მთელი ჩემი ცხოვრება დრამაა.. !!

როდესაც დავბადე ჩემი მშობლები ძალიან ბედნიერები იყვნენ, მხოლოდ მე ვიყავი უბეედური ) დავიბადე და წლების მატებასთან ერთად ჩემი ცხოვრება სულ უფრო მძიმე იყო .. 5 წლის ვიყავი როცაა ჩემი პატარა მწვანე თვალებით ვიყურებოდი ამ გატყავებულ საქართველოში და

ემა უოტსონის გამონათქვამები

მე არ მივეკუთვნები იმ გოგონათა ჯგუფს,რომლებიც ბავშვობაში ოცნებობდნენ რომ გამოსულიყვნენ მსახიობები,უბრალოდ გამიმართლა,შემარჩიეს და მოვყევი იმ ქარიშხალში სადაც დღესაც ვიმყოფები"

ილიანა(5)

პასუხით მიხვდა,რომ არ უნდა გაეფუჭებინა ეს წუთები სიტყვებით,გაჩუმდა,უკეთესაად მოიკალათა სეიდის მუხლებზე და გაეღიმა. რაღაც ეტაპზე,ყოველ ადამიანს სჭირდება გვერდით ისეთი ვინმე,ვისაც დაეყრდნობა,მოდუნდება და დაისვენებს.მათი ეტაპები დაემთხვა და ისინი

ძიძა თავი მერვე

დილით ადრე გამეღვიძა.ნიკოს ჩემზე მოტმასნისლს ეძინა, თავი ჩემს მხარზე ედო,მისი უზარმაზარი ტორი კი წელზე ჰქონდა მოხვეული. თავზე ნაზად გადავუსვი ხელი არ მინდოდა გაღვიძებოდა, მაგრამ არც ის მინდოდა რაც ახლა ხდებოდა, არ ვიცი რა მჭირს, მის წინაშე უძლური

ასაკი ყველაფერს ცვლის 2

ვერასოდეს ვიფიქრებდი რომ ერთი ჩვეულებრივი ზარი მთელს ჩემს ცხოვრებას შეცვლიდა თუმცა ყოველთვის ვერ დაგეგმავ მოვლენებსო ბებიაჩემი მეტყოდა ხოლმე. მარიამთან მივედი და გოგონები დამხვდნენ ცოტახანი გადავწყვიტეთ სახლში მშვიდად დავმსხდარიყავით და წაგვეჭორავა.

ექიმები (პირველი თავი)

საავადმყოფოს შესასვლელთან იდგა და უყურებდა თეთრ შენობას, გული გამალებით უცემდა, როგორც იქნა ბავშვობის ოცნება აიხდინა, როგორც იქნა ნამდვილი პაციენტები ეყოლება, ნამდვილი პრობლემებით და ნამდვილი ისტორიებით. თამთა დღეს შემდგარი ქალი გახდა, ქალი რომელმაც

მარტოობა

ოთახი... საკუთარი ოთახიც კი რა დამცინავი ხდება მაშინ, როცა სახლში ბრუნდები და არავინ გხვდება... მარტოობის გარდა... რომელსაც წამზომი არ აქვს, არც განსაზღვრული დრო და არც ის იცი როდემდე გაგრძელდება...

მითი ზღაპარია თუ რეალობა ? (თავი პირველი )

ადამიანისთვის დამახასიათებელი შიშის გრძნობა ყოელთვის იყო ურჩხულების შესახებ სხვადასხვა ამბის წყაქრი. ზიგი ურჩხული ლიტერატურასა და მითებში დაიბადა, მაგალითდ, კიკლოპები,სფინქსი და ბასილიკო.ძველი ხალხისთვის ურხულები უბრალო ფანტაზია კი არა , რელობა

ნდობის ფასი (თავი III)

სამზარეულოში, სკამზე ჩამოვჯექი და ის იყო ტელეფონი მოვიმარჯვე, რომ ჩემი ყურადღება მაგიდაზე არსებულმა კონვერტმა მიიპყრო. გავხსენი და იქ სავიზიტო ბარათის თუ ფლაერის მაგვარი ფურცელი დამხვდა: არც მეტი არც ნაკლები, „ანონიმურ ალკოჰოლიკთა თვითდახმარების

ამოუცნობი ზარი (10)

სწრაფად ჩაირბინა გოგონამ კიბე, მისაღებში შევიდა სადაც მშობლები ლაპარაკობდნენ.. –მამა, დედა რამდნეიმე დღით ქალაქგარეთ გავდივარ –ამ ღამეს? გაუკვირდა ეკას –რამე მოხდა მაა? მზრუნველად