გრძნობების ტრაექტორია

შემდეგ დრო გავიდა,ქარი ამოვარდა და გრძნობები აიმღვრა. უკვე ნაცნობი გახდა რომ არამარტო გვირილების ფურცლები,ზოგჯერ გულიც კი იგლიჯებოდა პიროვნების სხეულიდან. ამ რეალობამ დამაკარგვინა ოცნების აღქმის უნარი და მაქცია რეალისტის მოსაბეზრებელ მონუმენტად.

''მთვარე,ჩემი მეორე ნახევარი''

როგორც წესი,ჯერ პერსონაჟს ვხსნი ხოლმე, მოკლედ,გოგონა სახელად ანი დარასელია,არის 16 წლის,განებივრებული,საკმაოდ ლამაზი,წაბლისფერი გრძელი თმით,დიდი ტუჩებით და დიდი შავი თვალებით,ვერც ტანს დაუწუნებ,’’შხვართია’’ და სწორედ მისი სილამაზის გამოა ასეთი,ასეთი

გზა რომელიც შენამდე მოდის

-ჯინსი მინდა და... მმ აუფ არ ვიცი.-კარადა გადმოაგდო რუსომ.-გეყოფა, ის ახალი მაისური ჩაიცვი უხდება მაგ ჯინსს და ეგაა. წავედი მე საღამოს შემეხმიანე. ვერ ვიტან რუსოს სადარბაზოს ყოველთვის ჯგუფად დგანან ბიჭები და არ მსიამოვნებს იქ გავლა.

იყავი აზარტული! 5 თავი

''რატომ მაქვს ისეთი შეგრძნება, თითქოს ვიღაც მითვალთვალებს?''-გავიფიქრე შემკრთალმა და უკან მივიხედე. არავინ არ ჩანდა! ეს სულისშემძვრელი გრძნობა კი ზურგს მიწვავდა და მეც ფეხს ავუჩქარე. -ერთი! ორი! სამი!-ჩავიჩურჩულე და უმალ უკან შევტრიალდი. დავინახე

ქაღალდი

მოლბერტზე ვარ ჩამომჯდარი და ვგრძნობ,როგორ მეფერება ქვედა ტუჩზე ფუნჯით,რომელიც ღვინისფერ,მეწამულ ან ღია ვარდისფერ საღებავშია ამოვლებული. ძველებურად ვოცნებობ,ამ უგემური საღებავის ნაცვლად ის სურნელოვანი ტუჩსაცხი მესვას,მის ქალბატონს რომ ამშვენებს

აქ ყველაფერი წარმავალია

მთელი ცხოვრება უბრალოდ მიდის და იცი მხოლოდ ერთ რამეს მივხვდი. ახლა დავრწმუნდი რომ რეალურად, არაფერია მზის სხივის მსგავსი. აქ ყველაფერი წარმავალია, არაფრის რწმენა აღარ მაქვს,მგონი.

წყევლა (2)

სიბნელიდან შავი მოსასხამები გამოფრიალდნენ დიახ ნამდვილად ასე მოხდა არ დადიოდნენ დაფრინავდნენ. წინ მათ წითელმოსასხამიანი ბიჭი უძღვებოდა.ალექსი. ზუსტად ალექსი ქვია.ვიცნობ. ყველანი იბრძოდნენ და წინ ამეფარნენ.ყველაფერი სწრაფად მოხდა ხუთ მგელს მალე

იყავი აზარტული! 5

განა ვინ იყო ასეთი ერეკლე დადიანი , მოთმინება რომ მღალატობდა. აქამდე იგნორი ჩემი განუყრელი ატრიბუტი იყო, მოსწრებული სიტყვა-პასუხიც არ მეშლებოდა, მაგრამ ეს გაუზრდელი ბიჭი მაბნევდა და საკუთარი თავის რწმენას მაკარგვინებდა. მისკენ შევტრიალდი და

მოპარული დალალები...

როცა ექვს საათს ჩამოჰკრავს ზარი როცა მზე "ოქროს სხივებს" გადმოღვრის, როცა ფანჯარა გარიჟრაჟს სახავს, როცა დრო დგება შენგან წამოსვლის... მაშინ ვხვდები, თუ როგორ მიყვარხარ, თუ რა ძნელია ეს განშორება, მაგრამ ვერ გეტყვი ჩემთვის ვინა ხარ, შენზე ფიქრები

უკუღმართი ბედი [თავი მეთოთხმეტე]

ბათუმიდან დაბრუნების შემდეგ თითქმის ყოველდღე სასეირნოდ დადიოდნენ... უფრო მეტ დროს უთმობდნენ ერთმანეთს, ვიდრე გასული ორი წლის განმავლობაში... დაუთბათ ურთიერთობა, ალბად ყოველივე ეს სიყვარულმა განაპირობა..! დანიელს, რომ კიტხო სიყვარული რა არისო?!