თავად ვკლავ თავს ჩემივე სიყვარულით (სრულად)

მახსოვს მაშინ ძალიან ბედნიერი ვიყავი, ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა .. ასაკი არც კი მახსოვს ზუსტად, ვიქნებოდი ასე 17 წლის, სექტემბრის ერთ-ერთი ჩვეულებრივი დილა იყო, დილით მაღვიძარაზე ადრე შემოდგომის სიცივემ გამაღვიძა. ეს ის დროა აი სუსხი დილით

ტრიალი წრის გარშემო [15]

არც ახლობლის დაკარგვა განეცადა. აზრად არ მოსვლია ის, რომ ერთ დღესაც შეიძლებოდა გაეღვიძა და ქმარი გვერდით აღარ ჰყოლოდა. პასუხს არავის სცემდა, რადგან არ ესმოდა. ბგერები ყურის აპარატამდე ვერ აღწევდნენ, სადღაც ჰაერში იკარგებოდნენ. ვერც ხელის შეხებას

უფლება რომ მქონდეს!...

როგორ მინდა, შევეგუო ოცნებების ფერებს... როგორ მინდა,გადავურჩე მარტოობის ცრემლებს!

წუმპე

მშვიდობასა და მშვიდობას შორის ყოველთვის არის ომი იდეალურ სამყაროებს შორის კი მხოლოდ - სიბინძურე.

შემიყვარე თუ გაბედავ (13)

მალევე მოვრჩით კომპლიმენტების თქმას და მანქანაში ჩავსხედით.დემესა და ლექსოს მანქანაში გადავნაწილდით.ხო,ლექსო ჩვენზე ორი წლით დიდი იყო მაგრამ სულ არ ეტყობოდა,სულ ჩვენი ჭკუის იყო.ლიკუნა რათქმუნდა ლექსოს ჩაუსკუპდა წინ,მე დემეს ლუკა ჩვენთან ნუცა

ჩხუბიდან სიყვარულამდე (სრულად)

ცხოვრება ისეთი არაა როგორიც ვგგონია, ყველაფერი შეიძლება ერთმა შემთხვევამ შეცვალოს უკეთესობისკენ ან უარესობისკენ, ზოგჯერ კი იმაზე დიდი ტკივილის გადატანა მოგიწიოს, რაზეც არასდროს გიფიქრია, წუთისოფელი მუხთალია ისეთ დროს გვიმტყუნებს როდესაც არ ელი,

ასეც ხდება 4

–დედა მე ხომ არასდროს მსურდა მარტოობა, არ მეგონა თუ ასსე მალე მიმატოვებდით... მე მინდა თქვენთან , მინდა ისევ თბილი ოჯახი გვქონდეს, ჯარიდან დაბრუნებულ მამას მთელი გულით ველოდეთ და ყოველ საღამოს აღვნიშნავდეთ მის მშვიდობით დაბრუნებას, მინდა ისევ

გენერალი (მეშვიდე თავი)

**** კარებში იმედგაცრუებული კეკე იდგა და უყურებდა მიშკას რომელსაც 1 თვე უმისოდ თვალებზე დასტყობოდა , თმებში ჭაღარა შერეოდა რომელიც არა წლებს არამედ წუთებს მოეტანა, თითქოს ყოველი თმის ღერის გათეთრება დაინახაო ისე შეაკანკალა ,

последний путь на море (ნაწილი მესამე)

-მე? არაფერი რა უნდა მინდოდეს. -ვითომ არ დავიბენი, არადა სადაც იყო ვიტირებდი. -ჩემს სააბაზანოში რა გინდა? -ჩემი გამიფუჭდა და... -არც კი გაღიმებია. -კაი რა იყო? უბრალოდ შენს სანახავად მოვედი. -მოგენატრე? -არც მიფიქრია შენზე. -გეტყობა. აბა აქ რა

სანამ ვცოცხლობ იმედი მაქვს (3)

ორი კვირის განმავლობაში ყოველ დღე ელენე დილიდან დაღამებამდე ჩემთან იყო დედაჩემიც ყოველ მეორე დღეს მოდიოდა და იმედით ჰქონდა სავსე თვალები როდესაც დაინახავდა ხოლმე ელენე როგორ მაჭმევდა საჭმელს მე ამაზე მეცინებოდა და დედამ იფიქრა ალბათ მობრუნდა