სათაური

როცა მზე სახეზე მეფერება, როცა სიგარეტს სახლში ვტოვებ, როცა ყვავილების ლაპარაკი მესმის, შევდივარ გუმბათის ქვეშ,

ძველი მეგობრები

ეს ის სამყაროა სადაც გივიწყებენ, ჯერ არ მომკვდარხარ და უკვე წარსულიხარ, ისე უცებ გშლიან მათი გონებიდან, თითქოს იმქვეყნად ხარ, თითქოს წასულიხარ,

სიცოცხლე სიკვდილის შემდეგ ( 10 )

- საწოლთან შავ ტანსაცმელში ჩაცმული, შავი ნიღბით პირაკრული უცნობი იდგა, ერთხანს სულთამხუთავივით დამყურებდა, მერე ხელი ასწია და ფანჯრიდან შემომავალი მთვარის შუქზე დანის ბასრი პირი აელვარდა...

რა ძნელია უშენობა

იცი? უშენოდ, რა ძნელია ჩემთვის სიბნელეს უფრო დამიბნელებს სევდა სიხარულს მოწყენილობა რომ ებრძვის სინათლეს მძიმე ფერებში რომ ვხედავ.

ერთხელ...(10)

-შვილო, ევა, როგორ გრძნობ თავს?-ალბათ ორსულობისას ჰალუცინაციებიც დამეწყო.ნათიამ შვილო დამიძახა, მერე კი მკითხა თავს როგორ ვგრძნობდი. თქვენც მოგესმათ? დილით ტოქსიკოზის გამო ადრე გამეღვიძა, 6საათიდან იატაკზე ვიჯექი და ვაღებინებდი. კარი არ მქონდა და

გინატრებდი

იცი? უშენოდ, რა ძნელია ჩემთვის სიბნელეს უფრო დამიბნელებს სევდა სიხარულს მოწყენილობა რომ ებრძვის სინათლეს მძიმე ფერებში რომ ვხედავ. იმედი კი ნახავო მეუბნება მოთმენა გმართებდაო უფრო მეტი მეც რამდენს ვსაყვედურობ, ეყურება?

გაზაფხულს

და მრჩება გრძნობა, რომ გაზაფხული მეორედ ვნახე მე ცხოვრებაში, იმ გაზაფხულებს ვერ ვითვლი სადაც, ერთმანეთისგან შორს მდგომნი სადღაც ვხეტიალობდით ეულად მაგრამ...

სიცრუე ,რომელიც არ ვიცოდი 27

-რა სიყვარულობანა გამიმართეთ.-არ ვიცი.-აჰა ანუ ასე ხო?ვეჭვიანობ იცი?-დედაჩემზე?გაოცებულმა ვიკითხე.-ხო დედაშენზე.ჩემთან ზალაინ ახლოს მოვიდა და ხალათის ქამარს ხელი წაავლო.ნელ-ნელა ათამაძებდა ხელში,თითებს შორის დაასრიალებდა

ფიქრს უმისამართოს

თუ შენც ჩემსავით გრძნობ, და ამ სუსხიან ზამთარს, ფანჯრის რაფიდან ცას ფიქრებს აცნობ, ფიქრებს,რომელსაც ატან შენ ნაფაზს

ერთხელ...(9)

ჩვენს შორის ისევ ბალიშები იდო. მესმოდა როგორ მძიმედ სუნთქავდა და ვერ იძინებდა. ბალიშები გადავაწყე, მისკენ მივიწიე და მკერდზე დავადე თავი, მანაც წელზე შემომხვია ხელი და მალევე ჩაგვეძინა. -მე და ევა ბავშვს ველოდებით, ამიტო ევა აქედან არსადაც არ წავა.