მივიწყებულთა კუნძული 1

თორმეტი წლის შემდეგაც ისევე სიცხადით მახსოვს აქ მოხვედრის პირველი დღე თითქოს ეს გუშინ ყოფილიყოს.კუნძული ჩემი სამყარო, ჩემი სახლი,ჩემი თავშესაფარი გახდა. ამ ხნის მანძილზე არავის მოვუძებნივართ.

რელიქვიების მცველი (შესავალი)

ემმას თვალებში ხმლის ანარეკლი გაკრთა და მის თავზე აღმართული მახვილი მძიმედ დაეშვა ახალგაზრდა ქალის კისრისკენ. ემმა ამაყად უყურებდა მოახლოებულ სიკვდილს. ,,იყავნ ნება შენი“ წარმოსთქვა მისმა ბაგემ, თვალები დახუჭა და მორჩილად დაელოდა თავის ხვედრს.

სიცოცხლის საათი 9

შეყვარენულთან -ეს რა საჭირო იყო?-ვბრაზდები და ხელებს ვუშვებ -ხომ უნდა მიეღო თავისი -შენც მის დონემდე დაეშვი-უკმაყოფილოდ ვიქნევ თავს -დონე რა შუაშია ნინა? -რა საჭორო იყო რომ გეცემა? ძალით მიშლი ნერვებს? -არ გიშლი მე ნერვებს,შენ ხარ ასეთი უხეში

მკვდარი ოცნებები 14

-არა არაფერი მითქვამს -კვლავ ვსლუკუნებდი -ვერ შევძელი ანდრო. ის უნდა გამეშვა, სხვანაირად ვერ მოვიქცეოდი ამის თქმა დამთავრებული ძლივს მქონდა, რომ ჰოლში ჩემი და შემოვიდა წყლის ჭიქით ხელში, ჩემს წინ ჩაიმუხლა და თანაგრძნობით სავსე მზერით გამომიწოდა.

ვერ ვხვდები,რა გინდა? (თავი 4)

გიორგი უკან გამობრუნდა და სახლში ავიდა,ცოტა იმეცადინა და დასაძინებლად დაწვა,სულ ნათიას კითხვებზე და მასზე ეფიქრებოდა.ბოლოს როგორც იქნა ჩაეძინა.დაახლოებით ღამს სამი საათი იქნებოდა,გიჟივით წამოხტა და თვალები ბოლომდე დაქაჩა,რომ როგორმე

სოფლის ნობათი [1]

ყველაფერი კარგად იყო, ძალიან კარგად. ყველას ახარებდა თათულის წარმატება, ბებოს, პაპას, მშობლებს, მეზობლებს. უეცრად კი პრობლემა გამოიჩხრიკა, სად უნდა ეცხოვრა თათულის? მარტო ცხოვრებას გამორიცხავდნენ მშობლები, თავიანთ ერთადერთ გოგონას მარტო ვერ

სასიამოვნო ლაშქრობა (სრულად)

ცხოვრება ერთი პატარა წუთია, რომელიც თვალის დახამხამებაში მთავრდება. ყველა ადამიანი დედამიწაზე რაიმე მისიის შესასრულებლადაა მოვლენილი.ლუკა ალბათ ჩემს გასაბედნიერებლად მოევლინა სამყაროს და დაკისრებული მისია ზედმიწევნით შეასრულა. განგიმ თქვა,

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (8)

რა თქმა უნდა ძილი არ მომკარებია.ტირილში ვათენებ.დილით ჩამეძინა,თვალები რომ გავახილე უკვე 12 საათი იყო,სწრაფად ავდექი და მისაღებში გავედი,იქ ლევანი არ დამხვდა,წერილი და სუფთა ნასაცმელი იდო დივანზე „ მე სამსახურში წავედი, არ მინდოდა გამეღვიძებინე,ეს

წარსულის ლანდები თავი 5

იმ საღამოსვე ჩაალაგა თავისი ტანსაცმელი, ყურადღებას ამ წუთას ვერაფერზე ამახვილებდა, არაფერი აინტერესებდა მხოლოდ იმას ფიქრობდა რომ როგორმე ეს აზრები დაეწყო, როგორმე ეფიქრა და დასკვნა გამოეტანა, რა იგრძნო? ან ნუთუ საერთოდ იგრძნო რამე? ვერ ხვდებოდა,

ორი ბი­ლე­თი წალ­კო­ტამ­დე (თავი I)

ფიქ­რი ელ­ვა­სა­ვით გაკ­რ­თა გო­ნე­ბა­ში, წა­მით გა­ა­ნა­თა და გაქ­რა. რა­ტომ­ღაც, დი­ლი­დან­ვე ამეკ­ვი­ა­ტა ფრა­ზა: `შე­ნით გა­რუ­ჯუ­ლი ჩე­მი ოც­ნე­ბა შო­კო­ლა­დი­ვით ყა­ვის­ფე­რი­ა~. მახ­სოვს, ბავ­შ­ვო­ბა­ში დავ­წე­რე ეს ლექ­სი, რო­ცა პა­ა­ტა