მე და წილოსანი ( ნაწილი მეორე )

ეს იყო...ეს..ეს..ეს ისეთი რამე იყო,რაც თითოეულმა ჩვენგანმა ცხოვრებაში ერთხელ მაინც უნდა გამოსცადოს...როცა ივიწყებ,ყველას და ყველაფერს,ხართ მარტო შენ და ის,დაძინებულ ქალაქში,თავსხმა წვიმაში...სრულიად თავისუფალი,თითქოს დაფრინავ,ისეთ სიმსუბუქეს

გამყრელიძე (11)

მოკლედ რო ჩავედით მაგარი სიტუაცია დაგვხვდა. თოვდა და მთელი კოტეჯები ჩვენხელებით იყო გადაჭედილი.უკვე ღამე იყო ხალხი იქით ქაეთ მიმოდიოდა ზოგი მღეროდა ზოგი გუნდაობდა ზოგი კოცონს მიჯდომოდა და ესე ერთობოდნენ ჩვენ ძაან დაღლილ დაქანცულები ვიყავით ამიტომ

ალერმუს პრაიდი, ანუ ჩემი ცხოვრების შემცვლელი [2]

- მატრიცა მოგვეცი ბრიყვო გოგოვ! - დამიყვირა დონემუსმა და ტყვიები დამჯშინა. ადგილს მოვწყდი და მაიკისკენ წავედი, რომლის მდებარეობას დიდი სამხედრო თვითმფრინავები ამტკიცებდნენ.- ელ, ქვა მომეცი. - უცებ ამოაძრო ყუთი და პინცეტით აღებული გამომიწოდა.

"ვარსკვლავ ბიჭუნა" {7}

ჩემზე არ უნდა იყო დამოკიდებული,სამაგისოდ ძალიან ძლიერი ხარ. შენი სიცოცხლის მთავარი აზრი ჩემი სიყვარული არასდროს ყოფილა და თუ იყო,მოვითხოვ რომ დღეიდან ამის გარეშე ცხოვრება ისწავლო. როგორც მე ვისწავლე შენს გარეშე ცხოვრება. ადრეული თინეიჯერობის

შენს უნახავად

არა იმიტომ რომ მომენატრე, მე მხოლოდ მინდა ისევ გიმზირო, და ის წარსული გრძნობა ცრემლებით, ერთხელ კიდევ რომ გამოვიტირო. არა იმიტომ რომ კვლავ მიყვარხარ, მინდა შევიგრძნო მთელი არსებით, რომ მერე ვით ღმერთს, ქვეყნის შემოქმედს, ლოცვით აგიგო დიდი ტაძრები.

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 7)

დემეტრეს სახეს რომ შევხედე, წინასწარ შემეცოდა ბესო. -მეგონა შენი ცემა არ დამჭირდებოდა ისე გაიგებდი ჩემს ნათქვამს, მაგრამ ეტყობა შევცდი!-გავიგე ჩემი „ბოროტის“ მშვიდი ხმა, მისი ისეც ბოხი ხმა უფრო დაბოხებოდა და ტანში ჟრუანტელმა დამიარა. პირველად

უთარიღო დღეები (7)

მალევე გაიღო კარები. დადეშელი იდგა და იღიმოდა. ხელში ვარდების თაიგული და პატარა ტორტი ეჭირა. ჩემკენ წამოვიდა. ფანჯრის რაფიდან ჩამოვხტი. უაზროდ მეღიმებოდა. გამიხარდა, მაგრამ არვიცი რა. ვარდების თაიგული, ტორტი, ახალი წლის დადგომა, თუ ყველაფერი ერთად

ნუთუ ყველაფერი ასე უნდა დამთავრდეს?!(I თავი)

გადავწყვიტე მოთხრობა დამეწერა, ვნახოთ რა გამოვიდა. საერთოდ მოთხრობებს არ ვწერ მაგრამ, ეს მოთხრობა ასეა თუ ისეა საინტერესოა(შეიძლება სხვა მოთხრობა ან წიგნი გაგახსენდეთ მისი კითხვისას) მოკლედ ეს მოთხრობა ეხება ერთ გოგონას რომელიც გულგატეხილი უცბად

ადამიანებს ძალუძთ ტკივილის გადატანა სიყვარულის მეშვეობით (მეოთხე თავი)

1 თვის განმავლობაში სახლში იჯდა, უნივერსიტეტიდან 2 თვიანი შვებულება აიღო, დირექტორმაც არ უთხრა უარი, თითქმის არასდროს აცდენდა გოგონა ამიტომ იფიქრა საჭირო რომ არ იყოს არ მთხოვდაო და ცოტახნით გაუშა.თითქმის მთელი დღეები ატარებდა თავის ოთახში გარეთ არც

რისთვის წავედი ამ წვეულებაზე (თავი II )

მშობლებთან ლაპარაკს რომ მოვრჩი შემდეგ გადავედი ძმინს დაკერვაზე და ერთ საათიანი თხოვნის მერე უაზრო პასუხი მივიღე "ვნახოთ" მოკლედ დასაძინებლად ღამის სამ საათზე წავედი...ვიფიქრე მეორე დილას ადრე არ გამაღვიძებდნენ და შემიცოდებდნენ რადგან ასე გვიან