ჩემი დის წარსულმა სიყვარული მაპოვნინა თავი 10

დილით ანის ზარმა გამომაღვიძა, ავდექი თავი მოვიწესრიგე სახლი დავალაგე და მაღაზიაში გავედი საყიდლებზე. სახლში მალევე დავბრუნდი, ყავისთვის წყალი დავადგი და ანიც მოვიდა ისეთი გახარებული იყო, რომ მეც გავხალისდი.

პირველი სიყვარული

ზაფხულის ერთ დღეს, ჩვენ კვლავ შევხვდებით ერთმანეთს, გაგვახსენდება ჩვენი სიყვარული, რომელიც ორივესათვის პირველი იყო..პირველი და დაუვიწყარი..გაგვახსენდება ის დრო არავინ, რომ არ გვაინტერესებდა ჩვენს მეტი..ჩავკიდებდით ერთმანეთს ხელს და შეგვეძლო საათების

ყველა"ფერი" ხარ ჩემი (7)

_მატყუებთ, არ მიღალატებდა, მიყვარხარო მეუბნებოდა! შენ ხარ ჩემი ყველა"ფერიო" ცოტნე გთხოვ მითხარი რომ მატყუებ, მითხარი რომ ჩემი დასჯა გინდათ ასე!_არ მახსოვს სახლსი ვინ მიმიყვანა, მახსოვს რომ ვტიროდი_ჩემი ბეჭედი დამიბრუნეთ გევედრებით, ჩემი ჰაერი მინდა.

ტყუილების დედოფალო

ყოველდღე ტრანსპორტში ,ქუჩააში ვხედავდი ერთ ძალზედ სიმპატიურ ბიჭს რომელიც ,მაგიჟებდა მზერით უბრალოდ მზერით, მას ისეთი წყნარი,მშვიდი სახე ქონდა თითქოსდა არაფერი ანაღვლებსო არაფერი თრგუნავს და ადარდებსო ,ისე უბრალოდ მხოლოდ შეხედვით დაგიპყრობდა და

განიცდი

სახეზე ღიმილი, გულში ტკივილმა ადგილი დაიპყრო, ძალით სიცილი, ცრემლი სახეზე აღარ შორდება. ყოველ ღამ საბნის პირს, ცრემლებით ასველებ, თაფლისფერ თვალებს ცრემლი ვერ ამშვენებს, ტკივილს ვერცერთი ღიმილი აშორებს.

თბილისური ფორსაჟი (ნაწილი IV)

როგორც კი კესო და მისი გუნდის წევრები გამოჩნდნენ, შეკრებილთ ჩურჩულის ტალღამ გადაუარა. ისეთი შთაბეჭდილება შეიქმნა, რომ მათ ელოდნენ, მაგრამ რეალურად ყველაფერი პირიქით იყო. არავის უყვარს მოწინააღმდეგე, მით

მოტივაცია დაკარგული.

ნელ-ნელა ვგრძნობ რომ უფსკრულიდან ამოვდივარ,თუმცა ჯერ კიდევ ნაპირზე ვტივტივებ.ხელის გამომწვდომელი არავინ სჩანს,ალბათ აქედანაც მარტო,დამოუკიდებლად მომიწევს ამოსვლა.მსგავს სიტუაციაში ადრეც ვყოფილვარ,თითქოს მთელი ჩემი ცხოვრებაც დიდ ორმოს გავს,საიდანაც

სიყვარულის მაძიებელი თავი 1

ზარი ტელეფონზე... -გისმენთ -ლიზ,სახლში მოსვლას არ აპირებ? დედა ნერვიულობ სულ დავავიწყდითო. -კარგი რა ნატ -რა კარგი რა! მართლა დაგვივიწყე, სულ აღარ გვკითხულობ. -დღეს მოსვლას ვერ შევძლებ -რა? რატომ? დედას ეწყინება -შენ მაგაზე ნუ ნერვიულობ. დედა

ბედნიერებასთან ახლოს. ( პირველი თავი)

-მე და შენ ცოლ-ქმარი? რა სისულელეა. გაკვირვებული სახით დადის ლიზა ოთახში და ისტერიულად იცინის. მე უბრალოდ ვდგავარ და ჩემთვის ვფქირობ რომ უნაკლოა. -რა გაგიკვირდა ლიზა? ხომ იცოდი,რომ ადრე თუ გვიან ასე იქნებოდა. ისეც მეცინება მე. -კი, ვიცოდი. იბნევა

ფიქრებში ჩაძირული

ყველამ დამტოვა აღარ არის არავინ ახლოს... ისევ მარტო ვართ მე და მუსიკა ფიქრეში ამდროს... ცაზე მთვარეა სევდიანად მიყურებს ... მათრობს... იქნებ გავიქცე...