ქარი იყო ციოდა

ქარი ქროდა და ძალიან ციოდა. არვიცი ჩემთვის თუ მთელი სამყაროსთვის მაგრამ ძაიან ციოდა. რაც 2დღის წინ მოხდა ვერ ვიგდებ თავიდან ვერ ვივიწყებ ნუთუ ასე ასე ცოტახანი გვაქვს სიცოცხლე ეს ხომ უსამართლობაააა ადამიანისთვის ყველაფერს გააკეთებ და ბახ უცებ

ვეღარ გავუძელი ფიქრებს!

რაღა დღეს ჩამოთოვა, გადაგვეკეტა გზები, შენს გზას სინათლე მოსავს, ჩემი გზა დარჩა ბნელში.

შენ ზღვის პირას ჩანდი როგორც შუქი (1)

აი დავდივარ ყვითელი ფოთლებით მორთულ თბილისში.შეიძლება ყოველ წელს ასე იყოს?შემოდგომა თავს დეკემბერში იჩენს.ზამთარი თებერვალში.გაზაფხული მაისში,მაგრამ ოოო..ტკბილი ზაფხული..ის მუდამ თავის დროს მოდისნეტავ ამ ქალაქში მოსეირნეებს შორის არსებობს ერთი ისეთი

ბედნიერება წვრილმანებშია... 1 თავი

ბოღდახმელეცკის ქუჩას მივუყვებოდი და ხელში ჩემი საყვარელი მწერლის გეილ ფორმანის Where She Went მეჭირა. იმდენჯერ მაქვს წაკითხული, ვერც კი დავითვლი.თუმცა ყოველ წაკითხვაზე ახალ რაღაცას ვიგებ.კითხვაში გართულს ვერც კი შევამჩნიე ჩემს წინ მომავალი ორი

ბინდიანი. (3)

მისი დანახვისას გული სად გარბის ვერ ვხვდები.ყველაფერი მერევა თავში და ვერ ვხვდები რა გავაკეთო.საერთოდ არ ვიცნობ,არ ვიცი როგორია,რა უყვარს,რა აინტერესებს .. შეიძლება მიყვარდეს? - არა! მომწონს,მაგრამ .. ჯანდაბა,ვეტ ვხვდები რა ხდება.

მთელი გრძნობით შემიყვარდი (თავი 4 )

-ბედნიერი ოჯახი-დემეტრე ტაშის კვრას განაგრძობდა-ესეიგი ეს არის შენ ნარკომანი ძმა, ვის გამოც სიცოცხლე გამინადგურე-ირონიას არ აკლებდა უფროსი ჭაბუკიანი. გიორგის მკალევბზე ძარღვები ებერებოდა, ღმერთს მადლობა დროულად გამოჩნდა ლევანი და ჩემი ძმა იქაურობას

პეპელა 6

_ მადლობა, არ დაგივიწყებ _ სიცილით მოიშორა ღვედი და კარების გასაღებად გაიწია. _ რეებს ბაზრობ? რა ლაპარაკია ნინაკა, დავიმსახურე? _ წყინს ლუკას, თუმცა გოგონა ვერ აცნობიერებს. _ მაპატიე, მართლა ძალიან დაღლილი ვარ _ ბუტბუტებს და თავის თავზე ეშლება

სვანეთში გამომყევი (თავი 1)

მთელი გზა იმაზე ვფიქრობდი რატომ უნდა ვეკითხე დათო ყიფიანს მე,ან მელანო რომ მერქვა საიდან იცოდა,იქნებ კლასის ჟურნალიდან მაგრამ ჩვენი კლასის ხელმძღვანელი ვის მიუშვებდა ჟურნალთან.ნუ მოკლედ ასეა თუ ისე კიდე ერთხელ გამახსენეს რომ ბებიაჩემის

მონტესის მოჩვენება (4)

დამიანე მონტესს ბოლოს რომ შევხვდი მის მიმართ ინტერესი კიდევ უფრო გამიღრმავდა მაგრამ შიში არ შემსუსტებია. მისი არ ნახვის პერიოდში არ მინახავს არც ჯონი და ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე მშვიდი 15 დღე გავატარე, ამგვარად მიიწურა ივლისი და ჩვენი შინ დაბრუნება

თუ დღეს უკანასკნელად ვცხოვრობ, მე...

არ დაველოდები იმას,რაც ნებისმიერ წამს შეიძლება მოხდეს. ეს სიცოცხლის დაზღვევას ჰგავს, უფრო ნაკლებად ფიქრობ რა მოგივა, მაინც გარანტირებულად უკეთ იქნები. ისინი სიკვდილის მოახლოებას, მხოლოდ უბედურების ჩრდილში აქცევენ. მე რომ დღეს უკანასკნელად