დაბრუნება(23)

ყვლეაზე ბედნიერი ადამიანი ვიყავი რომ მყავდა ასეთი მეგობრები ახლა უკვე საქმრო.რაც მთავარია ნამდვილი მეგობრები არიან!მათ გარეშე არ ვიცი რა მოხდებოდა ან რა მეშველებოდა.ყველა თავისებურია ძალიან ერთგულები.ვცეკვავდით.ბოლოს ყველაზე წყნარი სიმღერა ჩაირთო.

ამბები#14 (დასასრული)

_იმ დღეს წვიმდა, წვიმდა ცოტა ისეთი ნათქვამია არა შეუსაბამო, არა ზუსტი , სწორი იქნება ცა ჩამოდიოდა რომ მეთქვა, მე კი ვიდექი კედელთან , ნუცუბიძეზე და ცრემლები ღაპაღუპით მციოდა , არ ვიცი რა იყო ეს ზუსტად, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ რაღაც დიდის ნაწილი

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [14]

შუქი ჩავაქრე თუ არა, შიშმა ერთიანად მომიცვა. მაინცდამაინც ახლა მახსენდებოდა ფილმის ყველა საზარელი მომენტი. შიშისგან ვერც ვინძრეოდი. ბოლოს ვეღარ გავუძლე და ფეხზე აკანკალებული, ნელა წამოვჯექი. თვალი მოვავლე ბნელ ოთახს, რომელსაც მხოლოდ მთვარის, სუსტი

წერილი

წერილი შეიძლება გახსოვდეს სუსხიანი ნოემბერი, შეიძლება არა, თუმცა მე ნამდვილად ვერ შევძელიი ამ ყველაფრის დავიწყებაა, ნამდვილად ცივიი და სუსხიანი იყო სიტყვები რაც მაშინ ერთმანეთს ვუთხარიით, მაგრამ ჯობდა ყველაფერი ასე , შენ მაინც არ დაიტანჯებოდი ისე

ცისფერთვალება-1

ცხოვრება მშვენიერიაო იძახიან, მაგრამ მე მაინც ვერ ვხვდები რისი თქმა უნდათ ამით..რა არის მშვენიერი ამ ცხოვრებაში?! ბედნიერება? სიყვარული? სიხარული? - ამ სიტყვების განმარტებაც კი არ ვიცი წესივრად. ყველაფერი კარგი ხომ მალე მთავრდება და ისევ ცუდი, ცუდი

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 31)

ისევ ცუდმა ხასიათმა შემომიტია... ეს ბოლო დროა დავმეგობრდით, ნუ რაც დემეტრე გავიცანი მას შემდეგ. ისევ უპასუხოდ დატოვებული კითხვები... ისევ უმიზეზოდ ატეხილი ჩხუბი... ისევ უმიზეზო ყვირილი... ისევ გაბრაზებული სახე და ხმა... ისევ... ისევ... და ისევ...

ნატალი (13)

წავედი მე!დიტომ მალევე დატოვა ლიკა ,ოთახიდან გავიდა.მიხვდა, რომ ამდენს ვეღარ მოითმენდა და რაღაც საშინელება მოხდებოდა.არ უნდა ლიკას უთხრას,რომ უყვარს.უყვარს არა ისე როგროც მეგობარი ან და ,არამედ ისე უყვარს, რომ ზოგჯერ როცა წარმოიდგენს ლიკას

წამი დედამიწაზე გატარებული დღეებიდან

ცხოვრება....დრო..წამი..წუთი..სიცოცხლე... და ჩვენ სამყაროში წამიდან წამამდე წლიდან წლამდე საუკუნიდან საუკუნემდე....ხანდახან მინდა ამოვეფეთქო თითქოს ვულკანი ვიყო...მაგრამ ცხელი ლავის მაგივრად სიცოცხლის ცხელ სუნთქვას ვგრძნობდე მიწისძვრად იქცეს გულის

შავი თილისმა (დასარული)

უნივერსიტიც დავამთავრე. და სამსახურიც მალე დავიწყე. ერთადერთი რაც მშველოდა გადატრვირთული გრაფიკი იყო. ამიტომ მსიამოვნებდა კიდეც ოფისში 6ის მაგივრად 8მდე გაჩერება. მალე კი იურისტის მუდამ დატვრითულმა ცხოვრებამ ისე გამიტაცა, რომ მაბედნიერებდა კიდეც

ეშმაკი და ანგელოზი მეორე თავი

მე და მარი სახლში გადაღლილები დავბრუნდით და ოთახებში გავნაწილდით. რატომღაც იმ ეშმაკის მოციქულზე ფიქრმა ამიტაცა და ამის გამო ნერვები მეშლებოდა. თავიდან ვერ ვიგდებდი მის შავ კუპრივით თვალებს რომელიც საგონებელში მაგდებდა და წყობიდან გამოვყავდი. ჯერ