მადერა (8)

რა ირონიულია, ოცდამეერთე საუკუნეშიც კი რომ კალმით წერა მიწევს სანთლის შუქზე. გარეთ წვიმს. არ ვიცი, საიდან იპარება ეს ნაზი ხმები, მაგრამ ყურთასმენას ეხლებიან და მსიამოვნებს წკაპუნი. თითქოს რიტმულად ეცემიან დედამიწას, თითქოს ჯარისკაცების მძიმე

მაძიებელი (თავი 8)

გუშინდელის შემდეგ ლუკასს თავიდან ვერ ვიგდებ, ისევ მასზე ვფიქრობ. ვერ ვხვდები რას აკეთებდა სასახლეში ასე გვიან და რატომ მომატყუა. ოთახიდან ჩუმი ნაბიჯებით გავდივარ და კარებს ზურგს უკან ფრთხილად ვხურავ რომ ზედმეტი ხმა არ გამოსცეს. ამ წამს ლუკასსზე უფრო

ბროდვეი !

დილაადრიან მობილურის ზარი მიფრთხობს ყოველგვარ სიმშვიდესა და რაც მთავარია ძილს, მობეზრებული გავყვირი და მობილურს უხალისოდ, ძილბურანში მყოფი ვიღებ. - ვინ ხარ და რა გინდა? - ანნა გილოცაააავ ყვირის ჩემი დაქალი ნორა, გაღიზიანებული ყურებზე თითებს ვიჭერ -

მდიდრების თამაში 4თავი

სცენა,უამრავი ხალხი.მაღლიდან სცენაზე დაშვებული შუქი ფარდასავეთ გადაშლილიყო სიბნელეში და შუქის შუა გულში კი საოცრად მიმზიდველი გოგონა იდგა, რომელსაც ყელიდან ჯადოსნურა ჰანგებს უშვებდა და საოცარ მელოდიას დაეპყრო ირგვლივ ყველას ყურადღება.

დილის არომატი - 2

- ყველას ცხოვრებაში გამოჩნდება ადამაინი , რომელიც მის ცხოვრებას მთლიანად შეცვლის ... რა მნიშვნელობა აქვს , ის მოგაყენებს ტკივილს თუ გაჩუქებს უდიდეს ბედნიერებას ... მთავარია ვერავინ გახდება ისეთი , როგორიც იყო ძველად ... თავის დროზე შენ მე ჩემცვალე ,

მარტოსულობის უპირატესობა (თავი 5)

ბათუმში პირველად ვიყავი, არ წარმომედგინა თუ ასეთი ლამაზი იქნებოდა, ჰორიზონტზე დიდად გაშლილი მოკამკამე ზღვა.. მე და დედა ერთად ვსეირნობდით, სანდრო კი თავისი სტიქიებით გართული იყო და მარტო დაიარებოდა, არა, ვიცოდი რომ რაღაც აწუხებდა, მაგრამ იმისთვის

სიყვარული როგორც ასეთი (ნაწილი 5)

- კარგი რა თაკო ნუ ბოდავვვ - ვუთხარი ბუზღუნით - ოოოო წამო გინდა ყავა დავლიოთ? - კარგი იქნება იქვე ახლოს კაფეში შევედით, ყავა დავლიეთ, ვილაპარაკეთ. ტაქსი გავაჩერეთ ჯერ თაკო დავტოვეთ მერე სახლში წავედი. ბედნიერებისგან სახლში შევფრინდი, რატო

...

IIო, მაპატიე, ჩვენს შეხვედრებს ზღვარი დაედო, დავრჩით შორიშორ, ბედისწერას ასე ენება;

როცა სიცოცხლე არ გყოფნის სიყვარულისთვის 2

ალბათ გიკვირთ არა ასე უცხო ბიჭს რომ ვკოცნი შემდეგ მასთან ერთად დასასვენებლად მივდივარ და მშობლები არაფერს მეუბნებიან?ხო ეს იმან განაპირობა რომ მე უკვე ერთი ექვსი თვეა ვებრძვი ჩემს სიკვდილს ლეიკემიას.ქიმიაზე უარი ვთქვი რადგან ჩემს დარჩენილ ცხოვრებას

უსაზღვრო სიყვარული! (სრულად)

დრო ზოგჯერ გვაშორებს ადამიანებს, ხან კი გვახვედრებს.. დროის სისასტიკისგან არავინ არ ვართ დაზღვეულები. დრო ხან იქით - ხან კი აქეთ წაგვიყვანს. დრო თეატრია - ჩვენ კი მისი პერსონაჟები ვართ.