იქნებ გავბედო!

იქნებ გავბედო სულში ჩაგხედო, თუმცა ვიცი,რომ გძულვარ ძლიერად; ნუ იტყვი ოღონდ რომ მე ვთავხედობ დღეს გავგიჟდი და მეპატიება!

სვანეთში გამომყევი (თავი 6)

ზაფხულში,ჩვენი ურთიერთობიდან 10 თვის შემდეგ,დათომ მომთხოვა სვანეთში წავყოლოდი,რამდენიმე დღით მაინც..დედაჩემთან აარანაირმა თხოვნამ არ გაჭრა..არც ჩემმა,არჩ ჩემი მეგობრებისამ.. ამიტომ დათო სვანეთში წავიდა მე კი თბილისში დავრჩი იმ დღეს არ

არცერთი წუთი შენს გარეშე [სრულად]

ვუყურებ და მისით ვტკბები.. პერანგს ვაწვდი უხეიროდ იკრავს ღილებს და მკერდთან ორ ღილს შეხსნილს იტოვებს.. მე ვდგავარ და ნერწყვს ძლივს ვაგორებ გამშრალ ყელში.. პერანგს ვუსწორებ და მიდის მე კი ხარბად ვაყოლებ თვალს.. ხო რავქნა მისი დახმარება ჩემი

თამაში მუსიკის წესებით (მეხუთე თავი)

თამაში მუსიკის წესებით მეხუთე თავი პირობისამებრ მათთვის დამახასიათებელი სილაღითა და ხმაურით შეიკრიბნენ ბავშვები მიმღებში. კომბინიზონებსა და თბილ შარფებში შეფუთნილებს, მხოლოდ თვალები და ცხვირის წვეროები მოუჩანდათ, დიდი ზომის სათვალეები ნაწილს

ჩემი სიცოცხლე ნაწილი (1)

ისტორია მოგვითხრობს ერთ გოგონას ცხოვრებაზე, რომელსაც დღიურის არსებობის არ სჯეროდა მაგრამ დადგა მის ცხოვრებაში ისეთი რთული პერიოდა როცა ვერავინ გაუგო ამიტომ მან ამოიღო საწერი კალამი,დღიური და წერას შეუდგა.

პერსონალური დემონი +15 (სრულად)

ლიფტში მყოფმა წყვილმა შენიშნეს მიმავალი გოგონა,თუმცა არ შეიმჩნიეს და კარები ცხვირწინ მოუკეტეს. -ჯანდაბა.ეს დამპალი მდიდრები-ჩაილაპარაკა გოგონამ და მეორე ლიფტს მიაჭირა ხელი.ის კი არაფრით არ მოდიოდა.შარვლის ჯიბეში ტელეფონი აზმუილდა.სასწრაფოდ

ცანკარაშვილის პირადი ნარკოტიკი

აი ასე გავიცანი მათე ცანკარაშვილი, იგივე ცანკა წლები გავიდა, მე ვიზრდებოდი მასწავლებლებში ვიყავი გაჩხერილი კაპიშონში და კედებში გამოწყობილო აქეთ-იქით დავბანცალობდი წიგნებით ხელში ცანკაშვილზე ისევ ჩემი სკოლის გოგოებიდან ვიცოდი რაღაცეები, ერთიორჯერ

ნინი and დამიანი ( l ნაწილი)

ლექციები, რომ დამთავრდა უნივერსიტეტის შენობიდან ერთად გავედით. თვალი მოვკარი თოვლის გუნდით მდგარ მათეს და გავიქეცი, უკან ვიხედებოდი როცა ვიღაცას დავეჯახე და ძირს დავეცით ორივე ერთად. თვალები გავახილე და სიმპათიური ბიჭი შემრჩა ხელში, რომელსაც ზემოდან

მე ვიცი, რომ არაფერი არ ვიცი (1)

ვერც დედა და ვერც ვერავინ იგებდა. ვტიროდი ჩემთვის და ირეალობაში ჩემთვის სანატრელ ოჯახს წარმოვიდგენდა.. დრო გადიოდა ამ წარმოდგენილ ოჯახში მე ჩემი ადგილი დავიმკვიდრე და ღამით, ძილის წინ იქ ვაგრძელებდი ცხოვრებას სადაც ბედნიერი ვიყავი ცოტა ხნით..

მერე რა არის?

შენი სახე დაილექა ჩემს გულში და გონებაში, სითბოს ვგრძნობ და თითქოს ვიწვი, რადგანაც მხვევ ცეცხლის ალში. არ ვიცი როგორ უნდა ვთქვა: ბედნიერება თუ სევდა? შენ ორივე მოგაქვს ჩემთვის, აი, ლექსს ვწერ შენზე დღესაც.