სათაურის გარეშე 2

მამაჩემი ჩემი გათხოვების წინააღმდეგი არასოდეს ყოფილა, თუმცა დედას ყოველთვის ეუბნებოდა -მერი, ჩვენი გოგო ჩვიდმეტ წლამდე არ უნდა გათხოვდეს, ამიტომ მეჯლისზე მანამდე წაყვანა არ გაბედოო - თუმცა მე და დედამ შეთქმულება მაინც მოვაწყვეთ და თექვსმეტი წლის

სიყვარული გრძნობების გარეშე 23 თავი

-მეშინია-დაიჩურჩულა მარიანამ და მოვლით ტკივილზე უფრო მეტად მოუჭირა აკანაკლაებული თითები თორნიკეს ძლიერ და უხეშ ხელს

ღმერთის მოწაფე (თავი მესამე)

წლები გადიოდა, მე კი ელვის სიწრაფით ვამარცხებდი მეტოქეებს, აღარავის ჰქონდა სურვილი ჩემთან შეხვედრის,.. რადგან საკმაოდ ძლიერად ვურტყამდი, ასე შემერქვა მეტ სახელად ქვა და რკინა... რკინის ამტანობა და ქვის დარტყმა მქონდა, მრავალმა წელმა ჩაიარა,.. მე კი

დათმობა თავი 7

ცხოვრება შეიძლება მშვენიერი იყოს,მაგრამ წამის მეასედში ყველაფერი ნაცრისფერ ფერებში შეიღებოს და ყოველდღიურობა უღიმღამო გახადოს. კაცობრიობა იბრძვის საკუთარი კეთილდღეობისთვის და ამ ბრძოლაში უამრავი ადამიანის განადგურებას აწერს ხელს.რა მოხდება,თუ

ჩემი ბავშვობის სიყვარული 5

- რა აქ მოდის? მაგას შიგ ხომ არა აქვს? რა ესაქმება გოგოს ბინაში, რომელიც მარტო ცხოვრობს? - გაბრაზდა ის. - მაგ ლოგიკით არც შენ უნდა იყო აქ. - სიტუაციის განსამუხტავად გავიცინე.

მივიწყებული

ეს მოთხრობა მიტოვებულ სოფლებსა და მივიწყებულ დედებსა და მამებს ეძღვნება. აქ გადმოცემულია დღევანდელი სატკივარი.

ჩემი მურთხი (სრულად)

ისტორია ობოლ გოგოზე რომელსაც ყავს ძალიან მკაცრი მამა. მას უყვარდება ქალაქელი ბიჭი, რიმელიც ზაფხულობით ისვენებს ამ სოფელში და ბავშობიდან უყვარს ეს გოგო. გოგონა ცილად მიყვება მას.

სათაურის გარეშე 1

თექვსმეტი წლის ვიყავი, როდესაც მეჯლისზე პირველად წავედი. ვიცოდი, გათხოვებისთვის მზად არ ვიყავი, ამიტომ წრის შემოვლის დროს თვალები ძირს მქონდა დახრილი და საკუთარ ფეხებს ვუყურებდი. ყოველ ჩავლაზე კი წვას ვგრძნობდი, საიდანღაც ვიღაც მიყურებდა.

ვიღაცის მხარდამჭერი(სრულად)

-ყოველთვის,როცა გიჟივით მოცინარს დამინახავ,უბრალოდ მოდი და ჩემი მხარი დაიჭირე,კარგი? კაცი არაფერს პასუხობს,უბრალოდ უღიმის. სიტყვები ზედმეტია ახლა. და “სამყაროში არის ხმა,რომელიც არ იყენებს სასაუბროდ სიტყვებს...უსმინე”

სიყვარული გრძნობების გარეშე 22 თავი

ცივ იატაკზე იჯდა თორნიკე ნახევრად სავსე ღვინის ბოთლით ხელში და ერთ წერტილს მიშტერებოდა, ცარიელი იყო, სულ მთლად ცარიელი