მე და ის- Happy we

მინდოდა მეტირა,მაგრამ არ მეტირებოდა...მტკიოდა,მაგრამ ვერ ვტიროდი... ვიგრძენი,როგორ გადატრიალდა საკეტი კარში,თავი არ ამიწევია,არც შემშინებია,მაგრამ რაღაცის მოლოდინში გული ამიჩქარდა... ვიღაც ფეხაკრეფით შემოიპარა,თავზე დამადგა და მისმა სხეულმა ჰააერი

16 ივლისი (ნაწილი მესამე)

მას მერე არ გამოჩენილა,საერთოდ არაფერი ვიცოდი.არც ნომერი მქონდა რომ დამერეკა. საბოლოოდ კი,იქამდე მივედი რომ ელენესგან მიმიწია მისვლა. -შენ გოგო სულ გააფრინე?

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 7)

დეკემბრის ცივი საღამო იყო,ბარში წავიდა ნაკაშიძე სადაც დადა ელოდა. -როგორ ხარ ალექს? ვისკს წრუპავდა დადიანი,როდესაც ალექსი დალანდა მისკენ მომავალი. -არამიშავს,შენ როგორ ხარ ძმაო?! მხარზე დაჰკრეს მხურვალედ ხელები და ბარისკენ წავიდნენ.

ტკბილად დამიბერდი! (სრულად)

-ტკბილად დამიბერდი!-გოზინაყით სავსე თეფშს მაწვდის და მიღიმის.მას სულ ასე ჩვევია,ასე იქცევა უკვე 57-ე წელია...ის ასეთია,ასეთი მზრუნველი,თბილი და მოსიყვარულე.. -შენც,ჩემო ავთანდილ..-ვიღებ ერთ ცალს და ძალით ვკბეჩ...არ მინდა,მაგრამ არ მინდ ავაწყენინო.

ეგ ხომ შენი პლანეტაა...

ყველაზე მეტად მგევხარ და ყველაზე მეტად მიხარია შენთან ერთად ჩაის სმა ყველაზე მეტად მიყვარს შენი ღიმილი და საუკეთესო მელოდია ბგერები რომლებსაც სახეზე მაფრქვევ მე ყველაზე ბედნიერი ადამაინივარ და ყველაზე რთულია ბედნიერებაზე წერო

მე ვარ კატალეია(7,8 თავი)

თვალები კვლავ გავახილე! პირველი ქმედება მეორე სიცოცხლის შემდეგ, ეს ღიმილი იყო. დარწმუნებული ვიყავი რომ ყველამ იცოდა ჩემი და ჯეიმის შესახებ. ამან შემაშინა არა იმიტომ რომ მრცხვენოდა, არამედ იმიტომ რომ არ ვიცოდი ჯეიმის მდგომარეობა. მხოლოდ ის მინდოდა

ახლი წელი შემობრძანდა...

შემობრძანდა ახალი წელი... ფეიერვერკის ხმა მესმის,მაგრამ მისი ნახვა არ მინდა...ოთახში მარტო ვზივარ და წინასწარ ვამზადებ მისალოც სიტყვას რამდენიმე ადამიანისათვის... ბიძაჩემი კაცმა არ იცის სადაა,ბებიას სძინავს.მას ახალი წლისათვის არ სცალია,ჯერ კიდევ

4love-ლები

ამ სიახლით გაგაცნობთ ჩვენი საიტის მწერლებსა და საიტის ცნობილ "სახეებს".ეს დარწმუნებული ვარ გაინტერესებთ,როგორ გამიყურებიან ისინი და რას წარმოადგენებ,როდის არიან ბედნიერები,როდის შეყვარებულები....

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 9)

სამზარეულოში შუქი ენთო, მშობლებთან ისევ ჩხუბი არ მინდა, ამიტომაც უხმაუროდ ავედი ჩემს ოთახში. ვიცოდი დედა მაინც ამოვიდოდა და დამხედავდა. რაღაც უნდა მოვიფიქრო, ასე ყოველდღე ჩხუბი არ შეიძლება, ვხვდები როგორ ვშორდები დღითიდღე მშობლებს მათთან ჩხუბით.

ფიფქის ეფექტი [თავი 9] დასასრული

თქვენც ირწმუნეთ სასწაულების! ირწმუნეთ, რა იქნება... მხოლოდ ამის შემდეგ შეძლებთ ამ ცხოვრებაში აღმოაჩინოთ ის, რაც ადრე უხილავი იყო. ბედნიერების ელექ რწმენაა, რაც უფრო დიდია ის, მით უფრო იზრდება ბედნიერებაც!