სიგიჟე

მქონდა პერიოდი გრძნობით გაგიჟების სულის შეკვრამდე უღმერთო მონატრების როცა სიახლოვე იყო არნახული

დეკემბრის რომანი (7)

ახლა ტელეფონით მოსაუბრე მხვდები, რა ვიფიქრო? თავს მარიდებ? -რეებს ბოდავ?-გიჟია მეთქი ვიფიქრე.-მომეცი ტელეფონი, საინტერესოა რომ მირეკავდი შენს საქმეებს როგორ მოსწყდი? -რა საქმეებს? თემას რატომ ცვლი? შუადღისმერე ვერ დაგიკავშირდი.-უბოდიშოდ შემომყვა

სვანეთში გამომყევი (თავი 3)

-ისიც ვიცი რომ ჩემგან გსიამოვნებს მელანოს დაძახება,რადგან მე ერთადერთი ვარ ვინც ასე მოგმართავს_თითქოს ჩემ ტვინში იჯდა და ჩემ აზრებს კითხულობდა..მართლა ასე იყო ,მისგან არ მწყინდა,პირიქით მიხაროდა -ზედმეტი ამბიცია გაქ დავით -სულაც არა,შენც ხომ იცი

რა დავარქვა ამ სიყვარულს? (თავი მეხუთე)

აქამდე ვერ მოვახერხე შემოსვლა და ეხლა ვდებ მეხუთე თავს, ცოტა პატარაა მაგრამ შემდეგი დიდი იქნება ,ამ გრძნობას თუ მოწონება ქვია, სიყვარული რა იქნება მაშინ,,-ახსენდებოდა ემას მიკის სიტყვები და მას ძლიერად ეხუტებოდა. მიკისთვის ეს იმდენად მოულოდნელი

ჩემი ცხოვრების ერთი ფურცელი #2

მაპატიე იმ დღისთვის. მე ერთი ჩვეულებრი ბიჭ ვარ მყავს მეგობარი რომელიც მკვლელია და მაქვს შეხება ასეთ საქმესთან. შენც მომიყევი რამე მე მეტი რა ყველაფერი იცი კარგი საქმე მაქ და ნიცა წამოვიდა. მარი კი ბიჭს არ ასვენებდა. ნიკა მიდის ნიცასთან და

ტყე +16 V

ვიკვალავ,გულამომჯდარი მიწაზე ვენარცხები მუხლებით და ხალხს ვავლებ თვალს. -სემ,სასმელი მომიტანე ძალიან გთხოვ-ვევედრები ჩემ წინ მდგარს,ისიც ამჩნევს რომ დარდისგან აღარ ვარ და უსიტყვოდ მიდის სასმლის მოსატანად.კოცონთან დადებულ წყლით სავსე ჭურჭელში ვთხრი

მიყვარხარ

რომ ვიცოდე, რომ დღეს უკანასკნელად გხედავ მძინარეს, მაგრად ჩაგიკრავდი გულში და შევევედრებოდი უფალს, რომ შენი სულის დამცველად მოვევლინე, რომ ვიცოდე, რომ უკანასკნელად გადიხარ სახლიდან მოგეხვეოდი, გაკოცებდი და მოგაბრუნებდი რომ კიდევ ერთხელ მეკოცნა, რომ

ფერთა ქაოსი (1)

ქეთი , ადამიანი საოცრება . პირდაპირი გაგებით ანგელოზი . დიდი , მწვანე , მეტყველი თვალები მისი სულის სარკე იყო , უცოდველი და უმწეო ჩანდა , თუმცა სულიერად მებრძოლი . მოკლე , მუქი წაბლისფერი თმა ჰქონდა, სისხლივით წითელი ტუჩები და პატარა ,კურნოსი

გამრეკელი (1თავი)

ალბათ ყველას ჰქონია ცხოვრებაში მომენტი ”ჩავარდნა” , მე ასე ვეძახი . როდესაც ცხოვრების აზრს კარგავ და ვეღარ იგებ ღის კიი გააგრძელო . მე ანასტასია თოდუა ვარ და ახლა ვბრუნდები ჩემს ქალაქში , ვერ გავძელი და აგვისტოს ცხელ დღეებში უკან ვბრუნდები .

იმედის შუქი / light of hope თავი 8

ესეც მერვე თავი მეგობრებო არვიცი როგორი გამოვიდაა შეცდომებისთვის ბოდიში. მის სახეს ვაკვირდებოდი მაგრამ ვერც ცინიზმი და ვერც არასერიოზულობა ვერ ვიპოვე არც შესაქებად ნათქვამ ჩვეულებრივ გაცვეთილ ფრაზას გავდა, ისევ არაფერი ვუპასუხე თავი ჩავხარე ჩვენს