ჩემი სამოთხე (თავი 2)

მაშინ სიბრაზემ მომკლა,თითქოს ხელახლა დავიბადე,ჩემში უცებ ყველა გრძნობა გაქრა,თითქოს გულიც უეცრად ქვად მექცა,სულიც დამშვიდდა,ემოციები მოვიკალი,გული გავაღე და რაც კი მქონდა ყველაფერი ამოვიღე,გავათავისუფლე,გავუშვი.თითქოს სიყვარულმა შინაგანად მომკლა და

როგორც დაიწყო ისე დასრულდა (10თავი)

-იცი ნინი? ჩემი და ნატას ურთიერთობა 7 წელი გაგრძელდა. 14 წლის ვიყავი როცა ჩემს კლასში გადმოვიდა. ჩემს გვერდით იჯდა. ისეთი საყვარელი იყო შემიყვარდა. მასაც ვუყვარდი. ერთმანეთს ვხვდებოდით ამ დროის განმავლობაში. ყველაფერი კარგად მიდიოდა, მაგრამ ბოლო

დეპრესიული აფეთქება

არ მესმის რატომ უნდა გაუძლო, როცა შეგიძლია ყველაფერს ბოლო მოუღო; ამ ღამეს, ამ წუთას, ამ წამს. დაცარიელებულ ქუჩებში მიდიხარ და გრძნობ რაღაც არაამქვეყნიურს. თან გსდევს აწ გასტაფილოსფერებული ცოცხალი ლამპიონები და ფეხაკრეფით მოგდევს

OLIVIA ნაწილი 1 (აღზევება)

ლივის სიკვდილის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა , ყველა შეიცვალა , ყველას თითქოს რაღაც შავმა ფრინველმა გადაგვიფრინა და დაგვწყევლა . კოლი გაგიჟებულია და ხან რას ლეწავს ხან რა ...ხანაც დღეების მანძილზე გაუჩინარდება და შემდეგ ბრუნდება დახეული

ყველაფერი ხარ

არსად არ ჩანხარ მაგრამ ყველგან ხარ... მოყვები შემოდგომაზე დაცვენილ ფოთლებს თავს რომ იკლავენ... მოყვები ზღვის ტალღებს ,ძალიან რომ მიყვარს ის ფერები ხარ.... დილის მზის სხივი ხარ...

ალუბლები (8)

გული მიჩქარდებოდა, რომ მის ხმას გავიგებდი. რა ბანალური და რა იდიოტობაა დარეკვაზე ნერვიულობა, მაგრამ ჩემთვის ბევრ რამეს ნიშნავდა. აი, იმას ნიშნავდა, რაც ზოგადად დიდი პრობლემა იყო ურთიერთობაში. გამბედაობა. ალბათ, ეს ზარი შეცვლიდა ყველაფერს. კი,

სიყვარულის შიშის სინდრომი (14)

-ხუჭუჭ წავიდნენ შენი მეგობრები? - ღიმილით მკითხა , ცუდ ხასიათზე სულაც არ იყო , პირიქით ძალიან თბილი მომეჩვენა -კი წავიდნენ - ვუთხარი ღიმილით და გვერდი ავუარე , ისევ დივანზე მოვკალათდი და კინოს ყურება განვაგრძე -შენ კიდე მაგას უყურებ? - მობეზრებულად

სვანური ვერდიქტი (4 თავი)

ყოველთის როდესაც ვცდილობ გავექცე მარტოობას, რაღაცის დაწერას ვეცადო, წარსულს არჩავუღრმავდე ან რამე მსგავსი არ მოხდეს, ჩემს ფიქრებში, ყურსასმენებს ვიკეთებ, ყველაზე არასასიამოვნო მუსიკას ვრთავ ყურისთვის, ბოლო ხმაზე ვუწევ და ვცდილობ არაფერზე ვიფიქრო...

გაყინული თითები (დასასრული)

_ მა _ მაინც გაიღიმა, მინას ხელები დაუსვა და თვალებში ცრემლები ჩაუდგა _ როგორი პატარა ხარ, როგორი ჩემი ხარ, მა... როგორ არ მემეტები _ ვეღარ გაძლო. იქვე ჩაიმუხლა და უკვე პირდაპირ უყურებდა თავის შვილს. შვილს, რომელიც უკვე უყვარდა იმაზე მეტად, ვიდრე

"დამცინავი ღიმილი" (თავი 1).

-დედა მე გავდივარ! -მივაძახე სამზარეულოში მყოფ დედაჩემს. -სად მიდიხარ მარიამ? -უკვე გასვლას ვაპირებდი რომ უცბად გამომძახა! -სასეირნოდ მივდივარ დედა! -ვუთხარი და გავუღიმე -კარგი, იცოდე სახში მალე დაბრუნდი! -მისთვის აღარაფერი მითქვამს სასწრაფოდ