დასაწყისი (თავი 5)

დილით ადრე გავიღვიძე სარბენად გავედი ქვევით რომ ჩავედი ალექსანდრე იჯდა უკან გამომეკიდა ტემპს ვუმატე მაგრამ მაინც დამეწია -როგორ ხარ? -არაჩვეულებრივად. -მეც კარგად(სულელივით მიღიმოდა) -მიბრაზდები? -რაზე? -გუშინდელზე

ჩვენ ლურჯ ცაში ვარსკვლავებთან მივდივართ(7 დასასრული)

დენი იღიმის! მის თვალებში ისევ სავსე მთვარეა, მის გარშემო კი კაშკაშა ვარსკვლავები. - დეიზი - დენის უფრო ეღიმება და ჩემთან მოდის - დენი, მიყვარხარ! - ისევ ვუმეოებ. ის ნელა იხრება ჩემკენ და ისევ მკოცნის. ისევ ისეთი ატმის გემოაქვს მის ტუჩებს. ისევ

ჩხუბით დაწყებული სიყვარული 4

-მისიმე არ მინდა,რომ გული გეტკინოს მაგრამ,ელეე, დაივიწყე ანდრო!_კი მაგრამ რატოომ? შეყვარებული ხო არ ყავს?_არ ყავს მაგრამ...._რა მაგრამ თქვი! _სხვა მოსწონს მაგას, უყვარს უფროსწორედ.._ვიინ? არ უყვარს არავინ ან მე უყვარვარ

პატარა გამომძიებელი

ეს ისტორია არ იწყება ისე როგორც სხვები, არანაერი "ადექი ჩქარა სკოლაში გაგვიანდება" ან "მამა გელოდება დაუჩქარე"-ო, რატომ? იმიტომ რომ მშობლები არ მყავს.მე ანასტასია მქვია ანასტასია კალანდაძე 15 წლის ვიყავი მშობლები რომ გარდამეცვალა, ისინი მანამ

1 Million (სრულად)

არც კი გაიფიქრო, ცხოვრება ფუჭად გამივლიაო: კაცმა არ იცის, ვისთვის რა იყავ, რომელი კარები გაგიღია, ვისთვის რა შვება მიგიცია, რა უნებლიე სიკეთე დაგითესავს… ცხოვრების ძირფესვიანად შეცვლა ხომ ერთ სიტყვასა თუ ღიმილსაც კი შეუძლია: სიკეთე უკვალოდ არ

მე შენ სიცოცხლე გაჩუქე (თავი 11)

-შენ.... საიდან იც-ი?-ანკამ გაკვირვებულმა იკითხა -ვიცი რო ცოცხალია. ანკა რაღაც უნდა მოგიყვე... -ერეკლე!-სანდრომ შეაჩერა -სანდრო გადი და დააცადე ერეკლეს

შენ ჩემი გახდები?! (თავი 41)

-რა მოხდა შენს წარსულში ასეთი?! ჩავთვალე, რომ სიმართლის გაგების ჟამი დადგა ნიკოლოზისთვის. -ბევრი რამ! ამიტომ არ მჭირდება არავინ და არაფერი მომავალში. -არც სიყვარული?! მას თავის ტკივილი აწუხებდა მე კი ჩემი. -ეგ მითუმეტეს. -და თუ არსებობს, უკვე ეს

22

სიცოცხლემ ფრთები შემასხა ცაში ფრინველად მაქცია დაბლა ვერაფერს ვხედავდი მე სულ ბრმად გადამაქცია მხოლოდ ის ერთი უმანკო გოგო უბრალო ქალია ნახშირისფერი თვალები ძაან უბრალო წყნარია თავისებური ეშხი აქვს ვერ ავღწერ არ შემიძლია

ჩანახატი!

დიდი ხანია არაფერი დამიწერია. ჩემს უბის წიგნკს მტვერიც კი დასდებია. ახლა ღამეა, ბნელი, ჩუმი და ბოროტი ღამე. ღამის ნიავი ქრის, მასავით ცივი და უხეში. მე აივანზე ვზივარ. პარკში ორი ძაღლია ერთი ძილშია დაკარგული, ხოლო მეორე თავმოღერებული დარაჯობს(?)

მინდა..

დარდმა გული გამიტეხა და სიბერე მეპარება შენზე ფიქრში, შენზე დარდში წამში გავა ეს სიცოცხლე და რად მინდა მე ცხოვრება თუ ჩემს გვერდით არ იქნები? მინდა დილით შენ გიყურო მინდა მერქვას შენი ცოლი მინდა შენმა „თანახმა ვარ“