YOLO [2]

ჩემს ყველა სიტყვაზე ეცინებოდა, რაც კიდე უფრო მაღიზიანებდა. -კარგი, როგორც გინდა. ირაკლი- მითხრა და ხელი გამომიწოდა. -ელენე ამირეჯიბი. ვუთხარი და ხელი ჩამოვართვი ოფიციალურად. -გავრი არ მიკითხავს- მითხრა, თვალი ჩამიკრა და გამიღიმა.

მოიცა ... სერიოზულად? (დასასრული)

საწოლზე ვარსკვლავის ფორმაში გართხმულიყო და ფიქრებისთვის მიეცა თავი.ნამდვილად სჭირდებოდა ფიქრი და ყველაფრის გაანალიზება.გაბრიელი .. გაბრიელი .. გაბრიელი მის ფიქრებში ლიჩელის გარდა სხვა არავინ ტრიალებდა.სულ ლიჩელზე ფიქრი შეიძლებოდა? ვერ გაეგო რა

მინდა ანგელოზი ვიყო

დედას წარმოდგენაც არ ჰქონია რომ იმ დღეს ჩემი ფეხით არ ავიდოდი ზემოთ, ვერც გაიფიქრებდა რამდენიმე წუთში დაბერებული მამაჩემი თუ ამიყვანდა ზევით, რომელსაც შეეძლო მე დედიკო და ლუკა ერთად ავეყვანეთ, ახლა კი ჩემი პატარა სხეული ვერ აჰყავს იმდენად დავძიმდი

ისე მჭირდები, როგორც ჩაის ერთი ჭიქა წყალი (სრულად)

ისე მჭირდები როგორც ჩაის ერთი ჭიქა წყალი თავი 1 აპრილია. ცივა ჯერ კიდევ. საღამოს განსაკუთრებით. როგორც ყოველთვის ისე მაცვია. ჯინსის შარვალი. კეტები. ბრეტელებიანი მაიკა და კაპიშონიანი ჟაკეტი რომლის კაპიშონიც თავზე მაქვს წამოფხატული. ხო.. ზუსტად ეგრე

მადლობა უცნობ ქურდს..ლამაზი love story სთვის 5

მადლობა უცნობ ქურდს..ლამაზი love story სთვის 5 ჯერ მახრჩობდი და მერე გადამარჩინე არა...... -ნუ სულელობ ,რომ მცოდნოდა შენ იყავი არც კი დავსველდებოდი... -არა ანნ ,უცნაური გოგო ხარ რომელმაც სიცოცხლე მაჩუქა,მე კი შენ გჩუქნი -რა კეთილი ხარ smile ემოცია

ვიდრე ყვავიან შროშანები [7]

_ვეღარ, სანდრო. ხვალ დილას, ყველაფერი სხვანაირად იქნება. ახლა ღამეა, და მაგიტომ ვართ დიდ გულზე. ხვალ დილას ისევ ისე გავგრძელდებით, როგორც ადრე. _მაშინ დავსულდეთ.

წარსულის სურათები

ზაფხულის გრძელი, ხასხასა დღე ილევა ტკბობით და ელის გზებს, ოცნების ფერით ნახატი ხე ფესვგადგმულია ჩემში და ძგერს! სიცილი - ლაღი, თამამი, მხნე, გრძნობებიც თამამ მოთხოვნებს კრებს და ამ ზაფხულის მზიანი დღე გაურკვევლობის სიღრმეებს კვეთს!

ავტო მრბოლელი (5)

ის აქიყო ბათუმში,რაღაც ამოუცნობით ავივსე,რბოლის დაწყებამდე ლოდინი დიდხანს არ მომიწია, -აბა დავიწყოთ-გვერდითმ ანქანას გავხედე დემეტრე იყოო მან რათქმაუნდა ვერ დამინახა შუშები მქონდა აწეული,გაზს მივაჭირე ფეხი და უფრო კარგად შევიგრძენი მისი ხმა რომელიც

მოსამსახურის ქალიშვილი.[7]

-მაშინ რატომ იბნევი,როდესაც გიახლოვდები,რატომ თრთი,როდესაც გეხები? -არ ვთრთი!- გაიბრძოლა მარია -აი,ახლაც-ტუჩებზე ხელი ჩამოუსვა მამაკაცმა და მარიამ თვალები დახუჭა,სხეული რაღაც სასიამოვნო გრძნობამ მოიცვა-გონებას კარგავ.. -ჰო,ვკარგავ..-ამოიბუტბუტა

ფრეზია და კედარი (გაგრძელება 9)

–კარგი, ანუკი, ხვალ დაგირეკავ. მშვიდობიან ღამეს გისურვებ.–მობილური ტელეფონი გადავდე და პლედი მჭიდროდ შემოვიხვიე. გარეთ წვიმდა და სითბოს ძიებაში ვიყავი. –აბა, რა უნდა გეთქვა?–საწოლის კიდეზე უნებართვოდ ჩამომიჯდა. არ ვიცოდი როგორ დამეწყო. კეფა მოვიქექე