ბედის ირონია, ანუ ასეც ხდება (1)

-არ ვიცი რა მემართება, რამდენჯერაც დავაპირებ რომ გნახო იმდენჯერ რაღაც მიშლის ხელს- მიხსნის დაბნეული და თვალს მარიდებს.-აღარ გჭირდები-ვჩურჩულებ და ვაცნობიერებ რომ პირველად გამოვუტყდი თავს იმაში რაც ასე ძალიან მაშინებდა.

შერლოკ ჰოლმსი:სიყვარულის პატიმარი

ალბათ ყველას გაგიგონიათ შერლოკ ჰოლმსი?!ამ უზომოდ გონებამახვილ და ცოტა არიყოს უცნაურს ყველა ბარიერის გადალახვა შეუძლია მაგრამ შეძლებს კი იგი სიყვარულის დიდი კედლის გადალახვას? დიახ აქ სწორედ 21ე საუკუნის შერლოკის სასიყვარულო

ხაფანგი (თავი 4) დასასრული

არა ამქვეყნიური ეჩვენა კოსტას მისი ღიმილი. კედელს მოშორდა და რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა. ძალიან ახლოს დაუდგა დინას, წელზე მსუბუქად მოხვია ხელი და სამზარეულოს ზედაპირზე შემოსვა. -ფეხშიშველი ხარ და გაცივდები. - ყურთან ძალიან ახლოს უჩურჩლა. დინამ ორივე

აღიარე,შენ ხომ გიჟდები ჩემზე!(5)

სახლში მივედით. -როგორ მომენატრა სახლიი-წამოვიყვირე და სახლში დიდი ოვაციებით შევვარდი. -ნელა ნუკა,ბავშვივით იქცევი. -და ვინ გითხრა,რომ დიდი ვარ?

სანდრო ფილფანის საკუთრება (6 თავი)

დივანზე ერთმანეთზე ახლართულები ისხდნენ. თათიას ონიანის გულმკერდზე მოეთავსებინა თავი, მის გულისცემას უსმენდა და ბედნიერი ღიმილით სახეზე ფიქრებში დაფრინავდა. თავს უბედნიერეს ქალად თვლიდა.

აღიარე, გაები ბაბნიკო !!! (თავი 1)

დილით ვიღაცის ხელის შეხებამ გამაღვიძა, როცა თვალი გავახილე ჩემი პატარა და ნია იყო. ძალიან გამიხარდა, მაგრად მოვიხვიე და მისი ფერებით დავტკბი. ამ დროს ნიამ მითხრა რომ უკვე ადგომის დრო იყო, მე საათს დავხედე და სააბაზანოში შევედი. სანამ თავს

გრძნობებით დატყვევებული [3;4]

–რა სილამაზეა, არა? ბერდიამ თვალები დახუჭა და გახელისთანავე შენიშნა ევამ მასში გაღვივებული ცეცხლის ნაპერწკალი. ინანა თავისი საქციელი, თუმცა რაღა დროს... მამაკაცისთვის გვერდის ავლა სცადა, მაგრამ ბერდიამ მკლავში ჩაავლო ხელი და სახე ახლოს მიუტანა.

მახსოვს...

ყველაფერი 22 ნოემბერს დაიწყო.არც კი გახსოვს ალბათ ხო? სამაგიეროდ მე მახსოვს,თანაც ყველაფერი...თითოეული გამოხედვა,თითოეული სიტყვა,ხმის ტემბრი...რა გეცვა იმ დღეს ეგეც კი მახსოვს. პირველად მაშინ ვიგრძენი რაღაც უცნაური,რომ მომწერე მომენატრეო.ესიყო შენი

პაღდონ,მისიე

პაღდონ,მისიე, აღარ მაცბუნებს მე თქვენი მზერა,ტკივილებს ვითვლი და რიგ-რიგად ვაწყობ,დღეს ისევ დავთვერი და ისევ მჯერა,რომ არ მღალატობთ და ჩემზე დარდობთ.პაღდონ,მისიე,დღეს თქვენი ბოლო სურათიც დავწვი,გუშინ ამ ქალაქში ზამთარი დადგა,თუ ცოტა სითბოში

ზოგი ჭირი... 1 (ახალი პატიმარი)

-ჰო, დედა! -პაციენტს კარი რომ მივუხურე, მაშინვე ვუპასუხე ზარს.-არ მოდიხარ ამაღამ სახლში? -მეკითხება თბილად, თუმცა მაინც ვგრძნობ მის შეუფარავ წყრომას.-9-ზე წამოვალ, საკნები რომ დაიკეტება, იმის შემდეგ! -ვპასუხობ მტკიცედ. არ მინდა, ხმაზე დამეტყოს, თუ