უკუღმართი ბედი... [თავი მეცამმეტე]

-ნაგლი.._თავისთვის ჩაიბურტყუნა აილენმა, ვითომ თავისთვის თორემ, დანიელმა მშვენივრად გაიგო. მიხვდა, რომ სალათის მარტო ჭამა უკულტურობასთან უფრო ასოცირდებოდა ვიდრე აილენისთვის შეშურებასთან

ის

გოგო: -რატომ? მე ხომ მიყვარდი? რა დაგიშავე? ცუდი რა გავაკეთე? არ ვიცი წაიკითხავ თუ არა, მაგრამ უნდა მოგწერო. მიყვარხარ!!! ბოლოჯერ გესმის ეს სიტყვები ჩემგან. შენც ხომ ეს გინდა? უბრალოდ მიჭირს სიყვარული მაინც იქნება, თუნდაც იმიტომ, რომ პირველია,

You Are My Happy

ვინ ვარ? - ადამიანი...როგორი? - ადამიანი რომელიც ოცნებობს ...))რაზე?-იმაზე რაზეც იცის რომ არ აუხდება..)ოცნებობს იმიტომ, რომ მხოლოდ ოცნება შეუძლია.ოცნება მშვენიერი რამაა ...მაგრამ ღირს კი იმაზე ოცნება რაც ჩვენთვის შეუძლებელია??!...თუმცა მაინც

ლურჯი მოგონებები (ნაწილი მეორე, თავი III)

მარიამს ძილი ისევ საშინელმა ხმაურმა დაუფრთხო . ჭექაქუხილთან ერთად ძლიერი ქარიც იყო, მძიმედ გაახილა თვალები და კარს მივარდა , შესამოწმებლად იყო თუ არა ჩაკეტილი, ამოისუნთქა და ფეხაკრებით დაბრუნდა ისევ საწოლში, თითქოს რაღაცის ეშინოდა * ან ვიღაცის *,

სხვისი ცოლის მესაკუთრე-2

ვის ვაი ვაგლახით ავდექი,ახმახი ბიჭები ბაჩოს აღარცემდნენ ,ცოტა გულს მომეშვა დავინახე საწყობის შუაგულში მაგიდა იყო და მაგიდის წინ ვიღაცა სავარძელში მოკალათებულიყო მარტო,(სწორი ცხვირი და სქელი ტუჩები მოუჩანდა )სიბნელეში იმალებოდა თითქოს. ფეხები ძლივს

დეჟავიუ

ყველა ემოციამ უცბად მოიყარა ჩემში ერთიანად თავი. 4 წლის წინ გამახსენდა, ერთმანეთს რომ ვხვდებოდით და მციოდა მაშიაც ასე აკეთებდა ამიწევდა ხოლმე მაისურს წელზე და ხელებს შემომხვდევდა მის შიგნიდან, თან მიხუტებდა, მაგრამ მაშინ, როგორ თავდავიწყებით

არ გადამეჩვიო (ნაწილი 2)

დილით ადრე ადგომა მომიწია მაღაზიაში წასასვლელი ვიყავი.. გავიღვიძე უცნაური შეგრძნებით რაღაცას ვგრძნობდი მაგრამ ამ გრძნობას სახელს ვერ ვუძებნიდი ალბათ ეს მარტოობის შეგრძნება იყო ან სინანული ვნანობდი რომ პასუხი ვერ მოვთხოვე, თუმცა თავს იმით ვინუგეშებდი

მწერლის ღამეები(თავი2)

-ანუ ბრუნდება მწერლის ნამდვილი ღამეები?-ფრუტუნით თქვა თათიამ და გოგონებ გადახედა. -ბრუნდება..-მირანდამ ტელეფონს დახედა და შეტყობინება თავიდან წაიკითხა,ისევ გაეღიმა და შემდეგ დაქალს შეხედა..

შემთხვევითობა (1)

ენერგიული, "ცოცხალი" და ლამაზი ქალაქია თბილისი. უნდა ვთქვა,რომ სულ ვგიჟდებოდი თბილისზე, თუმცა არც ისე ხშირად მიწევდა მის უზარმაზარ ქუჩებში "მოგზაურობა" . თბილისში გადასვლის შემდეგ,როგორც იქნა დადგა ის დრო ,როცა საკუთარი სახსრებით ვახერხებდი თავის

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 8)

გავრბოდი, მაგრამ სად მეც არ ვიცოდი. სუნთქვა მიჭირდა დაღლილობისგან, მაგრამ არ ვჩერდებოდი, სანამ რაღაცას არ გამოვედე და არ წავიქეცი. სწრაფად წამოვხტი და ისევ გავიქეცი. როგორც იქნა საერთო საცხოვრებლამდეც მივაღწიე...