როცა მონატრება ცდება საზღვრებს

როცა მონატრება ყველაფერზე ძლიერია, როცა დაღლა გადააგდებს ყველა ძალებს, მაშინ თუნდაც ოკეანის იქეთ გიმღერია, მაშინ მიგიხურავ ცხვირწინ კარებს. როცა შენი ყოფნა აზრს დაკარგავს, როცა უკვე გაცივდება ყველა გრძნობა, მაშინ სწორედ გული ბზარს დაფარავს,

დედაშვილობა

მიეცით მათ თავისუფლება... მიეცით გზა... მიეცით უფლება, იყვნენ ის, ვინც სურთ და თვლიან, რომ უნდა იყვნენ... მიეცით უფლება დაუშვან შეცდომები, რათა თავად მიხვდნენ, რომ შეცდნენ... და ნუ მოსთხოვთ იყვნენ სრულყოფილები! თქვენ ხართ? იცნობთ ვინმეს, ვინც არის?

უფროსის ვაჟი! [2]

დილით ტელეფონის ხმა აღვიძებს, ხელის ფათურით ეძებს ტელეფონს, მალევე აგნებს ბალიშის ქვეშ და თვალების გახელის გარეშე პასუხობს.–გისმენთ– ისეთი ხმა აქვს თითქოს დიდი ხანია გაციებულია და ყელი საშინლად ტკივა.–მილა შენ ხარ?–ჰა?– უცებ წამოვარდა

ჩემს ოთახში არ ანთია სინათლე, მაგრამ ისმის შენი სუნთქვის ხმა.

რაღა გვეშველება, ან უფრო სწორად გვეშველა უკვე. ჩვენ ხომ დამპალი პოეტები ვართ, კიდევ უფრო დამპალ ცხოვრებაში, ნუ გვიწყენთ, ნუ გაგვიბრაზდებით.

შორს (სრულად)

-არა არაფერი არარის კარგად. მტკივა აი აქ მტკივა (მითხრა და გულზე ხელი დაიდო) შენ არ იცი რა გრძნობაა საყვარელი ადამიანის დაკარგვა. -დამიჯერე ძალიან კარგად ვიცი.(მე) ძალიან ცუდი რამ გადამხდა მეც მაგრამ დღეს ვიღიმი, იმიტომ რომ ცხოვრება თამაშია, სადაც

უნდა წავიდე 10-11-12

საშინელი დღეების მნიშვნელობას ცხოვრების ამ ეტაპზე ჩავწვდი, დაპროგრამებული ვაკეთებდი ყველაფერს და საერთოდ არ მქონდა გაცნობიერებული ის ფაქტი, რომ დედა აღარ იყო... ყველაზე მეტად მტკიოდა ის, რომ მან არ იცოდა თუ როგორ მიყვარდა ყველაფრის მიუხედავად და არც

რა ვქნა

რა ვქნა, მაპატიე, მგონი მიყვარდები ჩემდა უნებურად სულში მივარდები, როცა ჟრუანტელად ტანში დამიარე ხრავე, ჯოჯოხეთის კარი გავიარე რა ვქნა, მაპატიე, მგონი მიყვარდები შვების სათხოვნელად ღმერთთან მივვარდები

გავისეირნოთ?! გარე განათება ჩაქრა.... (3)

მე გაუბედავად შევბრუნდი მისკენ. ხელები ძირს ქონდა ჩამოყრილი, თავი მარცხენა მხარეს გადაეწია და რაღაცნაირი სევდით და მოლოდინით სავსე თვალებით მიყურებდა.. რამდენიმე წამი ვუყურე. ადგილიდან არ იძვროდა, ბოლოს კი ინსტინქტის მონა გავხდი

მხოლოდ მთებშია ბედნიერება -5-

ნელ-ნელა გავახილე თვალი და შევხედე საათს, უკვე 12 საათი იყო. პირველად დამეძინა ამ დრობამდე. ავდექი მოვიცვი ხალათი, ფარდა გავაფარე რომ მზის სხივები შემოსულიყვნენ ოთახში და ვხედავ წებოვან ფურცელს მინაზე წითელ გულს, რომელზეც წერია:

მე და შენ ამ დედამიწაზე ტკივილით(სრულად)

-მოვალ მარიკო მოვალ.გაუთიშა,მაგრამ ვერ მოისვენა გული საშინლად აწუხებდა ასე მაშინ ემართებოდა რამე ცუდი თუ ხდებოდა,ეშინოდა ვერაფრით ვერ დაიძინა და ისევ სანდროს დაურეკა-სან მოდი რა ჩემთან-მოვდივარ.გაუთიშა და ხუთ წუთში მანქანის ხმაც გაისმა