მთვარე

სასიყვარულო ლექსი "მთვარე' ჩემი კიდევ ერთი ლექსი რომელიც დავუწერე ჩემს უსაყვარლეს ადამიანს ჩემი ცხოვრების აზრს ქეთი ქავჟარაძეს ვზივარ და ჩვენზე ვუყვები მთვარეს რომ ბედს სხვადასხვა მხარეს მივყავართ მოდი ჩემთან და მითხარი რამე

პეპელა 9

_ ლუკა, შენ ხარ? _ თითქოს ვერც იჯერებდა. ზუკას ხელი გამოგლიჯა და მასთან მიირბინა. შეხება ვერ გაბედა. ბიჭი უყურებდა, მაგრამ ნინაკამ იცოდა რომ ვერაფერს ხვდებოდა და ვერც მას ცნობდა _ მე ვარ, გამოფხიზლდი რა, რას გავხარ იცი? _ უღრიალა. ხმა ვერ

შენი თვალებით ვუყურებ სამყაროს....

ნუთუ მართლა გაინტერესებს ჩემთან რა ხდება? აი ეს ხდება, შენი თვალებით ვუყურებ სამყაროს, შენი ფოტოებიდან ვხედავ როგორია ახლა ზღვა, მთა, როგორი ამინდია ქვეყანაზე, რა ხდება სამყაროში საერთოდ და რა ფერი აქვს ახლა ფოთლებს, თუ ხასხასა მწვანეა უკვე

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ?!#7

- საკმაოდ კარგად მართავ მანქანას.- რამოდენიმე წუთიერი დუმილის შემდეგ ალექანდრემ ლეას თვალი გააპაა. - კი .... ვცდილობ ..... ვცდიოლბ ის ცრურწმენა დავარღვიო , რომ ქალი ვერ მართავს საჭეს. - ლეამ გაიცინა და მანქანა შეუმჩნევლად შეანელა. გზა მეტად ოღრო

ცალმხრივი გრძნობა? (თავი 4)

-კარგი სახლში მივედით,ამჯერად ყველა შეკრებილი დამხვდა,გაღიმებული სახით წავედი მათკენ.. -აბაა რას ვშვრებით? -რავი ვერაფერი მოვიფიქრეთ- ლილე -სამაგიეროდ მე და ვაჩემ მოვიფიქრეთ -აბა გაგვანდეთ თქვენი ჩანაფიქრი თქვა დამიანემ და თან თვალი ჩაგვიკრა

იმედის შუქი / light of hope თავი 11

ესეც მეთერთმეტე თავი მგონი ცოტა დიდია როგორც მთხოვეთ დაგვიანებისთვის ბოდიშს გიხდით ფანჯრის რაფაზე ვზივარ, ქუჩას ვუყურებ მშვიდი ღამეა, არაფერი განსაკუთრებული მასზე ფიქრები მაინც მძლევს შეყვარებულ ადამიანს სიშორის ეშინია მე,მეკი სიახლოვე უფრო

ქალის ასაკი

ცხოვრება მიდის წლები გამოხდა, უწყვეტად ბორგავს ბედის ბორბალი, დავბერდი ცოტა, მაგრამ რა მოხდა, წლებს არ ვნებდები, გინდა მომკალი.

ჯანდაბა! (24)

-არ გინდა!-საწყლად ამოვიოხრე და დარტყმის მოლოდინში თვალები დავხუჭე.უცნაური სითბო ვიგრძენი,როცა ნაზად მოაწება მისი ტუჩები ჩემსას,ცივი თითები თმებში შემიცურა და მისკენ მიმიზიდა.მეც ვაკოცე,მაისურზე ჩავეჭიდე და მკერდზე ავეკარი.

ნუცასი

ერთფეროვნება არ მიყვარს. ჩემი ცხოვრება ერთფეროვანი გახდა, თმის ფერის და ვარცხნილობის შეცვლა აღარ მყოფნიდა. ავდექი და სახლი გავყიდე. სახლი,სადაც დედას წასვლამდე ერთად ვცხოვრობდით. მე და დედა. დედა და მე. მე და ის ადამიანი,რომელმაც ფეხი დაკრა და 20

დაჩი,ანუ გზა ბედნიერებისკენ(მესამე თავი)

სანდრო ცოცხალი თავით არ ჩანდა არაფერი მესმოდა არაფერი ვიცოდი სად იყო რას შვებოდა და ეს ყველაფერი უფრო და უფრო მაგიჟებდა