,,დიალოგი ღმერთთან" თემურ ელიავა

შორს ცის კამარას მიწიერთაგან ალი ეკიდა მზის ცხელ სხივებში ცეცხლს ასდიოდა კვამლი ქათქათა და იხრჩობოდა მაღალ მორევში რკინის ღრუბლებად ამოჭედილი ცხრა საფეხური ამაღლებულა მართლა ღვთის ტახტი იდგა მოქნილი დროში ქცეული უკვდავ სხეულად იქ ღმერთი იჯდა,

ვენდეტა - სიმართლე

თავისი 25 წლისათვის, მირი იყო უხეში, პირდაპირი და ზედმეტად ამაყი. ბიჭი ვერ იტანდა ადამიანებს, რომელთაც საკუთარი თავის დაცვა არ შეეძლოთ. ასეთი ხალხის მას უბრალოდ არ ესმოდა. ისინი არ ეცოდებოდა, პირიქით, უჩნდებოდა სურვილი დაემცირებინა, რადგან ამ

ყვითელი გორილა (თავი მესამე)

-მშვიდად-მესმის ჩურჩულით ნათქვამი სიტყვა,ზედ ყურთან და თვალები მენაბება.გაყინულ ხელზე სითბოს ვგრძნობ.ხელს მკიდებს,ჩემთან ერთად გასაღებს საკეტს არგებს და ატრიალებს.კარი

ჭირვეული სტუმარი (1 თავი)

ვინ ვარ მე? არც არავინ, ერთი ჩვეულებრივი თბილისელი გოგო, ჩვიდმეტი წლის თავქარიანი თინეიჯერი, ეს ჩემი სიტყვები არ გეგონოთ ჩემი პიროვნების დედაჩემისეული დახასიათებაა. თუმცა სიტყვა „ჩვეულებრივს“, აშკარად ზედმეტად გამოკვეთილი მახვილით ამბობს, თვალები

ალქაჯი ანგელოზების სამყაროში –4–

''რეპლიკებს არ მაკლებს თომა ბატონი. უტვინო რომ ხარ, მაგიტომაა ბადეში შენც რომ მოყევი და ჩვენც რომ ვერ მოვასწარით ვერაფერიო. ჯერჯერობით დუმილის უფლებას ვიყენებ და მასაც ჩემი ტვინის უჯრედების განადგურება რჩება, თუმცა როგორც უკვე ვთქვი, ყველაფერი წინ

ესეც გაივლის...

ესეც გაივლის... გაცვდა, გაქრა, თან ისე, როგორც არასდროს არვის ჰქონია შანსი გაუჩინარების. კარებს მიღმა იმალება ის რეალობა, რომლმაც ესე მიმჯღაბნა და არც ეგ იკმარა და ის ფურცელიც გადააგდო, სადაც ჩემს დახლართულ გზას მივუყვებოდი... უცბად დაბნელდა...

ზღვის ცისფერ ლაჟვარდზე (1)

გამარჯობათ მე ახალი ვარ იმედია მოგეწონებითჯანდაბა ჯანდაბააააა ჯანდაბაააააააააააა გავყვიროდი შუა სოფელში ბოლოხმაზე და მობილურს ჰაერში ვატრიალებდი, როგორც იქნა დაიჭირა - ალოოო მამა მე ვარ, როგორც კი ჩემს შეტყობინებას ნახავ დამირეკე ძალიან

ჩემი-ანი (2)

-კარგი, ჰო. გავდივარ,-ხელები აწია გიორგიმ დანებების ნიშნად,-მაგრამ მორჩი უაზრო გაპრანჭვებს შენი ბოლო ბედი მაინც მე ვარ ხო იცი, არა? -გადი,თორემ არც მე მეყოლება ბოლო ბედი და არც შენ! დეგენერატო!-მიაძახა გაბრაზებულმა მაშომ და ამჯერად ჭურჭელს მიადგა.

მოვა ცხოვრებას აგირევს და წავა

გოგოებს შევხვდი და კლასში ავედით. ნეტა ვიცოდე ეს ხელოვნება რასაჭიროა მაინც არავინ არაფერს არ სწავლობს, და მთელი გაკვეთილი ფუჭად გადის. შესვენებაზე ჩამთან ლუკა მოვიდა რაც ძაან გამიკვირდა იმიტორო საერთოდ შესვენებებზე არვნახულობთ ხოლმე

ემილის დღიურები (თავი 3)

კაცი ჩემს ფეხებთან ჯერ მუხლებზე დაეცა შემდეგ კი მიწაზე თავი დაარტყა და საბოლოოდ შეწყვიტა სუნთქვა, მოძრაობა, ყველაფერი, ასეთ სიტუაციაში პირველად ვიყავი და მიკვირდა პანიკაში რატომ არ ვვარდებოდი. ჩემი გადამრჩენელი ნელ-ნელა