რეალური საფრთხე (V თავი)

–არ გვაქვს დრო, ელენე, გაანალიზე საფრთხე, გთხოვ! – წამოიძახა აღშფოთებულმა კაცმა. –საფრთხე?! – თავისთვის წაიჩურჩულა ელენემ და გზას მიაჩერდა. მძიმე იყო განშორება სახლიდან. სახლიდან, რომელიც ეგონა, რომ არ არსებობდა, მაგრამ ასეთი ჭკვიანი ქალი ჯერაც ვერ

მე და ის... ჩვენ (10)

მაშინვე მივხვდი რასაც გულისხმობდა ამიტომაც როგორც შემეძლო ისე მოვკალათდი და ვუთხარი რომ მზად ვიყავი, მანაც თავისი მანქანა დაქოქა და ადდგილიდან მაშინვე მოვწყდით. უნდა შემშინებოდა, მაგრამ არ შემეშინდა ძალიან გამიკვირდა რადგან არავისთან მანქანაში ასე

ჩემი ლამბერსექსუალი [11]

მისმა სიტყვებმა დამაფიქრა,მართლაც ამ ქვეყნად ერთხელ მოვდივართ და აუცილებელია,რომ დრო ფუჭად არ დავკარგოთ.მივცეთ საკუთარ თავს სიყვარულის,სიგიჟის და რაც მთავარია ბედნიერების უფლება,ზედმეტი სიამაყის და თავის დაფასების გარეშე.

ეს იყო ჩვენი პირველი ტანგო...

ეს იყო ჩვენი პირველი ტანგო ათრთოლებული ხელები წელზე, ვცდილობ რომ გრძნობა თავიდან ვმართო, მაგრამ უშენოდ წამითაც ვერ ვძლებ.

მოტაცების მსხვერპლი ... 4 თავი

ჩემივე დაუდევრობაზე მეშლებოდა ნერვები. ზევით რომ ავიხედეე, ნიკუშა დავინახე, რომელიიიც ძაღლს ასეირნებდა პარკში. ხელი გამომიწოდა და მეც ჩემი შევაგგებე. ისეთი თლილი თითები ჰქონდა, რომ კიდევ დიდხანს ვუყურებდიი მის თითებს სიჩუმე ისევ მას, რომ არ დაეღვია.

მე შენ სიზმარში შემიყვარდი.3

მარის და ელენს ძალიან გაუხარდათ რომ მეგისაც მოუნდა წამოსვლა. ახლა უკვე სამივე ერთად გეგმავდნენ რა უნდა ეკეთებინათ იქ. პირამიდებთან რამდენი სურათი უნდა გადაეღოთ, მერე უდაბნოში ქვიშის მთებზე მანქანებით ესეირნათ და მშვენიერი რუჯიც მიეღოთ. ელენმა ვეღარ

თბილისში დაწყებული სიყვარული {5}

-მზად ხართ? 1....2....3.... და ჰაერის დიდი მასა გავჭერით ორივემ.. ორივე ისეთი თავდაჯერებულები ვიყავით.... ისეთი დარწმუნებულები... წინ დიდი სიჩქარით მივდიოდი ფინიში ახლოს იყო ერთმანეთში სულ რაღაც მილიმეტრები იყო სხვაობა მთელი ძალა მოვიკრიბე ეხლა

ატეხილი გრძნობები 5

დამძიმებული ქუთოთოები ძლივს აწია, ჭერში არასტანდარტული ფორმების სანათს მიაჩერდა, მერე სანახევროდ ჩაბნელებული ოთახი მოათვალიერა. მუქი ბორდოსფერი ფარდები, თეთრად შეღებილი კედლები, თანამედროვე აბანოზისფერი ავეჯი, თუმცა ცოტა. დიდი საწოლი ტუმბოებით,

ქორწინება ანდერძით 1

უკვე ლოგინში ვიწექი. თითქოს გათავისუფლებული მაგრამ ცარიელი... გულნატკენი და დადარდიანებული... ყველასა და ყველაფერზე გაბრაზებული და დასუსტებული... ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ღმერთმა ყველა განსაცდელი ერთად გამომიგზავნა, ცხოვრებამ აზრი დაკარგა და

მიხარიხარ, მტკივხარ...

ხომ დგება მომენტები, როცა რაღაც რადიკალური ცვლილება ხდება შენში. გინდა რაღაც გააკეთო, რაღაც მოიმოქმედო და ამის საშუალება არ გეძლევა. თითქოს, ხელ-ფეხი შეგიბორკეს და განძრევის უფლება არ მოგცეს.