მარიანა (თავი5)

შაბათ კვირა დაემთხვა და ლევანის თუნდაც შორიდან სანახავადაც არ შემიშვეს.გამოვბრუნდი სახლში ნაღვლიანი.. მოვდივარ ფეხით ჩემს ფიქრებში გართული და მობილურზე ზარის ხმა მაკრთობს სანამ მობილურს ამოვიღებ ჩემს თავზე ვიწყებ გაბრაზებას

მესხები (16)

ახლა ჩემი ჯერ იყო,ისევ დავარტი და ვერ გავუტანე, თუმცა, სამაგიეროდ ცოტა უხერხული ადგილი დავუზიანე ჩემს ნახევარძამიკოს. სახეზე გაწითლდა,მაგრამ არ შეიმჩნია,დარბაზში ყველა იცინოდა,საბა და მისი ბანდაც კი. აი ეგრე კრეტინებს ეგრე უნდათ. ახლა მან დაარტა და

უმთავრესი როლი -3-

''ერთი შეხედვითაც კი მიხვდები, რომ მის გარეგნობაში ყავისფერი ჭარბობს. ყავისფერი თვალები, ყავისფერი თმა, რუჯი... თუმცა ეს ცალკეული ელემენტები მეტად სასიამოვნოდ ეზავება ერთმანეთს... აია, მგონი ზედმეტია ამხელა დახასიათება ბიჭზე, რომელმაც შენი უკანალი

კლაინები (4)

ნორა იდგა და უყურებდა ორი ადამიანის ზუსტად ისეთ საუბარს, რომელიც ცოტაოდენი ხნის წინ მოისმინა და მიხვდა, რომ არც დანტე და ალიონა ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს გულით, ეს მხოლოდ ცინიზმი და ირონია იყო - წავედი ნორა, კოლეჯის მერე გამოგივლით რომელიმე და ჰო

ქაოსი. #26

ერთ საღამოს ეზოში ვიჯექი სახლის წინ და კნუტებს ვეთამაშებოდი, უცებ ეზოს კარი რომ გაიღო.. ალბათ ყველას წარმოვიდგენდი ჩემს ეზოში, მაგრამ მას არა!

გარყვნილი თითები (ნაწილი 4)

– იოანე? – იმდენად გაუკვირდა მისი იქ ხილვა, სხვა რამის თქმა ვერც მოიფიქრა და ვერც მოახერხა. – მაინტერესებდა, როგორ იყავი. – უდარდელი ხმით უთხრა და აივნაზე გამოსულს უფრო კარგად დააკვირდა. – ყველაფერი კარგად არის. ცუდად, რატომ უნდა ვიყო? – ისეთი სახით

STANDOUT/გამორჩეული (მესამე ნაწილი )

ოთახში შევედი და რიგს გადავხედე . ადგილი არ იყო . ძალიან გამიკვირდა და დაბნეულმა მივიხედ-მოვიხედე . მერეღა შევამჩნიე 1 ადგილი . რიგის ბოლოში , რომლის გვერდზეც არავინ იჯდა . არც გვერდზე და არც წინ . ერთი სიყვით ყველასგან მიყრუებული იყო . იმ

ჩემი ამბავი (თავი მესამე)

ერთობ ენერგიულად გავიღვიძე რასაც არ ველოდი, ამდენი წევისგან უმეტესად დაბღვერილი სახე მაქვს ხოლმე უთენია, წამოვხტი წყალი გადავივლე მივდექ მოვდექი როგორც ჩემი მგზავრობის საწყის ახასიათებს და მოკლდე ლოცვით და პრჯვრის წერით დავტოვე სახლი. ცხელი დღე იყო

თუ მექალთანეს შეუყვარდი, ესე იგი დაგერხა. (22)

  ეზოში გავედი. ბიჭები, რა თქმა უნდა, თამაშობდნენ. ლუკამ შემომხედა და ჩაიცინა. ერთ წამში ბურთი მიაგდო, ჩემკენ გამოიქცა, მაგრად მაკოცა, უზომოდ საყვარლად და თვალისმომჭრელად გამიღიმა და ისევ განაგრძო თამაში. გაშტერებული ვიდექი. რა ეტაკა? იდიოტი. არ

შოკოლადის ბრალია! (თავი 5)

ლიზას ძალიან შეეშინდა, თვალებზე ცრემლები მოადგა, მამაკაცის ხელები, მის ხელებში მოიქცია და შეეცადა მოეშორებინა, თუმცა მამაკაცმა მისი ხელები ერთ ხელში მოიქცია და პერანგი შეუხსნა. ლიზას სხეულზე დალურჯებები, რომ დაინახა ადგილზე გაქვავდა, რამოდენიმე წუთი