არაფრის სუნო, მე შენ მიყვარხარ(5)

იმ საღამოს კარგად გავერთეთ. ბევრი არ დამილევია. მეორე დღეს რატომღაც ადრე გამეღვიძა და ვეღარ დავიძინე. საწოლშიც ვეღარ გავჩერდი. სესილის ოთახში შევიხედე, ჯერ კიდევ ეძინა. აივანზე გავედი, დილის სუსხი დამეტაკა და ეკლებად დამაყარა ტანზე. მესიამოვნა დილის

ოცნების მამაკაცი ოცნების ქალაქში?!

ლონდონი! ჩემი ოცნების ქალაქი. მართლაც ოცნებას გავდა ეს ლამაზი ორი დღე რაც აქ გავატარე და კიდევ ბევრი ლამაზი დღე მელოდა ამ ქალაქში. მე და ნინა, ჩემი დაქალი დიდი ხანი ვოცნებობდით ამ ქალაქში ჩამოსვლაზე. -აუ ჯერ კიდევ არ მჯერა რომ ჩვენი აივნიდან ლონდონ

დასასრულის დასაწყისი (სრულად)

ძალიან დიდი ბოდიში.ახლა სრულიად შემთხვევით,როცა რაღაც ჩემს მოთხრობას ვეძებდი,შევნიშნე,რომ ეს მოთხრობა მაშინ ბოლომდე არ დამიდია(სხვა ფაილში მქონია თურმე სრულად),ალბათ გამოცების ბრალია.ასეთი არეული და დაბნეული რომ ვარ,დიდი ბოდიში. მალე დავასრულებ ამ

ალექსანდრე (5 თავი )

სახლში დავბრუნდით,ბედნიერები და ენერგიით სავსე.ალექსანდრემ სახლში დამტოვა და თვითონაც წავიდა თავის სახლში. მე აბაზანაში შევედი,თბილმა წყალმა მიშველა და დაღლილობა მომიხსნა. გამოვედი თუ არა საწოლზე მივესვენე და ჩამეძინა.

აუტანელია

სახელი მხოლოდ გადმოსვლის შემდეგ გავიგე,აღმოჩნდა რომ ბიჭია,ამიტომ ყურადღება არ მივაქციე. მიუხედავად იმისა რომ სამეგობროში ნახევარზე მეტი ბიჭია,მაინც მაღიზიანებენ,ცდილობენ ხოლმე დაახლოებას,მაგრამ როცა არაფერი გამოსდით "საყვარელი" სიტყვებით მამკობენ

თუნდაც შემთხვევით (6)

-ნეტა ჩემი ბუშტები სად გაფრინდნენ-საქარე მინიდან გავიხედე -სვანეთში დაგელოდებიან... -ნეტა მართლა... -გპირდები დაიცდიან- გამიღიმა. ცოტახანს თვალებში შევხედე ბედნიერმა, შემდეგ კი სულ უეცრად გადავიწიე და ყელში ვაკოცე...მისი კანი საოცრად მომხვდა

after the love has gone (თავი I)

შეშინებული და დაბნეული ადგილიდან ვერ იძვროდა, მხოლოდ ლუკას სახეს ხედავდა და არც იცოდა რა უნდა გაეკეთებინა. ვერ იაზრებდა რა ხდებოდა მის თავს. თავს გამუდმებით იქნევდა და ცდილობდა გამორკვეულიყო. ღმერთს თხოვდა, რომ ეს ყველაფერი სიზმარი ყოფილიყონ და

სიცოცხლე სიკვდილის შემდეგ!

ადამიანების ხმები ჩამესმის, ტირიან, ტირიან ტირიან. ისინი მე დამტირიან. რა მჭირს სატირალი. რა ხდება ჩემს თავს.. მე თითქოს მძინავს. ვერაფერს ვერ ვგრძნობ. თვალებს ვერ ვახელ. მხოლოდ ეს საშინელი ხმები მაკავშირებს რეალობასთან. როგორ მინდა ვთხოვო რომ

ნანატრი ბედნიერება (2)

-შეეენ? -შენ!....სიცილი ვეღარ შეიკავა და ერთი გადაიხარხარა გოგონამ -ისე თუ ხვდები რო უკვე მეორეჯერ მესალმები ეგრე?! -აი შენი ოთახი, იმედია მოეწყობი. მისი კითხვა დააიგნონა და ოთახიდან გავიდა....

ერთ სიტყვა

ჩვენ ადამიანები ემოციაზე აგებული მონსტრები ვართ ... სამყარო უგულობით და ბოღმის დიდი ერთფეროვნებაა ... ზოგის გული იმისთვის ძგერს რომ მას უბრალოდ არსებობა სჩირდება მე უკანასკნელი მატარებელი ვარ ამ სამყაროში სადაც ვგრძნობ რომ გაჩერება არ შეიძლება