სიყვარულის შიშის სინდრომი (2)

-რამე დაკარგე? - გავიგე ბოხი ბარიტონი და სიამოვნებისგან ჟრუანტელმა დამიარა , ვგიჯდებოდი როდესაც ბიჭს კარგი ხმა ჰქონდა , მას გავხედე , ის ისევ ისე ზიზღით მომშტერებოდა და ჩემ პასუხს ელოდა -არა - დაუფიქრებლად ვუპასუხე და გავუღიმე -მაშინ? - გაიღიმა და

ტკილილი მერე , ტკივილი ახლა

ტკივილი მერე , ტკივილი ახლა,რატომ მიყურებ როგორც ეშმაკი. როგორ მინდოდა მეთქვა, რომ აქ ვარ და რომ ცხოვრება არის ფერადი.თუმცა შენში ხომ დემონი იბრძვის,რომ სულ დაკაწროს უკვდავი სული მე შენ პირდაპირ გეუბნებოდი,

წამიერი ფეთქვა! “1“

-სიმშვიდე შეინარჩუნე,თორემ აღარ მოგისმენ,-უთხრა და ძლივს ამოისუნთქა,ბამბა სპირტით გაჟღინთა და ნაკაწრზე ფრთხილად გადაუსვა,მართას ლოყა საშინლად აეწვა,მაგრამ არ წამოუყვირია,

განაჩენგამოტანილი (ნაწილი 1)

ღამის 4 საათია. უცებ საშინელი ხმა ძილს მიფრთხობს, ხმა რომელიც ჩემი ბავშვობის საზიზღარი მოგონებაა.. ხმა რომლის გაგონებასაც ზოგჯერ სიკვდილი მირჩევნია.. ჰო ასეა.. სიკვდილი მართლა მირჩევნია. ზოგადად ვთვლი რომ სიკვდილი

ღამე ორი ცის ქვეშ (დასასრული)

რამდენიმე წელი გადის, ჩვენ მხოლოდ ერთი ცა კი არა, უკვე ერთი ჭერი, ერთი საწოლი, ერთი აბაზანა და კბილის პასტაც კი ერთი გვაქვს..ეს ჩვენი იდილიაა,იდილია, რომელსაც ბევრი ვერ ჩაწვდება... ყველაფერი დაიწყო ერთი ცით და ერთი ჭერიც გრძელდება, ერთი საწოლით და

''ორმაგი ცხოვრება'' (მეთერთმეტე თავი)

ქალმა ნაზად გაუღიმა. ჯერ ისევ წინა ღამის ხორცისფერი ხალათი ეცვა. გოჩამ მანქანის კარი გაუღო ლილის. ისიც მივიდა, რომ ჩამჯდარიყო, მაგრამ სანამ ფეხს ააბიჯებდა მობრუნდა და თამუნას წინ გადგა. -გმადლობთ_რაღაცნაირად სევდიანად წარმოთქვა, მან და ვიკასკენაც

სასაცილო!

ახლა ზიხარ და ფიქრობ.... რომ რაღაც ისე არ ხდება როგორც უნდა ხდებოდეს.... სასაცილო ხარ....! სასაცილო! რადგან არ იცი..... არ იცი რომ ვიღაცამ შენი,ისედაც მოკლემეტრაჟიანი ფილმიდან, ორ წამიანი კადრი ამოჭრა....

ძმები კარამაზოვები, ანუ წერილი დიმიტრის.

მთვარის შუქზე მინდა, დიდხანს რომ იჯდე, იმიტომ, რომ ვიცი, შენი საკნიდან მთვარე არ ჩანდა. ვისკის კი არა, ფინჯან ჩაის რომ სვამდე, ის მინდა და ღამეში სამ კოლოფ სიგარეტს რომ არ კლავდე, ისიც.მამა ზოსიმემ შენს ძმას უთხრა ერთხელ,

დავიწყნია...

დამცინოდა მესაფლავე - "ქვეყანაზე ვინც კი კვდება,იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება."სულს ადნობდა ეგ ქირქილი, ენამწარე, გულსაკლავი,დღე ცისმარე ჩემს სამარეს დასჩხაოდა მუდამ ყვავი.მაგრამ ყველა გარდაცვლილი,

ქარის მოტანილი წერილები (არ გაატაროთ გთხოვთ)

უთხარით რაც შეიძლება მეტ ადამიანს. 22 სექტემბერს ყველაზე მეტი წერილი უნდა დაიწეროს მთელ მსოფლიოში, ვიდრე მთელი წლის მანძილზე.