ბედნიერება წვრილმანებშია... 1 თავი

ბოღდახმელეცკის ქუჩას მივუყვებოდი და ხელში ჩემი საყვარელი მწერლის გეილ ფორმანის Where She Went მეჭირა. იმდენჯერ მაქვს წაკითხული, ვერც კი დავითვლი.თუმცა ყოველ წაკითხვაზე ახალ რაღაცას ვიგებ.კითხვაში გართულს ვერც კი შევამჩნიე ჩემს წინ მომავალი ორი

ბინდიანი. (3)

მისი დანახვისას გული სად გარბის ვერ ვხვდები.ყველაფერი მერევა თავში და ვერ ვხვდები რა გავაკეთო.საერთოდ არ ვიცნობ,არ ვიცი როგორია,რა უყვარს,რა აინტერესებს .. შეიძლება მიყვარდეს? - არა! მომწონს,მაგრამ .. ჯანდაბა,ვეტ ვხვდები რა ხდება.

მთელი გრძნობით შემიყვარდი (თავი 4 )

-ბედნიერი ოჯახი-დემეტრე ტაშის კვრას განაგრძობდა-ესეიგი ეს არის შენ ნარკომანი ძმა, ვის გამოც სიცოცხლე გამინადგურე-ირონიას არ აკლებდა უფროსი ჭაბუკიანი. გიორგის მკალევბზე ძარღვები ებერებოდა, ღმერთს მადლობა დროულად გამოჩნდა ლევანი და ჩემი ძმა იქაურობას

პეპელა 6

_ მადლობა, არ დაგივიწყებ _ სიცილით მოიშორა ღვედი და კარების გასაღებად გაიწია. _ რეებს ბაზრობ? რა ლაპარაკია ნინაკა, დავიმსახურე? _ წყინს ლუკას, თუმცა გოგონა ვერ აცნობიერებს. _ მაპატიე, მართლა ძალიან დაღლილი ვარ _ ბუტბუტებს და თავის თავზე ეშლება

სვანეთში გამომყევი (თავი 1)

მთელი გზა იმაზე ვფიქრობდი რატომ უნდა ვეკითხე დათო ყიფიანს მე,ან მელანო რომ მერქვა საიდან იცოდა,იქნებ კლასის ჟურნალიდან მაგრამ ჩვენი კლასის ხელმძღვანელი ვის მიუშვებდა ჟურნალთან.ნუ მოკლედ ასეა თუ ისე კიდე ერთხელ გამახსენეს რომ ბებიაჩემის

მონტესის მოჩვენება (4)

დამიანე მონტესს ბოლოს რომ შევხვდი მის მიმართ ინტერესი კიდევ უფრო გამიღრმავდა მაგრამ შიში არ შემსუსტებია. მისი არ ნახვის პერიოდში არ მინახავს არც ჯონი და ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე მშვიდი 15 დღე გავატარე, ამგვარად მიიწურა ივლისი და ჩვენი შინ დაბრუნება

თუ დღეს უკანასკნელად ვცხოვრობ, მე...

არ დაველოდები იმას,რაც ნებისმიერ წამს შეიძლება მოხდეს. ეს სიცოცხლის დაზღვევას ჰგავს, უფრო ნაკლებად ფიქრობ რა მოგივა, მაინც გარანტირებულად უკეთ იქნები. ისინი სიკვდილის მოახლოებას, მხოლოდ უბედურების ჩრდილში აქცევენ. მე რომ დღეს უკანასკნელად

იმედის შუქი / light of hope თავი6

როგორც იქნა მივედით სახლთან როგორც კი შეაჩერა მაშინვე გადავედი და სახლისკენ გავიქეცი კარი ლამის შევგლიჯე მისაღებში არავინ დამხვდა ამიტომ კიბეები ავირბინე და ჩვენს ოთახში შევედი მაგრამ არც იქ იყო არავინ, სააბაზანოს კარზე დავაკაკუნე და პასუხი რომ ვერ

ბინა 53 4 თავი

იმის მაგივრად რომ შემოსულიყო მე გამათრია ორანჟერიიდან სადარბაზოში და სიტყვაც არ მათქმევინა ისე მომაკრო ტუჩები, ვერ ვიტყვი რომ არ მინდოდა მაგრამ შიშით რომ ვინმე დაგვინახავდა გავეცალე შენი სახლის გასაღბი არ გაქვს? - მაქვს მაგრამ მინდოდა შენ გაგეღო არ

დათვური

“ცხოვრება არ დაგეკითხება გატკინო თუ არაო“ - მართალი ბრძანდებით ჯონ გრინ. ხელში შავ ფანქარს ვიღებ და ვცდილობ შენი სახე დავხატო (უკვე მერამდენედ) , მეც სწორედ ის მიყვარს შენში , რომ ჩემს არც ერთ ნახატს არ გავხარ.თაფლისფერი , აი ერთადერთი , რაც