დაუჯერებელი 'თავი 4"

-მაინც ვერ გამიგია რატომ წახვედი მაგ „აბიჭვართან შესახვედრად ვიკა, ახლავე მითხარი რა დაგიშავა, ვიცი რომ რაღაც გაგიკეთა, მცველებმა მითხრეს, ახლავე მითხარი-ღრიალებდა დაჩი და ანერვიულებულს ორივე ხელი კეფაზე შემოწყო, ლუკა კი დაბღვერილი იწვა და ხმას არ

საბედისწერო თავბრუსხვევა (ბონუს თავი)

აბა რას შვებით??? ეს არის ჩემი პირველი ბონუს თავი და ვიმედოვნებ კარგი გამოვა. აქ შევეცდები ავღწერო ანამარიას და ლუკას ბიოგრაფია. ასევე გაგაცნობთ მათ მეგობრებს. მოდი დავიწყოთ ანამარიას ბიოგრაფიიდან. ანამარია ბურდული ყოველთვის გამოირჩეოდა მისი

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 3 )

მეორე დღეს სოფი ცოტა შეშინებული იყო, თუმცა ალექსანდრეს და მე, როცა გვხედავდა მშვიდდებოდა. კარგი გოგოა, უბრალოდ ცოტა დრო სჭირდება, რომ გამოვიდეს სტრესიდან... ახლა დუშეთში მივდივართ, საჭესთან მე რომ არ ვზივარ ცოტა უხალისოდ ვარ, თუმცა სალისთან საუბარი

"ნი" "ნე" (თავი2)

ვგრძნობ როგორ თრთის ერთიანად,ხელით სრიალა თმაზე ნაზად ვეფერები,ცხვირს ყელზე ვუხახუნებ და ღრმად ვისუნთქავ ნაცნობ სურნელს,ჭკუიდან გადავყავარ მის სინაზეს,მოთმინების ძაფი მიწყდება კრუტუნის ხმა რომ ჩამესმის,ტუჩებს ოდნავ ვახებ ყელზე და ამაოდ ვცდილობ მთელ

ღვთაებრივი სატირა, თავი II (+18)

,,ამ ყველაფერმა ჩემზე საშნლად იმოქმედა, სხვანაირ ადამიანად ჩამომაყალიბა რამაც ბევრი რამე გამოიწვია რაზეც მოყოლას ვაპირებ, იმედია როცა წაიკითხავთ ჩემს დიდობის ისტორიებს , გაგებით მოეკიდებით ჩემ ამბავს და ჩვეულებრივ ,,ვაგზლის ბოზად’’ არ შემრაცხავთ.

მამობრივი სიყვარული

ფოტოგრაფ კრისტი ევანსისათვის გადასაღებად საყვარელი სიუჟეტი-ბავშვების დაბადება და მათი ცხოვრების პირველი მომენტებია. ხშირად, ის იღებს ბევრად მეტს, ვიდრე უბრალოდ სამახსოვრო სურათებს. ერთ-ერთი ყველაზე გულისამაჩუყებელი მომენტია მამების პირველი,

ორი ფინჯანი ყავა გულახდილი საუბრისთის.

შავი მაგარი ყავა მაგიდის კიდეზე დადო,ერთი ფინჯანი თავისთვის აიღო და სავარძლის ბნელ კუთხისკენ გასწია.დაჯდა და როგორც ჩვევია,ფინჯანს ორივე ხელი შემოხვია და თავი უკან გადაწია.ფანჯარა ღია იყო,მის თმას ქარი ელამურებოდა,უსიტყვოდ უხსნიდა სიყვარულს.

შრამიანი წარსული 1 თავი

უბრალოდ გავჩუმდი, ყველაფრით ვარ განსხვავებული, ის აზიელია მე ევროპელი, მე 21-ე საუკუნეში ვცხოვრობ, ის კი მე-11-ში. ჩაცმულობა ეს ხომ სხვა თემაა. ამ დროში ჩემი ტანსაცმლით აღმოვჩნდი, მათ კი გრძელი ატლასის მოსაცმელები, გრძელი ნაჭრის შარვლები, რომლებიც

თურმე მყვარებიხარ

ისევ, ჩვენს მუსიკას ვეფერები... ისევ, ისე ვმღერი, ჩემებურად... ისევ, აკორდებით გეფერები... თურმე მყვარებიხარ, ძველებურად.

ვინ თქვა რომ სიყვარული ბედნიერებააა??!! (თავი 2)

დილა მხიარულად იწყებაა როგორც ყოველთვისს... თვალებს ვახელ და ოთახში შემომავალ მზის სხივებს ვუყურებ.. მგონია რომ მზე ერთადერთი არსება რომელსაც პრობლემა არ აქვს ამ ცხოვრებაში.. ამომავალი მზე უფრო ლაამაზია თუ ჩამავალი? არცერთი ჩემთვის.. მზეზე ცუდი