მარწყვის სურნელი (4)

კიდევ იღიმის საერთოდ სულ იღიმის ყველაფერზე და ეს მე ძალიან მომწონს. - ახლა რაუნდა გავაკეთოთ დაბნეული დავაბოტებდი და ვცდილობდი გამოსავალის პოვნას, თუმცა უკვე ძალიან შორს ვიყავით.. წამით დავფიქრდი როგორ მსიამოვნებდა მასთან ერთად მარტო ყოფნა, მაგრამ

მაინც, რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა

მაინც... რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა, ზაფხულმაც უცებ გადაიძრო მხურვალე ხიბლი, შემოდგომაა... ყვითელ ფოთლებს სევდა ჩარჩებათ თვალებში, როცა შენთან განცდილ წუთებს დავითვლი.

ლელო (თავი 16) დასასრული.

ჩვენს ბუდეში, სულელო. - ცხვირზე ხელი დამკრა და ღვედი თავისი ხელით შემიკრა. მთელი გზა წინ ვიყურებოდი. არც სანდროსთვის შემიხედავს და არც იმ პატარა რგოლისთვის, რომელიც ამხელა მნიშვნელობის მატარებელი იყო და თითზე მქონდა ჩამოცმული. დაბნეული ვიყურებოდი

ირონიის მეფე და ცინიკოსი დედოფალი(3)

ფუიიი! აქ რაღა მიწადაყრილობა მინდა?! ჯერ კიდევ შეშინებული ვუყურებ აირონიულად მომღიმარ მაჩვს! ვაიმე დედიკო! კარებს ვგლიჯავ და მანქანიდან ვხტები იმ სისწრაფით ველურური აფთარი , რომ მისდევს თავის მსხვერპლს, უიმე დედიკო, რა აფთარი კაცო! ავაზა! გადმოვხტი

უკანონო სიყვარული - ნაწილი 7

- მიაკო მოდი დე ნამცხვარი ჭამე - მმ რაგემრიელი სუნია , შენ გააკეთე? - ვეკითხები დედას გაბრწყინებული თვალებით - ხო მე გავაკეთე, უფროსწორად გაგიკეთე - მიღიმის დედა - მმმ უგემრიელესია დედაჩემო - მომიყევი რასაპირებ უკვე დაამთავრე მე-10 კლასი, მომავლიდან

თამაში (ნაწილი 1)

როცა თამაშში გიწვევენ, უარს ვერ იტყვი, თორემ მოგკლავენ. როდესაც თამაში იწყება, უკან ვეღარ ბრუნდები. თამაში მანმადე გრძელდება, სანამ მას არ იპოვი, ან არ მოგკლავენ. თამაშში მხოლოდ ორი გზაა, მოკვდი ან მოკალი. როგორც არ უნდა ცადო სხვა გზას ვერ იპოვი.

ერთმანეთისთვის (თავი 3)

მინდა, რომ ცოტა ახლოს მომიშვა ლილე. ვიცი, რომ ახლა ყველაზე მძიმე პერიოდია შენს ცხოვრებაში და არ მინდა აგაფორიაქო, დაგაბნიო და შეგაშინო, რასაც მგონი ახლაც ვაკეთებ. დამიჯერე, არ მინდა, რომ ჩემი სიტყვების გამო უფრო შორს წახვიდე, უბრალოდ ვეღარ ვიტევდი

ამოუცნობი ზარი (1)

მეგობრებთან ერთად ნიუ–იორკის ერთ–ერთ პრესტიჟულ ბარში იჯდა, ვისკს სვამდა და ეწეოდა. ყურებში მუსიკის ხმამაღალი გუგუნი სასიამოვნოდ ესმოდა, მთელს სხეულში იმპულსებს გზავნიდა და

სად გაქრა ფერები?!

სად გაქრა ფერები?! ფერთა ღრიალი? ფერები აღარ გვაქვს, ხალხო! გავშავდით... გავთეთრდით, ვით ცარიელი ტილო მხატვრისა, რომელმაც მუზა წლების წინ დაკარგა...

არ ვიცი რას ცვლის!!!

არ ვიცი ეს ერთი პატარა ჩანაწერი რას ცვლის მაგრამ მინდა ვთქვა რომ უაზრობაა ეს ცხოვრება, ვამბობ და მაინც აზრიანს ვხედავ, ალბათ იმიტომ რომ მხოლოდ ჩემთვისაა უაზრო, უაზრო კი იმიტომაა რომ ვხვდები რა ხდება და ვიცი როგორ ელაქუცება ერთი მეორეს პირში და