გრძნობები რომელიც არიმალება (თავი 6)

- გამიშვი გავიგუდე ! (ანი) - უიი მაპატიე ( სანდრო ) და ხელები გამიშვა - ანი ნახე რა ლამაზია თბილისი ? - კი მართლაც რომ ძალიან ლამაზია ! ( ანი ) - მაგრამ ამაზე უფრო ლამაზი შენ ხარ და ჩვენი სიყვარულია ! ხელები მაგრად მომხვია მერე ხელში ამიტაცა და

უკუნეთს უხდება რითმა (მეექვსე და მეშვიდე თავები)

-იცი, სანდრო მე არ მახსოვდა... -ვიცი, არც მე. დილით შემახსენა დედაჩემმა. ცოტა ხნით ორივე გავჩუმდით. უხერხული სიჩუმე იყო, მასთან თავს კი არასდროს ვგრძნობდი უხერხულად, თითქოს ჩემი სიბნელის ნაწილი იყო, არაფერი სხვა, არაფერი უცხო.

სხვისი ცოდვებისთვის... (ნაწილი 2) გაუაზრებელი ნაბიჯი

გაქცევაც ვცადე...არ გამომივიდა... უზარმაზარი ბეტონის გალავანიდან მაშინ ჩამომხსნა დაცვამ , როცა ზედ გაჭირვებით ავფოფხდი და თავი უკვე სამშვიდობოს მეგონა.მაშინვე ბატონ ნიკოლოზს დაურეკეს...ეხლაც მახსოვს ჭიშკართან ბორბლების დამუხრუჭების საშინელი ხმა...

რომც მოხვიდე...

დღეს რომც მოხვიდე,იცოდე, რომ აღარ მიგიღებ!თავს მივიწყებულ სიყვარულით,ნუ დაიმშვიდებ!დღეს რომ გინდოდეს,სიამაყე ვეღარ გიშველის,მე ისევ იქ ვარ,რწმენით სავსე, სახით პირმშვენი!შენ შეგიძლია იამაყო ჩვენი წარსულით...მეკი ისევე მოგიხსენებ,როგორც ავსული...

მხსნელი 10

ოცდათერთმეტში ჩემი სიურპრიზებიც ამოვიდნენ მთაში. ყველა ჩვენი მეგობარი, თუმცა ელი და თორნიკე გვეკლდნენ. უკვე ისე მენატრებოდა ჩემი მეგობარი, რომ ჭკვა არ დამიშლიდა მე ჩამეკითხა მათთვის და თაფლობისთვე ჩამეშალა. მაგრამ ახალიწლის ღამეს გაირკვა რატომ

მზე არგაათბობს უსიყვარულოდ (2)

კუპეში საშინელი სიცხე იყო. ფანჯარა გააღეს გასაგრილებლად, ფანჯრიდან შემოვარდნილი ჰაერი გოგონების თმებს ლამაზად აფრიალებდა. ნიას გრძელი წელამდე, ქერა და ბოლოში ოქროს ლოკონებიანი თმა ჰქონდა, მაშოს კი ყავისფერი, ბოლოები მასაც ლამაზი ლოკონებით ჰქონდა,

ზღვისფერი [3]

ქალაქის ყველაზე პრესტიჟულ, ცნობილ და კვალიფიკაციურ საავადმყოფოში მეორედ მოსვლა დაიწყო. ნუ, შენობაში კესანესა და ნანიკოს შევარდნა ავტომატურად უდრიდა მეორედ მოსვლას, ან, მესამე მსოფლიო ომს ... ბოლო პერიოდში კი საავადმყოფო მათი სტუმრობის პრივილეგიით

ქალი ან უნდა მიატოვო,ან უნდა გააღმერთო(თავი9)

ისტორია არის გოგონაზე,რომელიც ერთი შეხედვით იადეალური გარეგნობისაა,მისი ცხოვრება ბედნიერია,მაგრამ იქნებ ეს მხოლოდ გარეგანი მხარეა....გოგონა,რომელიც არასდროს ნებდება და მუდამ მიიწევს მიზბნებისაკენ..ვნახოთ,რას მიაღწევს ის იმედით...

13 დღე (პროლოგი)

როცა გეტყვიან-უკაცრავად,სამწუხაროდ თქვენ ფილტვების კიბო გაქვთო,რა რეაქცია გექნებათ? ალბათ,ისტერიკები,ცრემლები,გამომშვიდობები... მე კი,მე არ მანაღვლებდა. მე საკმარისად ვიცხოვრე,რომ ამჯერად,ღმერთის ნებას ავყოლილიყავი. რომ ამჯერად,დავნებებულიყავი.

დაქალის შეყვარებულისგან დავორსულდი…

ძალიან მრცხვენია ამ წერილის დაწერა, მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს. ყოველთვის ერთგული და კარგი მეგობარი ვიყავი, მაგრამ ხომ იცით, ადამიანს ეშმაკი რომ შეუჩნდება, არ მოასვენებს, სანამ სისულელეს არ ჩაადენინებს. ისე მკაცრად გავკიცხავდი სხვას ასეთი