არ მოკვდები (თავი 20)

-რა ვქნათ. ისედაც ვალები გვქონდა აღებული და ძლივს გავისტუმრეთ. (ლაშა)ლაშა, დათი, ნიკოლოზი,ანდრო და ნიკა იჯდნენ სასტუმრო ოთახში და განიხილავდნენ ფულის საკითხს.-არ ვიცი. კრედიტი ავიღოთ ბანკიდან(ანდრო)

როცა რახანია დადგა შემოდგომა!

წამის ფრაგმენტები მტვრიან წარსულიდან აწმყოს უავდრობამ ლოდინს შეაჩვია, ძველი ოცნებების გადმოსახედიდან სიტყვის უკვდავება გრძნობამ შეარყია!

ვიკა, ჩემია! (2)

-მოდი ახლა ავიდეთ ვუთხრათ ვიღაცეებს და ჩვენს პონტში გავერთოთ, ხვალე კიდე მარტო ჩვენ ხუთნი დავრჩეთ და იმენა გავაჯაზოთ. -მე თანახმა ვარ.მხრები ავიჩეჩე და ლანას გადავხედე. -ხო ხო თანახმა ვარ პროსტო გამოსაცვლელები გვინდა რა.მხარი ამიბა ლანამაც. -თქვენს

მარტოსულობის უპირატესობა (თავი 10)

თავიდან დავიბენი,რადგან არ ვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი. მინდოდა მოვწონებოდი და ამიტომ ვცდილობდი რაღაცნაირად თავი მომეწონებინა,ბოლო ბოლო ლუკას და იყო და.. მომავალი ურთიერთობისთვის ასე აჯობებდა))(იცინის).და მომივიდა მისგან პირველი შეტყობინებაც.

ზეცა თავისას არ კარგავს! -10-

''ზოგჯერ კარგია იღვწოდე პრიზისთვის, რომელიც არ იცი, რაში გამოიხატება. საპირისპირო შემთხვევაში ან ზედმეტად ზღაპრულად გეჩვენება ის, ანდაც არ გიღირს მისთვის შრომა. ორივე ხელს გიშლის გამარჯვებაში. ასე რომ, ჯობია არაფერი იცოდე და იბრძოდე, ვიდრე იცოდე და

თავისუფლებას ვნატრობ

თავისუფლებას ვნატრობ ოდითგან სიკვდილს მსაჯულად დავუდგებოდი ვერ მეკარება თავად ბუნების გარდაუვალი ნაწილი კოცნის.

რა არის ბედნიერება?

წვიმიანი ამინდი იყო , ზუსტად ისეთი როგორიც მას უყვარდა. ცოტათი დამთრგუნველი. მიდიოდა ფანჯარასთან ახლოს ჯდებოდა აჰყურებდა ზეცას. წვიმის წვეთებისაგან დანამული ფანჯარა მასში უცნაურ გრძნობას იწვევდა. ეს იყო ახალგაზრდა გოგო რომელიც ავანდმყოფობისაგან

SoulMate 7

თავს უნდა ვაიძულო რომ ყველაფერი რაც მოხდა ისევ გავიხსენო და მოვყვე. გახსენება მტკივნეულია, მაგრამ ვიცი რომ მაინც მომიწევს ისევ იგივე გავიმეორო ამიტომ მირჩევნია დავწერო. სანამ დავიწყებ მინდა გითხრათ, არ მიტირია. არც ერთხელ. ვყვიროდი, ვემუდარებოდი,

გვიანია

გულში ფეთქავს მონატრება სიყმაწვილის,

შემთხვევითი სიყვარული-ნაწილი 14

რამდენიმე დღემ უაზროდ ჩაიარა. უბრალოდ ისევ ვიკრიბებოდით მეგობრები. ვჭორაობდით ისა ესა. იოანეს სულ ვწერდი, დღე და ღამ, წუთი წამი არ გამოგვიტოვებია. ვურეკავდით, ვიდეოს ვუგზავნიდით ერთმანეთს.დეიდასც არა უშავდა. ერთხელაც ვეღარ მოვითმინე და დეიდას ვკითხე