მეგობრობის მოთხოვნა (15 თავი)

-გაბრიელ... მე არც კი ვიცი რა გითხრა ან რა მოვიმოქმედო - სესილი იმდენად ახლოს მოექცა გაბრილთან მისი სუნთქვა სახეზე ელამუნებოდა. -ასეთ დროს სიტყვების რახა-რუხს რა აზრი აქ როცა ქმედება უფრო ბევრ რამეზე მეტყველებს? უეცრად ხელი გაუშვა და სწრაფი

ნიკო. ესეიგი სიყვარული ჩემს ენაზე.

ყველაფერი იქედან დაიწყო, რომ ვერც კი მივხვდი, როდის დაიწყო ყველაფერი. შენ არ შეგეძლო დაგენახა ჭინკები ჩემს თვალებში, მაშინაც კი, როდესაც უსიცოცოხლო გამომეტყველება მქონდა, ან ვყვიროდი..როდესაც ვტიროდი ან მაჯებზე ვიტყობდი ყოველ დღეს - „უშენო“.

ნოემბრის წვიმა VI

რა შეიძლება იყოს, ნოემბრის წვიმაზე უკეთესი? როდესაც ზიხარ ფანჯრის რაფაზე დიდი ყავის ჭიქითა და სიგარეტით ხელში და უყურებ თუ როგორ ეცემა პატარა წვიმის წვეთები საკუთარ ბაღში გამხმარ მცენარეებსა და ხის ტოტებს.. ეს ყველაფერი, რა თქმა უნდა საყვარელი

და ჩემს სხეულში შენი გული ძგერს...! [სრულად]

ყველა ადამიანი რაღაც მისიით იბადება! ყეველა ჩვენგანს რაღაც მისია გვაკისრია და ამ მისიისთვის ვცოცხლობთ... იქნება ეს ერთი წელი თუ ასი წელი, მთავარია ჩვენი მისია შევასრულოთ ან ვეცადოთ მაინც მისი შესრულება.... მეგობრობა კი ამ ქვეყნად ყველაზე დიდი და

მეფეს

მე ვუსმენ ჩარკვიანს, გულს ფიქრები ზღვასთან მიაქვს, ჩვენ გავივლით გზას წყლიანს, ქარს გრძნობები ზღვასთან მიაქვს. ჩვენ გადავცურავთ ზღვას, ისე როგორც ჩარკვიანმა გადაცურა, სადღაც ვიღაცამ გადააბიჯა ზღვარს, მეფობაზე ამთხევენ მინუს აურას.

ჩემი ღამის კოშმარი ხარ!! (თავი1)

მე ვარ 17 წლის მარიამ დადიანი 11 კლასის მოსწავლე, მყავს დედა (ნატა კირვალიძე, დიასახლისი) და მამა (დავით დადიანი, ბიზნესმენი) , არ მყავს არც და და არც ძმა. სამწუხაროდ ყოველთვის მინდოდა მყოლოდა გვერდით ვინმე ვისაც გავუზიარებდი ჩემს ყველა პრობლემას

მიზანდასახული 7

შეგრძნება მქონდა თითქოს სხეულში ვიწექი და მიჭირდა მისი კონტროლი. შიშმა მომიცვა.. ჩემდა საბედნიეროდ ნელ-ნელა გავახილე თვალები. გარშემო მიმოვიხედე. კლინიკის ოთახს ჰგავდა. იმ წამს გავაანალიზე რომ მე ცოცხალი ვარ და არ მომკვდარვარ. საშინელ გაურკვევლობაში

ქურდი იაგუნდისფერი თვალებით (18)

-მერე მე ის კი არ მითქვამს,შე*ემა,თავი გამიტეხე-თქო. -დამშვიდდით ბიჭებო,არ შეიძლება გიგასთვის ხმაური. _შენიშნა თეამ და ლევანი ძლივს გაიყვანა პალატიდან. მიუხედავად გატეხილი თავისა გიგა მაინც ძალიან მხიარული ჩანდა. ჯერ კიდევ იგრძნობოდა დამამშვიდებლის

არ შეგიყვარდეს. წესი 5.

  ღამე ვერ დავიძინე, ამ დროს ყველაზე მეტად მინდოდა უბრალოდ გავთიშულიყავი, რომ აღარაფერი მეგრძნო.   ჩემი მტკიცე ხასიათი ვიღაც ბიჭმა შეარყია. იმდენად, რომ ცრემლებიც კი მადგება, მაგრამ...არა!   როგორც იქნა გათენდა და მეც უხალისოდ ავდექი ლოგინიდან.

stokholm syndrome #6

-მე პატიმარი ვარ? -რაღაც მსგავსი...-უპასუხა პირგამოტენილმა ძლივს გასაგონად. -პატიმარს ხომ აქვს ერთი ზარის უფლება? -გამარჯვებულის გამომეტყველებით შეხედა ბიჭს, - ნორმალურად ჭამა არ შეგიძლია? გულისამრევია... -ნორმალურად შენ ჭამე, არ მინდა დროზე ადრე