ემოციებით სავსე მოულოდნელობა...(3)

ეს რა მჭირს? გონს ვერ მოვდივარ...ესე მოულოდნელად..ათი წლის შემდეგ...ეს უბრალოდ ყველაზე საშინელი გრძნობაა რაც გამომიცდია...სახელიც ვერ მომიძებნია..რა დავარქვა არ ვიცი..ყველაფერი ერთმანეთში აირია.-ლილე გონსს მოდი..მიმოიხედე..დროზე დაბრუნდი

დაბრუნება(24)

სამზარეულოში შევიხედე არც იქ იყო საბა ყვლეა ოთახი მოვიარე ვერანდა,მაგრამ არ იყო. მისაღებში დატოვებულ წერილს წავაწყდი-"ლიზ მე წავედი ქორწილისთვის რაღაცეებს მოვაგვარებ.გკოცნიი" ფურცელი მოვიფრიალე და დივანში ჩავესვენე.ტელევიზორში მურთფილმი გადიოდა და

მე, ლექტორი 6

უცნობის ხელები, ვატოს ხელებმა შეცვალეს და ვიგრძენი როგორ დამიარა ჭიანჭველებმა, თვალებში ვერ ვუყურებდი, თავი მის მკერდზე მედო და დედაჩემის გაღიმებულ სახეს შევცქეროდი. სიმღერა დამთავრდა და ვატოს ხელი გავუშვი, უკანმოუხედავად გამოვტრიალდი და წამოვედი,

მოუხერხებელი მზარეული (1)

თვალები შუბლზე აუვიდა ბაბუაჩემს როცა 8 წლის გოგოსგან ეს პასუხი მოისმინა. პატარაობიდანვე მიყვარდა საჭმლით თამაში და რამდენიმე თამაშს დედაჩემის მომზადებული სადილიცკი შესწირვია. სამაგიეროდ ვერცკი წარმოიდგენთ რამდენი სადილისთვის მიმინიჭებია რაღაც

შენი სიყვარული არ შემიწყვეტია (4 ნაწილი)

-შაკო ჩამოდის - თქვა და დადუმდა. მოულოდნელობისგან ხმა მეც ვეღარ ამოვიღე. ნუთუ ამდენი ხნის შემდეგ ჩამოდის??? ის ჭრილობა, რომლის მოშუშებასაც ეს ბოლო 1 კვირა განსაკუთრებით ვცდილობდი და თითქოს გამომდიოდა, თავიდან გაიხსნა. ამტკივდა... თითქოს შიგნით

ღარიბი გოგოს მდიდრული ისტორია (11)

არაფერი... უბრალოდ არ მინდა შენთვის ამ მდგომარეობაში ზედმეტი ტვირთი ვიყო... არ მყავს მშობლები... სახლი, მეგობრები... გარდა ლიზიკოსი... ისიც სასწავლებლად წავა... დეიდა მყავს და ისიც უცნაური ხასიათის....ნუ რა თქმა უნდა მქონდა ვარიანტები თუმცა არ ვიცი

შენმა სიკვდილმა გამაძლიერა! (თავი 6)

-ლიკა ამოოიღე ხმა, ტყე ღრმაა შეიძლება დავიკარგოთ.. -დაწყნარდი ალექს ნუ პანიკობ რა ძალიან გთხოვ... დიდ მუხასთან მიმიყვანა ზეწარი დააგდო და ცეცხლი წაუკიდა.. ახლა მივხდვი რა უნდოდა.. ისევ ჩამეხუტა, მითხრა, რომ ვუყვარდი და მუხის ხესთან მარტო დამტოვა,

ცხოვრება ისეთი როგორიც არის

ოთახში თეთრ ხალათში გამოწყობილი მარიკა ექთანი შემოვიდა. ოდნავ გამიღიმა და ჩემს პასუხს დაელოდა. დღეს ამდენი ხნის შემდეგ პირველად გავყავდი გარეთ, უკვე ექვსი თვეა რაც აქ ვარ, საგიჟეთში. თეთრ, პატარა ოთახში გამოკეტილი... ფანჯარაზე გისოსები, საწოლი

საღამო მშვიდობის ბედნიერებავ! (სრულად)

ნიავმა დაუბერა და მწვანე ბალახებში ჩამჯდარს,სახეში შემომაყარა ბაბუაწვერას ლამაზი ყვავილები. ერთი დავიჭირე და დავყნოსე.მინდვრის სუნი ჰქონდა,რაღაც მყრალი.არ მომეწონა.ეს რომანტიული განწყობილება,რომ არ გაეფუჭებინა,ისეთი სახე მივიღე თითქოს მესიამოვნა

უცნობის წერილი...

…თვალცრემლიანი ვუმზერ შენს სურათებს და ჩემს თავზე მეცინება...არ გადანაშაულებ,რაც იყო იყო,უკან ვერაფერს დავაბრუნებთ...მიუხედავა იმ დიდი ტკივილისა რაც შენ მომაყენე სატვრელო,მაინც გაპატიე...გამიჭირდა,მაგრამ გაპატიე...ჩემი თითოეული ცრემლი გაპატიე...იცი