აი .. რა მაკლდა ჰავაიზე [6]

ვიცი რომ ძალიან დაგიგვიანეთ.მთელი თვეა არ დამიდია. საპატიო მიზეზები კი მქონდა ,მაგრამ მაინც დიდი ბოდიში მაქვს მოსახდელი.. მკითხველი თუ დარჩით ამისი ვინმე დააკომენტარეთ.. და გავაგრძელებ კიდევ ერთხელ დიდი ბოდიში

ზღაპრული რეალობა

-მდივნის სირბილეს ვამოწმებდი-ავიჩეჩე მხრები და ენაზე გამეტებით ვიკბინე სიცილის სურვილი რომ ჩამეხშო. -ახლავე შეწყვიტე,თორემ დავივიწყებ ვინ ხარ და დამერწმუნე კარგი დღე არ გადაგდება.-გამაფრთხილებლად ასისინდა და ნათლად მიმახვედრა,რომ ჩემი ადგილი უნდა

პროვინციელი (6)

-შენ... შენ აგაგიჟდი ხოო? გული გამიხეთქე - თვალები დავაკვესე და მის ხელებს შორის მოქცეულმა თავის დასაღწევად გავიბრძოლე. რატომღაც დეჟავუს შეგრძნება დამეუფლა. რატომღაც.-იცი? შენი ტლიკინი და გაბრაზებული , მოლურჯო თუ მომწვანო ფერის თვალები ძალიან

სულის გავლით გულამდე 10

ჩანთები მანქანაში ჩაალაგა და ჩვენც ჩავსხედით, მედა მარიმ გზაში ბევრი ვიცინეთ და ვვიცანცარეთ ასევე სანდრომ შენიშვნა გვითხრა ამხელა გოგოები ხართ და კიდე რამდენს ცანცარებთოო მაგრამ ჩვენ ყურადღება არ მივაქციეთ ისევ გავარძელეთ. რაჭაში 3-4 საათში

სიმშვიდე: გულის, სულის, გონების.

დღესაც დავიდგი ჭიქა. ვსვამ და ბოლომდე დავთვრები, მჯერა, ასეც და ისეც, აქაც და იქაც. რაღაც არ მომწონს ეს ჩემი თავი...სიმშვიდეს ვერ ჩავკიდე ხელი, სიბნელე ლამპიონებს ამსხვრევს, წამო, საღამოა ჩვენი, წამო, სახურავზე დავსხდეთ. სიმშვიდეს ვერ ჩავკიდე

შეთავსებით ძიძა (თავი 12)

-მე... არ მინდოდა ასე გეფიქრა,-ჩამწყდარი ხმით ამოილუღლუღა. -რატო მაკოცე მაშინ?!-დავუყვირე წყობიდან გამოსულმა. -თავი ვერ შევიკავე,-აბრჭყვიალებული თვალებით დამხედა,-ისე ვერ წავიდოდი, რომ არ მცოდნოდა, რომ... -რომ რა,-დაღლილობისგან, ხმა ჩამიწყდა. -რომ

ცოდვის შვილი (ტელეკინეზი)

სოფია 13 წლის იყო. ორივე მშობელი დაღუპული ჰყავდა. ბებია ზრდიდა. ბებია ეკლესიური ქალი იყო, ამიტომ სოფიასაც ჩაუნერგა სულში ღმერთის სიყვარული, გოგონაც არ გასძალიანებია ყოველდღე ეკლესიაში დადიოდა. კოჭამდე კაბა მიწაზე დასთრევდა. ხშირად ფეხს აბიჯებდა და

ჯარში ნაპოვნი სიყვარული (თავი 5)

-ტას-ამოყო თავი საწოლიდან და მაგრად ჩაეხუტა -ღირდა ამად-კმაყოფილმა თქვა დიმიტრიმ და გოგოები აათვალიერა -აბა გადით აქედან ჩქარა-დავტუქსე ბიჭები და კარებისკენ მივუთითე -ჰო-გამომესარჩლა ტასოც და გაეცინა, ბიჭებმა ოთახი დატოვეს და ჩვენ ჭორაობას

ოცნება ბედნიერებაა! (1)

ადამიანები...ოცნებობენ.ისინი ოცნებობენ ყველაფერზე,როგორც რეალურ,ისე არარეალურზეც.ყველაფერი არსებობს ამიტომ ყველას აქვს უფლება იოცნებოს!ეს სტიმულია,როცა ოცნებობ და იმედოვნებ ,რომ ახდება.ბედნიერებაა ოცნება,ხოლო ორმაგად ბედნიერებაა მისი ახდენა.ადამიანი

- შეიცვლები? _ მოიცა რა ! 18

მედარდებოდა გეგას ამბავი და თან საშინლად, დღეები გაგრძელდა ეს სიტუაცია მერე კვირა, თვემდე რომ მიაღწია დაველაპარაკე მაგრამ ვიჩხუბეთ, ისე გამომიაშვა ჩვეულებრივადმ, ეს არასდროს გაუკეთებია, არასდროს მოუცია წასვლის უფლება, ყოველთვის მაჩერებდა ახლა კი..