ტრადიციის თეორია (სრულად)

– ბავშვები არიან სახლში. დამელოდე, – ვჩურჩულებ და ვშორდები. ვნებამორეულს ნაბიჯები ერთმანეთში მეხლართება, თუმც კედელს ვეხები და ვაგრძელებ გზას. ძიძას ვაფრთხილებ რა გააკეთოს, როცა რეზო მოვა და ლექსოს მივყვები. საბოლოოდ უნდა დავამტკიცოთ ჩვენი

ნიუ-იორკული ახალი წელი (სრულად)

-სად ხვდები ახალწელს? - უკნიდან დაეწია ახალგაზრდა გოგონა რომელიც ალბათ სიუჟეტს წერდა - სულით NY-ში, თ სკამზე ან ფეხით თბილისის ქუჩაში - მშვიდი ღიმილით მიუგო და გამობრუნდა

New Year

უკვე მერამდენედ მესიზმრება მსგავსი სიზმარი, მის ახდენას კი საშველი არ დაადგა. არადა რა კარგი იქნებოდა თეთრად გადაპენტილი ბუნებაში ახალი წლის შეხვედრა.

ერთად ყველაფერს შევძლებთ

ნიკოლოზმა როგორც კი ელე მიიყვანა სახლში,მაშინვე ბიჭებს დაურეკა და მასთან სახლში შეკრება სთხოვა ისინიც უყოყმანოდ დასთანხმდნენ და ნახევარ საათში ყველა სსვარძელში იჯდა და ვისკის მიირთმევდა

მიყვარხარ და ესეც საკმარისია იმისთვის, რომ მოკვდე...

მივდივარ და ქუჩის ორივე მხარეს ცისფრად ანათებენ, წინასაახალწლოდ დადგმული ანგელოზები. არცერთი არ არის ჩემი მფარველი... არცერთი არ არის შენი მფარველი...

ჩემი სიყვარული აკრძალულია! /თავი II/

ფიქრობდა… მთელი ღამე ფიქრობდა ვერონიკა მისი ქმრის ნათქვამზე. არ ამოსდიოდა მისი სინანულით სავსე მზერა თვალებიდან და მისი აკანკალებული ხმით ნათქვამი სიტყვები: მომეცი შანსი გამოვისყიდო შეცდომები!.

სიგიჟემდე მიყვარხარ

არ ვიცი ბავშვებო ამ დილაუთენია რა დამემართა,მაგრამ მინდოდა თქვენთვის ჩემი ემოციები და გრძნობები გამეზიარებინა.თქვენს გარდა არავინ იცის რა ხდება ჩემს გულში და ვერავინ გაიგებს.არ მახასიათებს სისუსტე

მეკვლე (სრულად)

ალბათ 10 თვე მისრულდებოდა, რაც დამაწინაურეს და ბანკის სათაო ოფისში გადამიყვანეს შედარებით მაღალ თანამდებობაზე სამუშაოდ. ფილიალში 4-5 კაცის გარდა თითქმის არავის ვიცნობდი, ოფისების დებილ თანამშრომლებს თუ არ ჩავთვლი. საბუთები ყოველთვის თავზე მეყარა,

ღამის აივნის შეხვედრა, ანუ რაც გინახავს კიდევ ნახავ! (თავი 13)

დილით ულევი ენერგიით მეღვიძება, მაგრამ ტანის განძრევა მაინც მიჭირს. ჩემს გარშემო შემოხვეული ტატო ძლიერი მასით მაწვება სხეულზე, თავი თმებში ჩაუმალავს, ფეხები კი ჩემსაში აქვს ახლართული.

31-ის ფიქრები

ყველაფრის გამოსასწორებლად კი დრო ძალიან, ძალიან ცოტა რჩება, მაგრამ მე კი აქ ვარ და ვწერ. იმიტომ რომ უზომოდ მიყვარხართ და მინდა ჩემი ფიქრები თქვენც გაგიზიაროთ.P.S ასეთი გულრწიფელი ბოლოს როდის ვიყავი არ ვიცი.