ცრემლიანი ღამეები (დასასრული)

-როგორ ხარ?-მომიკითხეს თანამშრომლებმა. -შესანიშნავად.კახა სად არის?-თვალში რომ არ მომხვდა მაშინვე ვიკითხე. -შვებულება აიღო. -რა?-გამიფართოვდა თვალები. -ჰო,განსატვირთავად წავიდა ერთი თვით სამოგზაუროდ.

გამტყდარი არ მთელდება !

ის: -არ მიყვარხარ! მე: მეწყინა…. ის:-მომეშვი… მე: ყელში ბურთი გამეჩხირა… ის:-სხვა მიყვარს! მე: გული მეტკინა… ის:-მასთან მივდივარ… მე: თვალები წვიმის ცხელმა წვეთებმა დაფარა, გულში გაჩნდა 1 ბზარი. ის:-ძალიან კარგი….

ლოლა (თავი 1)

თეთრი ოთახი,ოდნავ მბჟუტავი ნათურა და საწოლთან შეკრებილი ხალხი.სწორედ ამას ვხედავ ახლა ვერ ვიხსენებ სად ვარ,რატო ვარ,ვერ ვხვდები რა მოხდა გუშინ-ლოლიტაა - სიხარულით ყვირის დედაჩემი მართალი მას ვერ ვხედავ მაგრამ ლოლიტას

წამი, წამება, წამიერება (ნაწილი 1)

-რომელი საბუთები?-უცხოეთიდან ჩამოტანილი.. -ლიზა! შენ რა ისევ მაგაზე ფიქრობ, ხომ შემპირდი დავივიწყებო?-არა დეიდა მასე არ არის! ის მე დავიმსახურე და შესაბამისად იარაღის ტარების უფლებაც მაქვს და ამას ვერც ერთი სულიერი ვერ

გაყიდული სხეული “13“

-როცა დაიწყებ, უნდა დაასრულ კიდეც,-ცივად მიუგო და ხელები გადააჯვარედინა,თავი დახარა და თოვლს დააცქერდა -სახლში ხომ არ წავიდეთ?-ჰკითხა დამიანემ და თავადაც წამოდგა,-დემნას შესცივდება

მაპატიე მე დღეს აღარ მიყვარხარ

ირაკლი მაპატიე კარგი? მაპატიე რომ შენს ცხოვრებაში შემოვიჭერი მაპატიე, რომ ცხოვრება უბრალოდ აგირიე მაპატიე, რომ ყოველთვის შენს საქმეებში ვერეოდი მაპატიე, რომ უბრალოდ ცხოვრებას გიმწარებდი არ გიყვარდი, მაგრამ ეჭვიანობის საბაბს მაძლევდი

სიზმრის თეორია (4)

ნეტავი ვინაა ასეთი ხე ეგ სიმპათიური ტიპი, შენ რომ ვერ დაკერავ, საქალბატონევ?! – სერიოზულობით აწია წარბები ზემოთ და ძლივს დალაგებული სახით მიაჩერდა სირცხვილისგან ფერებგადასულ ანას, რომელიც ერთს ფიქრობდა: „შენ არ იყო ეგ „ხე“ ნეტავ და...“.

პლიაჟის რომანები გრძელდება?! (თავი 6)

დაარიგა ავიღე ხელში კარტი და პირი დამრჩა ღია არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა ხან თორნიკეს ვუყურებდი ხან კარტს. მკითხველი რომ არ დავაბნიო გეტყვით რა მოხდა. ხომ ვთამაშობდიტ სამი კარტით ხოდა ავიღე ეს კარტი და დამხვდა წარწერით “მიყ ვარ ხარ“ ანუ სამ კარტზე იყო

ფიფქის ეფექტი [თავი 6]

-ეს მხოლოდ მაშინ, თუ გულამდე მომწვდები! -ეს როგორ გავიგო?-ხელები ჩამოიღო აცრემლებულმა. -მე ცოცხალი არ უნდა ვიყო, დარია!-მკერდში კიდევ ერთხელ დაუარა ტკივილის ტალღამ. შუბლზე ოფლმა დაასხა, თავს ძალა დაატანა და განაგრძო.-ძმაკაცმა მიხსნა.

-მოურჯულებელო, მაინც მოგარჯულებ! 7-8

თვალების გახელას ვცდილობ, მაგრამ რაღაც მძიმედ მაწვება თვალებზე,ვგრძნობ დამძიმებულ ქუთუთოებს. რამოდენიმე წუთი ისევ თვალდახუჭული ვიწექი,მაგრამ სად? სად ვარ? ან გუშინ ვინ წამომიყვანა? ამის გაფიქრებაზე გული