორც ჰაერი ისე მჭირდება

ღვთის უახლოეს სამოსახლომდე

კვამლი ავარდა სისხლის სურნელის, და შურისგებად ზეცა გაცრიცა, ჰყვავის ნაღველი, როგორც კუნელი, იქ სადაც ცეცხლმა სული დაცრიცა.

კატასტროფულად ვნებიანი (IV)

ბოლო დროს აღარც წერა მინდოდა ვცდილობდი სულ უფრო და უფრო გახსნილი ვყოფილიყავი საზოგადოებასთან და მივხვდი, რომ არ შემიძლია ვიყო სხვებისნაირი. არ შემიძლია თავისუფალი ურთიერთობები ბიჭებთან. ყადაღა დადებულ ადამიანს ვგავარ რომელიც არც კი მიექანება ისევ

მონატრებული "მე"

ჩემი ბედნიერების მიზეზით არსებული ცხოვრება ცოტა მახრჩობს, ეს რეალობა არ შეესაბამება ჩემს სურვილს, წერა მინდა.. სხვასთან თუ არავისთან ჩემს თავთან საუბარი მინდა, მსმენელიც მინდა ვაღიარებ.

აბსურდი

უსასრულობის კიდესთან ვდგავართ, რთული ყოფილა ცხოვრების მართვა, გაურკვევლობის პიკს ვაღწევთ მარად არავის ახსოვს "წესების"გამა ვეღარ აღვიქვამთ ფერებსაც ნათლად