სიცოცხლის ცხოვრებით დამსკდარი უდაბნო

ცხოვრება არ მსურდა და მაინც აღსრულდა,მოვედი, ძვირფასო, ქვეყნიდან შორეულ,ჩვენი რომანი რომ მუქ დრამად დასრულდა,ეს ხომ შენც გაცნობეს, სულო, ცრემლმორეულს,მინდა რომ იცოდე, მე უნდა წავიდე,სად წავალ გადაწყვეტს ამასაც საღამო,

One and Only (4)

მოტოციკლი 9სართულიანი კორპუსის წინ გააჩერა და გადმოსვლაში დამეხმარა.კედლები უფერული იყო,ეტყობოდა სადღა შორს რომელიღაც უბანში ვიყავით,ხელი მომკიდა და ლიფტში შევედით.მალე მყუდრო ბინაში ამოვყავით თავი.მიყურებდა და თან ეღიმებოდა,სახეზე მეფერებოდა შემდეგ

ანა 3 თავი

შესანიშნავ ხასიათზე ვბრუნდებოდი შინ. გზად გვანცას გამოვუარე ბაღში. სანამ სახლამდე მივაღწევდით, ენა არ გაუჩერებია, რაღაცებს მეტიტინებოდა. შუქი მოსული დაგვხვდა. ამ ბოლო ხანებში საგრძნობლად გამოსწორდა გრაფიკი. თუმცა რა, უკვე

ანხაიუ

უმზეო, ნაცრისფერი ცა უნიათო ღრუბლებით გადმოჰყურებს ლურჯი თითქოს და გაბრაზებული ტალღების ჩხუბს. ნაპირზე კი ნაცრად ქცეული ქვიშა. დიდი ქვები, მათ უკან კი ქალაქი რომელიც ასე ძალიან მძულს, ხმაურიანი მაგრამ მაინც ჩუმი, რადგან ერთმანეთს

ანგელოზი

_ მაპატიე _ ეუბნება ბიჭი, ორივე ხელს მაგრად ხვევს და ტუჩებში კოცნის. გოგონა გრძნობს მას. ვერ ტირის. არ შეუძლია. _ არ წახვიდე _ ბოლოჯერ ეუბნება. ისე, თითქოს შეეძლოს რამის შეცვლა. _ თვალები დახუჭე. ასე უფრო ბევრის დანახვა შეგიძლია _ ამბობს ბიჭი.

ისევ წამოდგება ჩემი საქართველო

ისევ გაბრწყინდება ჩემი საქართველო, ისევ ფრთებს შეისხავს, ისევ გაფრინდება. ის ხომ ქვეყანაა მუდამ სასახელო, ის კვლავ წამოდგება, ის არ დაკნინდება. იგი წილხვედრია ღვთისა დედისა და მას იცავენ ქვეყნის შვილები, იგი დაცულია მაღალ ღმერთისგან და ვერ

ატკიებული თავი (4 თავი )

არ გამოგადგება - ამბობს ის და კარადის კარებს აღებს. ერთ ერთ მაისურს იღებს. მე კი ამ დროს ოთახს ვათვალიერებ. მშვენიერია. ოთახი ღია ლურჯ ფერში არის შეღებილი. კარადა საწოლი ასევე ცენტრი ნოუთბუქი წიგნებისთვის თარო. ხო უყვარს კითხვა. მისი საყვარელი

შანსი რომ მომეცეს...

და დღეს ისე მინდა ცოტა გესაუბროთ,მჯერა არ ჩამითვლით ზედმეტ სითამამედ.იცით? რომ შემეძლოს ლექსებს მოგიძღვნიდით,მაგრამ თქვენ უფალო ჩემს ლექსს ვერ გაკადრებთ.შანსი, რომ მომეცეს თქვენი ერთხელ ხილვის,თხოვნით არას არ გთხოვთ

თუ გიყვარს იბრძოლე!

და ახლაც წვიმს... წვიმს და თითქოს ამინდიც მასთან ერთად ტირის. ნელ-ნელა აუჩქარებლად თვალს სწყდება ცრემლები და ბალიშს ასველებს. აღარ იცის რით უშველოს საკუთარ თავს... თავს წევს და ფანჯარაში იხედება... ხედავს წყვილს, რომელიც ხელჩაკიდებული მიდის...

არ შემიძლია და მე ავად ვარ...

არ შემიძლია და მე ავად ვარ, ქარი ეწვია წუხელ იმ ყვავილს. ცხოვრობდი უწინ, ახლა არა ხარ, მე მივდიოდი, შენ არ იყავი.