ღიმილის უკან (ნაწილი 1)

ნოემბრის ცივ საღამოს, ნელი ნაბიჯებით მივუყვებოდი ქუჩას. ხალხი არ ჩანდა, ალბათ სიცივეს ემალებიან. მე კი ისევ იმ ამბავზე ვფიქრობ, ნუთუ არასოდეს დამავიწყდება? ჰო მართლა, მე ოდრი მქვია, 22 წლის ვარ. მინდა ერთი ისტორია მოგიყვეთ, რომელიც 2009 წელს მოხდა

მე და...

მივუყვები თბილისის წვიმიან ქუჩას, ჩემთვის მარტო. ხელსაც არავინ მიშლის, არც მეგობრები და არც ნათსავები.. დავდივარ და ვფიქრობ, თუ რა ბედნიერი ადამიანი ვარ. მყავს საყვაეკლი ადამიანები და ვიცი, რომ არასდროს მიღალატებენ და არმიმატოვებენ.. გიორგი, ეს ჩემი

ჩემი ოცნებას ახდა(სრულიად)

ერთფეროვნება ყოველმხრივ!..აუტანელია ასე ცხოვრება,ამოიხვნეშა ნუკამ და ღამის თბილისს გახედა ტერასადან.-ნატალი ყავა გამიკეთე მაგარი,როგორც შენ გჩვევია_მოხუც ქალს ლოყები დაუკოცნა და ოთახიდან გასული რომ დაიულა ობლადმყოფი ცრემლი

ერთი წამითაც კი არ დავთმობ იმას ვინც მიყვარს...

იმედისმომცემს მე არაფერს დაგპირებივარ და არც ის მითქვამს, უცილებლად, რომ შეგხვდებოდი, ბევრჯერ გითხარი, რომ სხვა მიყვარს, არ დამიჯერე, მე გაფრთხილებდი, რომ ვერასდროს შემეხებოდი.

დაუვიწყარი (8)

*გადავინაცვლოთ 6 წლით უკან: -თორნიკე! ოთახში ვიყავი, როცა დედის ხმა გავიგე. -ჰო დედა. ოთახიდანვე დავუძახე, გასვლა შემეზარა. -უკვე მეხუთედ გეძახი. მზადაა ვახშამი. -აუ, არ მშია დე აღარ უპასუხია, მაგრამ რამდენიმე წამში ჩემი ოთახის კართან გაჩნდა.

დავბრუნდი და.. ისევ დანელია.(სრულად)

დაუნდობელი ხალხი ხომ ყოველთვის სხვისი დამცირებით ცდილობს ამაღლებას, ისინი ადამიანის ერთ შეცდომას, ერთი ფეხის წამოკვრას ელოდებიან, რომ მერე ზედ გადაუარონ, გადათელონ, გაანადგურონ. წყნარი და მშვიდი საზოგადოება უცებ გამძვინვარებულ ბრბოდ იქცევა, რომელიც

სკოლა ბავშვების წესებით :თინეიჯერთა ცხოვრება და პრობლემები (2)

უკვე ათი წუთის დაგვიანებული იყო ნინი კლასში ,რომ შევარდა და ელენეს გვერდით მოუჯდა . გოგონამ გაუღიმა ,მაგრამ ნინი უხერხულად შეიშმუშნა . მერე კლასს თვალი მოავლო და ახალი გოგონაც შენიშნა . წითელი თმები ოთახში ცეცხლივით ელავდა. ხელი დაუქნია და ნინიმაც

სიყვარული წარსულიდან[3]

უკან გავხტი და ნაცნობი სახის დანახვისას შევკრთი.ვუყურებდი,მაგრამ ვერ ვიხსენებდი ჩემს წინ ასვეტებული სილუეტის ვინაობას.მაღალი სხეული და ძლიერი აღნაგობა არ მოძრაობდა,მიყურებდა გამომცდელად და ხმასაც არ იღებდა. -ქართველი?-მხრები ავიჩეჩე.

სლიზერინის პრინცის ისტორია,თავი 26

გამოშტერებული შევყურებდი ბიჭს. -როგორ დაიგრუზე,მე უბრალოდ გეხუმრე.სიცილი აუტყდა ბიჭს. -კიდევ კარგი.შვებით ამოვისუნთქე.არ მინდოდა ჩვენი ურთიერთობისთვის რამე დაგვერქმია,ალბათ სტატუსი მაშინებდა ან ახალი ურთიერთობა.

მოგონებების ზღვაში "11 თავი დასასრული"

ახლაღა მახსენდება ის საღამო, როდესაც მე და დემე ჩემი ხათრით რომანტიკულ ფილმს ვუყურებდით და ბოლოს ქორწილის მომენტზე მე როგორც ყოველთვის ჩემი გულჩვილობის გამო ამეტირა... მაშინ დემემ დეტალებში მომაყოლა მე როგორი წარმომედგინა ეს დღე, მეც ემოციებისგან