ჩემი დაიკოს ქორწილი (სრულად)

-რატომ? რამდენი იწვალეს, თქვენ კი არ აფასებთ,- ჩაეცინა მოულოდნელ თანამოსაუბრეს. -ვაფასებ, უბრალოდ...- ალბათ გავუზიარებდი კიდეც გულის ტკივილს უცნობს, მაგრამ უეცრად მისი სუნთქვა სახეზე ვიგრძენი. -ძალიან სასიამოვნო ხმა გაქვთ,- ჩამჩურჩულა მან და ლოყაზე

შემოდგომის სიზმარი

სულში სიცარიელეს ვგრძნობდი , უკვე დიდი ხანია ... არა გატყუებთ არც კი ვიცი რამდენი ხანის მანძილზე ვიყავი ამ მდგომარეობაში , დროის აღქმაც კი დაკარგული მქონდა, მტკიოდა... ვერ ვხვდებოდი ამის მიზეზს, მაგრამ ვიცოდი, რომ რაღაც ისეთ ხდებოდა რასაც მე ხელს

მომავალი წარსულიდან (5)

თვალი კარგად არც მქონდა გახელილი, რომ თათას შეშლილი სახე დავინახე. შემდეგ ნელ-ნელა ნია, ვაკო, ზურა, ნიკა და მაკოც დავინახე. ყველა შეშინებული იყო. -რა მოხდა? სად ვარ?- ვერც კი გავიაზრე რა ხდებოდა ჩემს გარშემო. -იცი შენ.... გული წაგივიდა.

სამყარო ორისთვის 5

-ელი შენ ძალიან შეიცვალე რაც თომა გადმოვიდა ჩვენს ქალაქში და მგონი ვხვდები მიზეზს -ლეო ნუ ბოდავ რაღაცეებს,მე შენთვის არ მიღალატია -ჩემმა ძმაკაცმა დაგინახათ ერთად -ჩვენ შემთხვევით შევხვდით,შენ რა ისევ ეჭვიანობ? -იდიოტი გგონივარ გოგო? -შემთხვევით

მონატრება

სევდა მომგვარა შენმა სიშორემ და გამიჩინა გულში იარა, ეჰ,ნეტავ ეხლა შენს გვერდით ვიყო სხვა არაფერი მე არ მინდა რა. სულაც არ ვნანობ რომ შეგიყვარე შენს გარდა

გაკოცებ შემოდგომისფრად 1

შემოდგომის უცნაური საღამო იყო,მშვიდი... არც წვიმდა, არც ციოდა, არც ქარი ქროდა. მე კი ქუჩას მივყვებოდი ღიღინით, პირველად გადავწყვიტე სახლში ამ გზით წასვლა და მაშინაც არ გამიმართლა, როგორც ყოველთვის ხდება ხოლმე ჩემს ცხოვრებაში, ეს უკანასკნელი კი

არვიცი...

არვიცი ფიქრებს რით ვუშველო, ობლად დარჩენილთ, არვიცი, იქნებ გავუმკლავდე დარდებს გამხელით... რა იცი იქნებ შენს გარეშე სხვა ბედს ვეწიო, ვინ იცის იქნებ და ისევ შენ წამოგეწიო.

აფერისტია ბედნიერება (2)

ყოველი დღე სიხარულით თენდებოდა, რადგან 12ისთვის ყოველთვის, გულისფანცქალით ველოდი მის ზარს ან შეტყობინებას. ეს ყველაფერი უზომოდ მაბედნიერებდა,შეყვარებამდე უნდა გაახილო თვალიო უთქვამთ, თუმცა რატომღაც, სიყვარულს სულაც არ ვუშინდებოდი..

ეტლი 4

სანამ დანი ჩემს გვედით არ იყო,მისი სიშორე კიდევ უფრო დიდ მოტივაციას მაძლევდა.ვვარჯიშობდი არაფერს არ ვიშურებდი არც დროს ,არც ძალას ,არც ენერგიას.ყოველ საღამოს ტელეფონეზე ვეკონტაქტებოდი იყო ღამეები რომლებსაც ვათევდით საუბარში როცა დანი ერთი თვის

ლევან კაპანაძე----წყეული.

მოვდივარ მოვფარფატებ როგორც თოლია ეული, გავყურებ გავცქერ მიდამოს ჯიბრში დგას ვიღაც წყეული. ვერცერთი ნაბიჯი ვერ წავდგი ჭაობში მითრევს წყეული.. ვერადა ვეღარ დავჯაბნე ლოდად მაქვს გული ქცეული,