თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 15

ვფიქრობდი რა გამეკეთებინა, სად წავსულიყავი, ფეხს ვერ ვადგამდი ადგილიდან. სიგარეტს მოვუკიდე და ფანჯრის რაფას დავეყრდენი. კედელზე მიმაგრებული მოწყობილობები მაშინღა გამახსენდა, როცა წრიპინის ხმაზე ბატონი გიორგი გამოვიდა კაბინეტიდან. ამაზე უკვე აღარ

თქვენს ანგარიშზე დარჩენილია ჩემი სიცოცხლე 10 თავი დასასრული.

საბამ რომ უთხრა ნიკას შეყვარებული მყავსო.მაში ერჩია მიწა გასკდომოდა და ჩაეტანა.ვერაფრით ვერ დაუშვებდა საბას შეყვარებულიც ისე დატანჯულიო როგორც წლების წინ თვითონ იტანჯებოდა. ალბათ ათი წლის სიცოცხლედ დაუჯდა ნიკას საბათვის ყველაფრის ახსნა. რა თქმა უნდა

მომავლის იმედი (8)

მთელი გზა ბექას სიტყვებს ვაანალიზებდი გონებაში, ვფიქრობდი რატო მითხრა ეს? მართლა ვუყვარვარ? არვიცი არვიცი აი მე კი მგონო მიყვარს! რა მგონი მიყვარს!.. დილით სააგენტოში მივდივარ და მორიგი გამოსვლისთვის ვემზადები მაგრამ ამჯერად

ნატვრის ხე

ქალი სილამაზემ შეიძლება გააუბედუროს ან პირიქით გააბედნიეროს .. მხოლოდ მე ბუნებრივ ღვთიიურ სილამაზეზე მაქვს საუბარი .. ისეთივე როგორიც მარიტა იყო .. მაგრამ ეს ცხოვრება ისეა მოწყობილი რომ უმეტესად ლამაზი ქალი ბოლოს უბედური რჩება .. იმიტომ რომ ბევრი

მეწამული აგვისტო [1]

''ნანუს, არ ვიცი საიდან დავიწყო ყველაფერი,სიტუაცია იმაზე მეტად მძიმეა ვიდრე წარმოიდგენ.გუშინ დასველებული და სულ მთლად გახუნებული ფურცლის ნაგლეჯი ვიპოვე,ისე გამიხარდა ასე მეგონა,რომ განძი აღმოვაჩინე,მაგრამ ალბათ ამ მომენტში ჩვენთვის ეს ფურცელი

"ის ორი"

და მაინც არსებობენ განსაკუთრებული ადამიანები,სხვებისგან სხვა სულიერი სიმაღლე და სილამაზზე,რომ გამოჰყოფთ.ისინი თითქოს სხვები არიან,სხვა გალაქტიკიდან,სხვა სამყაროდან აქ გზა აბნეულ,შემთხვევით მოვედრილები. "ის სხვები" -ზოგჯერ ძალიან,ძალიან

სისხლიანი რომანტიკა (სრულად)

დამნაშავეებად არ იბადებიან..ცხოვრება ქმნის მათ სასტიკ შურისმძიებლებად. ოქროს ლანგრით მიართმევს ხოლმე სასტიკ წესჩვეულებებს ჯერ კიდევ პატარა ბავშვებს და მერე მწარე ცრემლებით აზღვევინებს თითოეულ ბოროტმოქმედს ჩადენილ სისასტიკეს.

უკანასკნელი გაფრენა [2]

შესანიშნავად შეამჩნია ლოლაძემ, როგორ გადმოალაგა ნინამ ათიოდე ჭიქა იმისთვის, რომ მაინც და მაინც გვირილებიანს მიწვდომოდა, მის ბავშვურობაზე გაეღიმა და მზერა ლამაზად მოხატულ ჭიქას გაუშტერა. –რატომ მაინც და მაინც გვირილები?! – ღიმილნარევი ტონით

გაორება (თავი 1.უკანასკნელი გზა )

იმ დილით ზუსტად ისეთი ამინდი იყო,როგორიც ბებიას უყვარდა.წინა საღამოდან მოყოლებული შეუჩერებლად წვიმდა,ქუჩები თითქმის დატბორილიყო,წვიმისაგან დამძიმებულ მიწაზე ფეხის ყოველი დადგმისას ორმოები კეთდებოდა,რომლებიც წყლით ივსებოდა,შემდეგ კი ბუშტებიანი

ბედის მარიონეტი (თავი 3)

დილით ადრე ავდექი, თავი მოვიწესრიგე და სიის ჩამოწერა დავიწყე. თუ რა დაგვჭირდებოდა სოფოს დაბადების დღისთვის. როცა დავამთავრე ფურცელი ჩანთაში ჩავდე და დაბლა ჩავედი. ჩემდაგასაკვირად სოფო უკვე წასული იყო, როგორც წესი ყოველთვის ერთად მივდიოდით ხოლმე