სიყვარული მარადიულია 3

დილით მაღვიძარამ გამაღვიძა.სწრაფად ავდექი,შხაპი მივიღე, ჩავიცვი,თმები მაღლა ავიტანე და შევიკარი.შავი პატარა ჩანთა გადავიკიდე მხარზე და სამზარეულოში გავედი.შუა საუზმობის დროს საშინელი თავის ტკივილი ვიგრძენი თუმცა არ მიმიქცევია ყურადღება.თეფში

ალუბლისთვალება ~2~

სახლში განვითარებული მოვლენებიდან 2 საათი გავიდა. სიჩუმე იყო მანამ სანამ ამ სიჩუმეს მონიკა არ დაარღვევდა. -დედა მივიღე გადაწყვეტილება. ჩემს დაბადების დღეზე მათ დავპატიჟებ... (მონიკა) -ჰო და აი ასე არ ჯობია?! უფრო მეტნი იქნებით. მაგრამ რაღაც გული

როცა შემიყვარდა,მაშინ დავკარგე 2

გიორგისგან.ქუჩაში მიდიოდა თან ტიროდა,ვერ გაეგო რა გაეკეთებინა.გარეთ საშინლად წვიმდა,სულ დასველდა,თუმცა სიცივეს და დასველებას ვერ გრძნობდა,რადგან სტკიოდა,ძალიან სტკიოდა და ვერ ხვდებოდა ესეთი ძლიერი ტკივილი საიდან მოდიოდა.უნდოდა გიო მოეკლა,უნდოდა მისი

ესმერალდა [3]

სრული დუმილი. საავადმყოფოს დერეფანში სიჩუმე ივანებდა, მხოლოდ ექთნების და ექიმების ფეხსაცმლის კაკუნი, რამდენიმე ბიჭის ანერვიულებული ბოლთის ცემა და მათი ხშირი სუნთქვა არღვევდა ამ გახმაურებულ დუმილს. ყველაზე საშინელ დუმილს, რომელიც სჯობდა დუმილი არ

"მოთამაშე": შეხვედრა ბავშვობის მეგობარითან (1)

იქაურობა ოვაციებმა მოიცვა, ირაკლის მეგობრები ლამის მაგიდაზე შეხტნენ და ისე უსტვენდნენ, ბატონი ერეკლე და მისი მეუღლე კი ჩვენსკენ გამოემართნენ მოსალოცად. მხოლოდ მე და ირაკლიმ შევამჩნიეთ ახალგაზრდა, შავგვრემანი ლამაზმანი, რომელიც უსიტყოდ წამოდგა ფეხზე

სულ ეს ვართ?! ადამიანები (სრულად)

ერთი ამბავი მინდა მოგითხროთ. ამბავი ბიჭზე, რომელმაც არ იცის რა არის ცხოვრება. ბიჭზე, რომელიც ყველაფრის მიუხედავად ცოცხალია და ცხოვრობს ჩვენს შორის. ან შეიძლება აღარც ცხოვრობს არ ვიცი. რამდენიმე თვის წინ უნივერსიტეტის გზას ვედექი.

მარტა 2

დედის გარდაცვალების მერე სახლი გაყიდა. იმ უბნის ატანა აღარ ჰქონდა სადაც გაიზარდა, სადაც თითოეული ხე, ბუჩქი, ჩიხი თუ მოსახვევი ასეთი ნაცნობი იყო მისთვის. სადაც მთელ დროს რატისთან ერთად ატარებდა. სადაც მთელი სამეზობლო მასზე ჭორაობდა.

ნაკვალევი მეორე ნაწილი (16 თავი)

მეორე დღეს რაფოსგან მესიჯი მივიღე. მეთაური ოდესაში იმყოფებოდა და სასწრაფოდ დაკავშირებას მთხოვდა, როგორც წესი შემოვლითი გზებით არასოდეს მიკავშირდებოდა. ცოტა არ იყოს მეხამუშა მისი ქცევა. დიმკას შევატყობინე და ორივენი მესიჯში მითითებულ

სასიამოვნო ლაშქრობა (თავი 3)

კარგი.-წამოვიძახე. არ ვიცი რა დამემართა, მაგრამ მასთან შეჯიბრი უკვე საზღვრებს რომ გასცდა, ეს ჩემივე ქცევაში ჩანდა.სწრაფად შევამცირე ჩემსა და ლუკას შორის მანძილი, ცერებზე წამოვიწიე, ცალი ხელი ლოყაზე მოვკიდე და ტუჩებზე წავეტანე. ცხოვრებაში პირველად...

მინდა მიყვარდეს თავი 8

როგორც იქნა ტირილი შევწყვიტე,ცრემლები შევიმშრალე და ლევანს გავხედე, სრულიად მშვიდი გამომეტყველებით.მისი დუმილი დანაშაულის გრძნობას მიორმაგებდა და უფრო ცუდად ვგრძნობდი თავს.მინდოდა რამე მაინც ეკითხა მაგრამ ის ჩუმად იჯდა