ნუთუ მართლა...?

ნუთუ მართლა ისეთია ცხოვრება, ყველა რომ აღწერს? უშენოდ ყველაფერი აზრს კარგავს, შენი მზერა ჩემს გულში აღწევს... ნუთუ მართლა მშვენიერია ცხოვრება, ყველა რომ ბოდავს? შენ რომ არ მყავდე, ვერ ვიცოცხლებდი, ვით ლოდი, ვგორავ...

ცასა და მიწას შორის ( 11 )

- იქნებ ეს დასასვენებელი დრო უფრო ნაყოფიერად გამოგვეყენებინა ვიდრე უბრალოდ წამოწოლა და თვალის მოტყუებაა, -შემოტრიალდა, მკლავებში მომიქცია და ვნების ცეცხლით ანთებული შავი თვალებით მტაცებელივით დამაცქერდა ზემოდან...

საქმით შეცვლილი ცხოვრება (თავი 4)

ახლავე გააჩერე მანქანა-დავუყვირე იგი ხმას არ მცემდა, რულს ხელებს უჭერდა და ჰორიზონტს გაჰყურებდა. მე კი ფანჯარაში გავიხედე,ჩამოვწიე, გრილმა ჰაერმა სასიამოვნოდ დამიარა სახეზე,შემდეგ მას შევხედე

დღიური ჰარემიდან, თავი 8 ( +18)

-სულელი გურჯი. როგორ გაივლე ამ ლამაზსა და დიდებულს გუნებაში, რომ ხარჭად დასმას გიპირებდი. ან სიცოცხლის აბდლად დასრულება რად განიზრახე. - აღელვებული მტუქსავდა მასზედ აკრულს და თმებს მალიმალ ამბორჰყოფდა.

არეული გრძნობები 23 თავი

შუაღამისას, შინ დაბრუნებული ნასვამი ლაშა ჩაწითლებული თვალებით მიაჩერდა დივანზე მჯდომ, კონსპქტებში თავჩარგულ ცოლს

ფიქრებით დიალოგი თავი 22

როგორი პასიურია, გაიცინა ალექსანდრემ, - უინტერესოა ჩემ მოსაკლავად ხალხი გამოგზავნა და ახლა ინტერესიც არ აქვს რამდენად გაქაჩეს? ისევ გაიცინა ალექსანდრემ და ანის გახედა, - დათო ხომ შეგიძლია ამ ყველაფრის გაქრობა?

საქმით შეცვლილი ცხოვრება (თავი 3)

მზის სხივებმა გამაღვიძეს, საწოლიდან ავდექი თუ არა აივანზე გავედი, სავარძელში მოვკალათდი, სიგარეტის კვამლი ჩავისუნთქე, და შემდეგ გარეთ გამოვუშვი. ვაბოლებდი და ვფიქრობდი, დაბნეული ვიყავი, საქმესთან დაკავშირებით ვფიქრობდი გონებაში უცბად ამომიტივტივდა

ბედი მქონია

საით მივყავარ ამდენ ფერებას რა სასწაული ბედი მქონია ღვთის წმინდანისგან განებივრება, სიზმარია და ცხადი მგონია? ცრემლები უკვე თითქმის გამიშრა გული თავს მაინც მარტოს შეიგრძნობს

ცასა და მიწას შორის ( 10 )

- ამაღამ დაუვიწყარი ექსკურსია უნდა მოგიწყო, ამაღამ შენი ყველა ილუზია დაიმსხვრევა და მთელი თავისი სიმახინჯეებითა და მშვენიერებებით დაინახავ რეალურ სამყაროს...

ერკე მიდასი - პარიკმახერი

საპარიკმახერო ერთობ მოუწესრიგებელი დახვდა, როდესაც დილით ადრე მისულმა პირველმა გააღო პეტრემ და გული შეეკუმშა. დილის რვის ნახევარი იყო, მზე ახლად ამოწვერილიყო და მის ღაჟღაჟა გაპარსულ ბაკენბარდებს ნაზად ეფინებოდა. იხსენებდა თუ ვინ იყო ბოლოს მორიგე.